Gard Sivik. Jaargang 6
(1962)– [tijdschrift] Gard Sivik–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 38]
| |
enno develing
| |
[pagina 39]
| |
vogelkooi verscheen een klein bruin meisje. Dag Maria, zei Jakob, waarom ben je niet naar school? In China is een pater van onze orde vermoord zegt vader Eugene en nu is de school 2 dagen gesloten. Fijn he! Nou, dat moest maar eens meer gebeuren. Ik ga verder Maria want ik moet nog veel doen. Dag, tot kijk. Hij liep weer verder. Eerst naar Boobie. De teenagerverhouding beëindigen met behulp van wat flessen bier. De whisky voor vanavond. Hé Jakob, riep iemand van de overkant van de straat. Het was Bill (crazy man, if it's got a beat I just can't keep quiet). Ga je mee Bill. Ik ga naar Boobie Barradas, afscheid nemen. Bill ging mee en praatte over platen die hij gehoord had bij een Chinese vriend. Bill was drummer. Had in Japan veel met Amerikanen gespeeld. Daarna verdovende middelen. Hij had een monotoon stemgeluid dat ergens anders vandaan scheen te komen. Bij Boobie gingen ze in de schaduw op het balkon zitten. Bunny, het zusje van Boobie, klein behaagziek, merkwaardig blank van huid, naast Bill, en Jakob naast Boobie. Het bier was koud. Ze dronken het snel, de meisjes met limonade er in (champy). Ze spraken wat over een film, een kennis, over muziek. Bunny ging haar ukelele halen en zong met Boobie samen Pretty baby, Are you lonesome to-night en andere liedjes. Jakob keek naar Boobie's geestig gezicht.
Kom mee Boobie, zeg ik, we gaan zwemmen. Kijk, die jonken daar zullen je de weg wijzen naar het klooster op het eiland waar de gele broeders 's nacht grote vuren stoken om de vissen te bezweren. Boobie kan niet zwemmen maar ze gaat in een grote autoband zitten en ik duw haar. Soms duik ik onder de band door en kijk door het heldere water naar haar grote billen. Ik mag van Boobie nergens aan komen. Wel zoenen, tegen elkaar aan vrijen of op elkaar liggen. De paters waar ze werkt hebben haar dat verboden. Deze paters heb ik laatst ook gezien. Het zijn Amerikanen en Canadezen met jongensachtige gezichten en witte tanden. Soms lijken het net mariniers die een eiland in de Stille Oceaan op de Jappen moeten veroveren. Ze zijn erg vriendelijk en joviaal. Praten mee over moderne muziek en schieten met pijl en boog in het park van hun enorm huis aan de baai. We hebben er een keer gezwommen. Boobie en Maurice Xavier en Bunny en ik. In de keuken (jongens) en in een klein kamertje (meisjes) mochten we ons verkleden. Achter de tuin was de zee. Na het zwemmen wilden Maurice en Bunny gaan vrijen in de kamer, in feite waren ze al bezig, maar toen Boobie het ontdekte was ze woedend. Ze aanbad de priesters als waren het heiligen. In het begin wond ik me er over op, zei dat het klootzakken waren, huichelaars die zelf in 1 van de rianste villa's van het eiland woonden en alleen maar van de hongerende Chinezen gebruik maakten om zieltjes te vangen. En kleine kindertjes alleen leerden lezen (Engels!) om ze daarna de bijbel uit het hoofd te laten leren. Maar het had geen zin, Boobie werd kwaad en weigerde nog langer met me te praten. Die keer van dat zwemmen was er net een pater uit China teruggekomen. Uitgeput en ziek lag hij in 1 van de kamers van het huis. Daarom moesten wij zachtjes doen. Boobie sprak schande van de Christenvervolgingen in China en ik zei dat ik begrijp dat ze die kerels hun land uitjagen. Dat ze voor zover het geen direkte spionnen zijn ze toch in ieder geval de geest van een volk verkankeren en de aandacht afleiden van belangrijker dingen. In China is nog nooit iemand gered door het Christendom. Hierna kreeg ik een klap in mijn gezicht en een krabbel over mijn arm. Daarna waren we weer gaan zwemmen en onder water kneep ik in haar billen. Toen we weg wilden gaan was 1 van de paters komen vragen of we geen pijl en boog wilden schieten. Maurice was entoesiast en schoot pijlen in alle hoeken van de tuin. Boobie | |
[pagina 40]
| |
