't Geestelijck kruydt-hofken
(1657)–Anoniem Geestelijck Kruydt-hofken–
AuteursrechtvrijOp de wijse: Godts kinderen ghy meught wel zijn verheught, &c. | |
[pagina 117]
| |
KOmt laet ons houden een blijde Feest,
Met simpelder herte en vrede soet,
Met liefde en eenigheydt in den geest,
En met een danckbaer reyn gemoet,
Laet ons gedencken der liefden gloet,
Die Godts Sone heeft verslonden,
Als hy hem liet doorwonden,
Om de sonden,
Van 't menschelijcke geslacht,
Och vrienden het dient wel overdacht,
Op dat wy t' allen stonden
Met hem genieten der liefden kracht.
In 't Hofken met angst en droefheydt groot,
Hy sijnen Vader vyerigh aenriep,
Hy worstelde tegen de bitter doodt,
Soo dat hem sijn sweet als bloet afliep:
Die liefde lagh hem in 't herte so diep,
Die liefde heeft hem gedreven
Dat hy gingh over geven,
Sijn leven // al voor zijn vrienden bemint
Want men geen grooter liefde en vint,
Dus laet ons hem aenkleven,
Op dat sijn liefde ons oock verslint.
Als hy beschuldight wert uyt nijt,
Ontfingh hy soo menigen droeven slach,
Ons tot een voor-beeldt in den strijdt,
Geen wederspreecken men aen hem sach
Och siet wat dat de liefde vermach,
Hy badt voor sijn vyanden,
Die hem aen 't Kruyce spanden,
Sijn handen
Doorgraven, sijn voeten gescheurt,
En sijn lijf met bloet besmeurt,
| |
[pagina 118]
| |
Alsoo hingh daer met schanden,
't Onnoosel Lammeken betreurt.
Och Vrienden als in eenen spieghel aensiet,
Dit lichaem vol lijden en bangigheydt,
Eenen dronck water en kreegh hy niet,
Maer edick en galle vol bitterheydt,
Hy heeft tot sijnen Vader gheschreydt,
Waerom hebt ghy my verlaten?
Maer niemant quam hem te baten,
Boven maten, vernedert in 't lijden gedaelt,
Geenen troost heeft hy ghehaelt,
Aensiet O Christen vaten,
Hoe dat de liefde hem heeft deurstraelt.
Hy sach sijn Moeder by 't Kruyce staen,
Met sijnen lieven discipel trou,
Hy sprackse beyde seer minnelijck aen,
Al was sijn herte in grooten rouw,
Die liefde en heeft gheen weerhouw,
Gheneyght al tot den sijnen,
Liet hy sijn liefde schijnen,
Met pijnen // heeft hy sijn offer gedaen,
Om onse zielen te ontslaen,
Van die helsche fenijnen // als eenen trouwen Pellicaen.
Sijn vlees is 't broot des levens soet,
Dat hy ons gheeft te genieten fijn,
Ghelijck de spijse het lichaem voedt,
Wil hy der zielen voedsel zijn,
Sijn bloet is den oprechten wijn,
Gevloeyt uyt sijnder zijden
Om ons ghebenedijden,
Geen lijden // en is de liefde te zwaer,
| |
[pagina 119]
| |
Als sy kan bevrijden maer,
Om and're te verblijden,
En laet sy niet verdrieten haer.
Laet ons als leden van sijn lichaem,
Op-wassen door der liefden brandt,
In allen stucken aen hem bequaem,
Reycken malkander de handt,
Dat is den aert der liefden, want
Ghelijck een broodt gemeene,
Wt velen is tot eene,
En geene // van al die greyntjens heeft,
Sijn eyghendom, oock alsoo leeft
Elck lidt 't zy groot oft kleene,
Dat hem in Christi liefde gheeft.
Ist dat wy wandelen in het licht,
Gelijck als onsen Heere doet,
Soo worden wy te samen ghesticht,
Door die gemeyne liefde soet,
Ghereynight zijnde door sijn bloedt,
Van alle ons misdaden,
Deelachtigh der ghenaden,
Maer den quaden // en heeft gheen deel met hem,
Sijn Schapen hooren sijne stem,
En volghen sijne paden,
Al nae dat nieuwe Ierusalem.
|
|