Gard Sivik. Jaargang 7

[p. 42]

aktualiteiten

Misdaad

Het komt allemaal door opa de Boer. Die heeft zijn zoon aangeraden om Theo, een huisvriend, niet meer binnen te halen, en hem de omgang met Tinie (4 jaar) en Arie (5 jaar) te ontzeggen. De dag voor Kerstmis brengt vader de Boer de beslissing aan Theo over. Maar op de eerste dinsdag van het nieuwe jaar staat Theo toch te wachten als de school uitgaat. Hij laat de kleuters achter op zijn brommer plaatsnemen. Aan een vriendje geeft hij een briefje mee voor de familie de Boer, met de boodschap dat Arie en Tinie wat later thuis komen.

Theo, een 21-jarige straatmaker, rijdt naar zijn huisje in 't Zand, 15 kilometer van Den Helder.

Hij stopt Tinie in een teil met koud water en doet de koude keuken op slot. Als Tinie begint te huilen, zet hij de slang er op. Hij geeft Arie de opdracht om zijn zusje, als ze lastig wordt, er flink van langs te geven met de matteklopper. Arie deelt een paar rake klappen uit. Maar het gaat ‘oom Theo’ niet hard genoeg. Hij neemt het van Arie over. Hij slaat Tinie bont en blauw van top tot teen (indrukken van de matteklopper op het rugje). Vervolgens neemt Theo de kleine meid onderhanden met een oude binnenband van zijn brommer. Tenslotte geeft hij haar een schop. Tinie vliegt met haar hoofd tegen een stoel en blijft bewusteloos liggen. Zij heeft een hoofdwond. De straatmaker plakt een pleister op de wond en draait een paar platen. Na Tinie nog een laatste pak slaag gegeven te hebben, brengt hij de kinderen weer achter op de brommer naar Den Helder. Onderweg vallen ze nog een paar keer van de brommer, maar dat is het minste.

Tinie heeft een lichte hersenschudding en overal zware bloeduitstortingen.

Theo is opgesloten door de rijkspolitie.

[p. 43]

Image

Mevrouw A. Jansen (79) uit de Zijdewindstraat (Rotterdam) is teleurgesteld. Zij heeft haar weggelopen kat Mimi in de krant zien staan. ‘Ik hou van dat beest’, zegt ze, ‘en ik wil hem terughebben’. Ook haar zoon heeft Mimi herkend in het witte poesje van de foto. ‘Hij heeft twee verschillende ogen, een blauw en een groenbruin oog’, zegt mevrouw Jansen. ‘En hij bleef altijd zo op zijn rug bij me op schoot liggen; dat doet geen enkele andere kat’, vult haar zoon aan.

Ruim twee jaar geleden kwam Mimi als babypoesje bij mevrouw Jansen, ‘een hoopje witte watten was het toen’. Op een dag in september verdween Mimi via een open raam en een plat. Kinderen uit de straat kwamen vertellen dat de poes overreden was. Daarom deed mevrouw Jansen geen aangifte.

Toen zag mevrouw Jansen Mimi in de krant, ‘alleen een beetje dikker geworden’. De kat van de foto had, na een verblijf in een Delfts dierenasiel, op een tentoonstelling het Europese kampioenschap behaald.

De bekroonde kat kan, volgens de eigenaar van het dierenasiel, nooit van mevrouw Jansen geweest zijn. ‘Ik heb’, zegt hij, ‘datzelfde katje al veel eerder in mijn asiel gehad. En een kat die van huis wegloopt, gaat ook niet van Rotterdam naar Delft!’

Hij vindt het maar vreemd dat, nu het katje bekroond is, opeens zoveel mensen (‘wel 35’) komen opdagen die hun kat kwijt zijn, maar nooit aangifte hebben gedaan.

Dick Bos

‘De televisie heeft het menselijk contact veranderd en de DC 10 neemt de plaats van de verouderde Fokkers in, doch de onvermoeibare zucht om “recht te zetten wat krom is” en de zwakken te beschermen tegen de misdaad zal fris en nieuw blijven zolang het mensenras een hart heeft.’