liet zich het uitleggen en deed haar best in de roos van een groot houten bord te schieten. Ik zat er bij en keek er naar. De pater was een scherpzinnig man en wist dat ik een hekel aan hem en zijn instituut had. Daarom was hij altijd enorm vriendelijk tegen mij en hij was zeker van Boobie. Ik zwem een eind van het strand weg en duw Boobie voor me uit. Als we een flink eind uit de kust zijn zoen ik haar. Dat doe ik ekspres omdat zoenen haar ontzettend opwindt en ze dan moeite heeft haar gevoelens in bedwang te houden. Net als laatst toen we in de Princess Garden gedanst hadden. Ze was een beetje dronken geworden en bij haar huisdeur kronkelde ze met haar nogal dikke lichaam. Ik genoot er van haar zo te zien. Ze nam me mee naar haar kamer en als Bunny niet wakker geworden was had ze zich laten ontmaagden. Daarna ging ik naar de Chantecler en sliep met Nancy Kwong. Dat gebeurde trouwens meestal als ik met Boobie was uitgeweest. Ik geloof dat ze er ook wel een idee van had. Hoogstwaarschijnlijk via Maurice die altijd teveel lult tegen Bunny. Nu in het lauwe water zoent ze hevig terug en valt ineens uit de band. Bang is ze niet en met 1 arm om de band zoent ze door. Om haar te plagen en omdat ze toch niets terug kan doen pak ik 1 van haar borsten. Ze gilt en probeert weer in de band te klimmen. Pas als ze er in is laat ik haar borst los omdat ze me anders in mijn gezicht zal slaan. Natuurlijk is ze boos en probeert met haar armen roeiend naar het strand terug te komen. Ik houd haar van achteren vast en beloof het niet meer te zullen doen. We gaan zachtjes en genietend van het water en de zon verder. Langs een voor anker liggende jonk waar een vrouw eten aan het koken is. De geur is heerlijk. Een haan kraait op de voorplecht. Boobie is de ruzie al weer vergeten en kijkt geïnteresseerd om zich heen. Ze neemt dingen goed op heb ik gemerkt. Die jonk die we net gepasseerd zijn weet ze zich misschien haar leven lang te herinneren. Zelfs als ze mij al lang vergeten is. Ze heeft ook temperament en doet wat ze zelf wil. Niemand die haar tot iets anders kan overhalen. Maar zelf bemoeit ze zich ook niet met anderen. Nooit zegt ze tegen me jongen, je moet niet zoveel drinken of doe zuinig of wat dan ook. Langzaam zwem ik haar nu trekkend terug in de richting van het strand. Wie was dat die gisteren bij jullie was, vraag ik. Vasco Rosario zegt ze, een ver familielid uit Shanghai. Vroeger moest hij altijd op ons passen als pappa en mamma werkten. Hij pestte ons altijd en deed zo schijnheilig lief tegen onze ouders dat ze ons nooit geloofden en we nog op ons donder kregen ook. Nu probeert hij steeds met Bunny naar bed te gaan. En als ik er niet op lette was dat al lang gebeurd. Trouwens met Maurice ook. Ik besluit haar te pesten: wanneer was dat dat Bunny een miskraam kreeg van een Amerikaan? Met een ruk zodat de band hevig heen en weer schommelt kijkt Boobie me aan: hoe weet jij dat? Dat is helemaal niet waar. En als ik lach: O die Bunny en die Maurice, stelletje kletskousen. Bunny vertelt het alleen maar uit interessantigheid. Ze is er nog trots op ook, die idioot. Waarom heb jij er dan niet op gelet dat het niet kon gebeuren? Ik barst bijna van het lachen. Ik sliep, zegt Boobie somber, ik was een beetje dronken geweest op het feestje en daardoor ben ik niet wakker geworden toen ze het deden. 's Ochtends was die vent er nog en toen heb ik hem het huis uit moeten zetten want pappa vindt ook alles maar best. Ik lach nu hardop en houdt me met moeite aan de band vast: Het is dus eigenlijk jouw schuld. Het is jouw miskraam geweest. Boobie slaat naar me en week van het lachen laat ik de band los. Krijg een slok zeewater naar binnen en stik bijna. Verontwaardigd ploetert Boobie naar het strand. Als ze er bijna is haal ik haar in. Ik maakte een grapje, zeg ik en geef haar een kusje achter haar oor. Ik amuseer me altijd kostelijk met Boobie. Over het hete zand hollen we naar het houten schuurtje dat we gehuurd hebben. Maurice en Bunny zitten er al. We maken | |
