|
| |
C. Canary Vogeltjen. Verscheyden Geestelijcke Liedekens.
t’Samenspraeck tusschen Christum en die Siel.
Christ spreeckt tot ‘smenschen siel vertrouwt,
Heft op u cruyts mijn liefste bruyt,
Volgt my een gangh door’t bitter kruyt,
Dat ick gedragen heb voor dy,
Hebt ghy my lief soo volget my.
Daer op die Siel sich klaget seer,
Ach Iesu allerliefster Heer,
Ick ben noch jongh en zart soo seer,
Ick heb u lief dat is wel waer,
Doch is u cruyts my veel te swaer.
Daer op spreeckt Christ van Hemel hooch
Ick was noch jonger doe icks droegh
Klaegt niet ghy sijt noch sterck genoegh,
Maer wanneer ghy wert alt en kalt,
Soo hebt ghy des cruyts geen gewalt.
Die Siel klaegt sich, als waer sy kranck,
Hoe kan ick lijden dit bedwangh,
Der dagh sijnt veel dat Iaer ist langh,
Ick ben des cruytzes ongewoon,
Ach Iesu Christ daerom mijn verschoon.
Christ spreeckt, ghy moet u beter wegen,
Hoe is u liefd soo hast erlegen,
| |
| |
Ghy moet noch strijden wel te degen,
Ghy moet castyen u jonge lijf,
Ghy wert my sonsten veel te stijf.
Noch wol die Siel sonder cruyts geern fijn
O Heer wat ghy wilt dat moet sijn,
Een Cruys gaen is my groote pijn,
En moet het sijn, en sal icks dragen,
Soo moet ick breken en versagen.
Daer op spreekt Iesus sonder schaden,
Ghy meent ghy sult in Roosen baden,
Ghy moet noch door die doornen waden,
Siet aen u Cruyts, en oock dat mijn,
Hoe ongelijck sy aen swaerte sijn.
Die Siel spreekt, van t’vleisch aengestift,
Wy lesen in der heyligen Schrift,
V jock is soet, u last is licht,
Hoe sijt ghy my soo ernstlijck hart,
Mijn alderliefste Bruydegom zart.
Daer op spreeckt Iesus weder goet,
Ongewoonheyt beswaert dijnen moet,
Wacht, lijdt, en swijcht het wort noch goet,
Mijn Cruytsd ist een seer kostlijck pant,
Wien ick dat geef, is my bekant.
Die Siel daer tegen spreeckt seer vast,
V vrienden geeft ghy weynigh rast,
My grouwelt voor den swaren last,
Ick sorgh ick salt niet herden wt,
O Heer wat sal doch werden daer wt.
Daer op antwoort der Heer seer baldt,
Dat Hemelrijck dat lijdt gewaldt,
En ghy sijt noch van liefden kalt,
Hebt ghy my lief, het wort noch goet,
Godes lieft allen arbeyt gern doet.
Soo haest die Siel dat heeft erkandt,
| |
| |
O Heer geef my der liefdene brandt,
Mijn swackheyt is u wel bekandt,
Laet ghy my op mijn selven staen,
Soo weet ghy wel, ick moet vergaen.
Daer op spreeckt Iesus wonderlijck
Ick ben swart, en doch suyverlijck,
Ick ben suer, en doch gantz lieflick,
Ick geef arbeyt, en oock die rast,
Vertrout op my, soo staet ghy vast.
Die Siel daer nae dese woord sprack,
O Heer of het immer sijn mach,
Dat Cruyts nam ick geern in verdrach,
Doch wilt ghy’t hebben, en moet het sijn,
V wil geschien en niet de mijn.
Daer op leert Christ, die Siel seer feyn,
Ten Hemel is een wech alleyn,
Door Cruyts, en is sonst anders geen,
Al u welvaertm en oock u heyl,
Staet in het Cruyts, nu kiest een deyl.
Daer op die Siel spreeckt met den wijsen,
Soud ick u Rijck, o Heer verliesen,
Eer wout ick der Cruyts duysent kiesen,
Heer geeft my kracht, en lijdsaemheyt,
Geeft Cruys, het sy my lief of leydt.
Daer op spreeckt Christ met soetigheyt,
Soo u dijn Cruys, ten hertzen geth,
Soo denckt wat ick u heb bereyt,
My selver geef ick u tot loon,
Daer toe die Hemelsch eewige kroon.
Die Siel spreeckt, letslijck sonder feel,
Acht nu mijn alderliefste Seel,
Lief Godt, en mijdt der werelt speel
Siet op dat goet, dat Iesus ist.
Des Hemelrijcks sijt ghy gewis, Amen.
|
|
Auteursrechtvrij