Dit staat in het inleidinkje tot Dick Bos nr. 29, ‘De verzekeringszwendel’. De vorige 28 deeltjes, ruim 25 jaar geleden getekend, werden de afgelopen jaren opnieuw in de handel gebracht door uitgeverij Nooitgedacht, Hilversum, inclusief oude spelling, vergissingen met namen (de oude cliché's) en met weglating van al te langdradige jiu jitsu-fragmenten.

De tekenaar Alfred Mazure, Maz, die zijn held inspireerde op de Haagse judoleraar Maurice van Nieuwenhuizen, woont nu in Engeland, waar hij bekend en welgesteld werd als tekenaar van de strips ‘Jane’ en ‘The daughter of Jane’ in de Daily Mirror.

De nieuwe Dick Bos, ‘in deze eeuw van ruimtevaart’, woont ook in Engeland (Londen). Hij is in de Jane-stijl getekend, minder uniek dus, maar geloofwaardig. Minder superman, maar evenveel mans. Zijn avonturen zijn minder gecompliceerd en minder naïef, zijn taalgebruik is beschaafder geworden: je kunt minder om hem lachen.

[p. 44]

Fotografie

Het tijdschrift Life heeft van de amateurfotograaf Abraham Zapruder voor ongeveer 135.000 gulden foto's gekocht. De foto's zijn gemaakt tijdens de moord op president Kennedy. Zapruder is een van de honderden amateurs die foto's maakten van de aankomst van Kennedy in Dallas.

De Amerikaanse geheime dienst heeft de foto's bekeken, aldus Zapruder.

Landbouw

Talloze beeldende kunstenaars blijven onverdroten doende met het vervaardigen van zogenaamde ‘metaalpastieken’. Het zijn resultaatjes van soms lang gepieker, maar buitengewoon armzalig vergeleken met de landbouwwerktuigen, tentoongesteld in de Amsterdamse RAI.

Onomwonden gekleurd (rood, geel, blauw, groen), fascinerend van vorm (bijvoorbeeld de harkkeerderspreider), bovendien uitstekend functionerend, worden zij bekeken, betast, vaak gestreeld, niet door de museumbezoeker, maar door de roodwangige agrariër.

Kunstkenners beweren dat boeren geen smaak hebben.

Cultuur

Kunstenaars en intellectuelen hebben het erg moeilijk met de steeds meer opdringende technificering, die, naar hun mening, alleen maar leidt tot smakeloosheid en nivellering.

Neem A. den Doolaard, een auteur ‘met fijne, ouderwetse krulpijp’. Joegoslavië was zijn tweede vaderland, nu niet meer: ‘het industrialiseert - en met die industrialisatie is er een stuk onverschilligheid, oppervlakkigheid binnengekomen’. Griekenland, dat is een fijn land, ‘de mensen lopen er nog in vodden en raggen’. In de Cadeaugids Boeken in Huis verklaarde hij desgevraagd: ‘Ik haat de mechanisering, de benzinedamp en het gegier van vliegtuigen’.

Maar bovenal haat hij: televisie. Een haat, die de oprechte schepper deelt met de meeste kunstenaars en intellectuelen.

Deze merkwaardige bevolkingsgroep was ook vertegenwoordigd op een TV-congresdag in Eindhoven en heeft voor vermakelijke uitspraken gezorgd.

Zo vond het intellectuelengroepje dat door overvloedig kijken ‘een cultureel goed als de conversatie een gevoelige klap had gekregen’. De te lange Erik de Vries had (namens de kunstenaars) kennelijk behoefte aan meer verveling op de buis: hij wilde ‘het levende toneel, het levende ballet, de levende cultuur’ brengen. Wat zou de man bedoelen?

Bovendien pleitte hij voor het inschakelen van meer kunstenaars bij de programma's. Wat bezielt de man?