[pagina 41]
| |
blikken spaghetti open en snijden brood. We drinken er koud bier uit blikjes bij. Als we 's avonds moe en verbrand naar huis willen zijn de bussen zo vol dat we eerst mee moeten de tegenovergestelde kant op. Het wordt een lange tocht langs baaien en door dorpen tot bijna aan de grens van China. De bus heeft open ramen en rammelt geruststellend. Onderweg stappen boeren en vissers in glimmende zwarte broeken en jakken in en uit. Ze dragen wijde hoeden. We zijn moe en praten niet veel meer. Ik houd mijn arm om Boobie heen en Maurice de zijne om Bunny. Vanaf de grens begint de tocht opnieuw. Nu door een laagvlakte met rijstvelden. Hier en daar ploeteren ossen en boeren door het water. Als we weer aan de kust komen stroomt de bus vol met badgasten. Europeanen zijn er niet bij. Eindelijk naderen we de stad en langzaam wordt de bus weer leger. Ik ga deze bustocht weer maken, denk ik, alleen. Een hele dag lang blijf ik dan zitten en kijk naar de mensen die in- en uitstappen. Naar hun bruinverbrande gezichten, naar de gebaren van hun armen en naar de taal van hun ogen. En het landschap, met dorpen, baaien, rijstvelden, om mij heen de bergen, de weinige bomen, de zeldzame dieren, ik zal het hele landschap als een stilleven meenemen. Boobie is in slaap gevallen tegen mijn schouder aan. Ze houdt haar mond gesloten als ze slaapt. Ik maak haar wakker. We zijn er. Bij Boobie gaan we eerst om beurten douchen. Daarna bestelt Maurice 4 porties chow mien bij een goedkoop eethuis. Het wordt gebracht in 4 op elkaar gestapelde pannetjes. We eten met stokjes en het smaakt heerlijk. Als enige gebruik ik er chili-saus bij. Ik vind dit eten nog lekkerder dan bami. De anderen weten niet wat bami is. Na het eten draaien we grammofoonplaten en zitten in gemakkelijke stoelen op het smalle balkon. We drinken grote flessen bier, de meisjes met limonade (champy). Het bier is koud. We spreken over een film, muziek, een kennis. Bunny gaat haar ukelele halen en de meisjes gaan zingen. Pretty baby en Are you lonesome to-night en nog meer. Soms brommen Maurice en ik mee (picture me in California, gaat het door mijn hoofd). Ik kijk naar Boobie terwijl ze zingt. Ze heeft een geestig gezicht. | |
2Jakob had in een flink tempo bier gedronken en Boobie trouwens ook. Bunny moest nog een boodschap gaan doen en Bill bood aan met haar mee te gaan. Toen ze weg waren gingen Boobie en Jakob op bed liggen. Morgen ben ik weg, Boobie, we zullen elkaar wel nooit meer zien. Nee, zei Boobie en zoende hem op zijn mond, stuur me een kaart als je in Parijs bent, een kaart met een kleurenfoto van de Eifeltoren en plak er veel postzegels op, of nee, vraag of een Fransman er iets op schrijft. O.k., zei Jakob en staarde somber naar het plafond. Waar denk je dat meer hoeren zijn, Boobie, hier of in Parijs? Boobie gaf geen antwoord maar zoende hem weer. Ineens moest hij denken ze is blij als ik weg ben. Blij en een klein beetje bedroefd, dat is het geluk en ze zal het herkennen. Als ik weg ben is ze weer vrij. Ik was de enige die haar uit haar evenwicht kon halen. Morgen is dat over en bij haar herwonnen zekerheid mengt zich dan een tikje droefheid. Als je wilt kun je me ook wel eens een briefje schrijven, zei ze ineens. We zullen zien, zei Jakob en dronk het laatste flesje bier leeg. Hij voelde zich nu snel dronken worden. Zijn ogen vielen dicht. Hij voelde Boobie's lippen nog op de zijne. Toen sliep hij en woonde met zijn vrouw en 2 kinderen op de bovenste etage van een hotel in Amerika. Hij zag duidelijk dat zijn vrouw lange donkere haren had met grote bruine ogen. Ze droeg een spijkerbroek en een strak truitje. Jakob kreeg zin in zijn vrouw. Straks, zei ze, straks, als de kinderen naar bed zijn. Hij keek om en zag zijn kinderen. | |
[pagina 42]
| |
