Geestelijcke harmonie


XCVII. Van den Heyligen S. Francisco Xaverio. Singt ghy Heyden weest alle vroo Ghy volcker klingt Xaverio, Der nie Stern, der schijnt van fern, wt Indien, Doet eeren, prijsen en loven, Die in Hemel hooch daer boven, Sich vervreudt met Godt alle tijt, En prijset hem in eewicheyt. Dese Stern met haeren schijn, Gants Orient erluchtet fijn, Durch Indiam, Iaponiam, tot aen Chynam, Deilt sy wt haere stralen klaer Maeckt, wat verborgen, openbaer. Dickmaels met sijner influents, Curiert der Sielen pestilents. Die verfloeckte afgodderey, En der Goderen boeverey Hebben verblent, alle Land en Stent, in Orient, Derhalven sich Xaverius, Bereydt sonder eenich verdrus, Medt sijnen wonder schoonen glants, Die niet Werelt vervullet gants. Hoe veel duysent Heyden sijn Afgetrocken den boosen Vyant Den hy met vreudt, ter saligheyt, den wegh bereyt Door predigen en kinder leer, Daer op hy gedreven alsoo seer,
[pagina 136]
Dat hy in soo geringer tijt Bekeert heeft mennich Landt en luydt. Groote Landen en Koninckrijck In gelooven sint veracht te gelijck, Door desen Stern, die haer van vern, toekommen gern En daer te voor der helsche draeck Regeerden, werdet algemack Aldaer gemeert die Christenheyt En daeghlijcx wijder wt gebreyt. O Xaveri, o edle Stern O Apostel in Indien, o clare Son O helle Maen, onser Patroon, V loven China en Iapoon Denen ghy soo veel goedts gedaen, En wy met haer tot aller tijdt V te vereeren sijn bereydt.