Een klein meisje met een blauw geruit jurkje en een nog kleiner jongetje die maar net kon staan. Zijn vrouw drukte op een knop en gelijk kwamen er 2 meisjes die voor de kinderen begonnen te zorgen. Jakob keek intussen uit het raam. Hij zag overal een blauwe zee en als hij goed keek kon hij vliegende vissen onderscheiden. Liefste, wanneer eten we weer vliegende vis, vroeg hij aan zijn vrouw. Ze keek op haar horloge. Overmorgen, zei ze, als de kinderen naar bed zijn. Toen stapten ze samen in het grote vierkante bed. Hij boog zich over haar heen en bekeek haar lichaam. Wat later ging hij in haar en vrijwel op hetzelfde moment kreeg hij de brandlucht in zijn neus. De kinderen, steunde zijn vrouw. Hij sprong het bed uit, deed wat kleren aan en rukte de deur open. Dikke rookwolken kwamen naar binnen. Ze haalden de kinderen en gingen hoestend de trap af. 3 etages lager werd de rook minder en nog 3 verdiepingen lager was het helemaal weg. Er stond een vrouw in een wit uniform en met een groene band om haar arm op ze te wachten. Waar is de brand precies, is het gevaar geweken, vroeg Jakob zenuwachtig. Over 10 minuten is het gevaar geweken, meneer, zei ze streng, dan is de oefening geslaagd en behoeft u zich nog slechts te beschermen tegen stralingsgevaar. Stralingsgevaar, vroeg Jakob. Maar de vrouw was al verdwenen. Ze gingen met zijn allen op een bank zitten. De kinderen dommelden. Jakob streelde zijn vrouw. Straks, fluisterde ze, als de kinderen gered zijn. Jakob schrok wakker van een slag van een deur. Bill en Bunny waren teruggekomen. Hij wreef in zijn ogen. Het was al 6 uur. Hij liep naar de keuken waar Boobie eten aan het koken was. En hield zijn hoofd onder de kraan. Dat friste wat op. Vooruit Bill, we gaan naar Maurice Xavier, zei hij. Hij nam afscheid van de meisjes, onverschilliger dan hij wilde (Boobie gaf hem toch een klein kneepje in zijn hand), pakte de whiskyfles en ze staken de straat over naar Maurice's huis. Diens moeder deed open. Hij was net thuis. Moeder heeft diablo gemaakt, zei hij, omdat Jakob morgen vertrekt. Jakob liep naar de keuken, snoof aan de pannen en zoende Maurice's moeder op beide wangen. Ze gingen op het balkon zitten. Het balkon van Boobie en Bunny was leeg. 2 etages daarboven woonde Barbara Cheong. Barbara was dansmeisje/hoer in 1 van de grootste en duurste dancings van de kolonie. Ze ging vrijwel uitsluitend met Amerikanen naar bed, vanwege de koers van de dollar. Vaak liep ze naakt in huis en zwaaide naar Maurice en Jakob. Bill had 1 keer bij haar geslapen toen hij haar 's nacht in Princess Garden ontmoette en er geen Amerikanen waren. Ze viel tegen in bed, zei hij. Maar ze was aardig en dikwijls brachten ze een zondag mah-jong spelend en bier drinkend bij haar door. Nu zagen ze haar ook weer naakt in haar kamer rondscharrelen. Maurice had nog wat bier gehaald in het stalletje beneden en in afwachting van de diablo dronken ze zwijgend. Jakob voelde zich terneergeslagen. Hij had hier moeten blijven en hij vervloekte zijn gemakzucht. Somber staarde hij naar de huizen aan de overkant en beet op zijn nagels.
Altijd zo: ik sta op en val gelijk uit het 3 m hoge bed. Het is gebouwd op een 4-tal puntige pagodetjes. Op de grond beland doe ik mijn ogen wijd open en grijns tegen Ah Si die naast me staat met een glas sinaasappelsap in zijn hand. You get up master, zegt hij. (Ah Si is een jaar of 70 en heeft zojuist een kind verwekt bij het wasmeisje die hooguit 16 is en daarom zeg ik altijd tegen Ah Si, you good boy, you me stay good friends, can you borrow me 25 dollars? Pay you back to-morrow en dan grijnst hij en geeft me 50 dollar en belt een taksi voor me op en zegt young master like to go out, Ah Si understand en ik zeg, you lucky man Ah Si, you good housewife and you beautiful young girlfriend in kitchen, me very proud of you en dan sla ik hem op zijn benige schouder en verlaat via de keuken het huis.) Ik sta moeizaam op en drink het glas in 1 teug leeg. Beneden is alles nog stil. Op de waranda die 3 mijl in de baai uitsteekt brengt Ah Si me het ontbijt. De korsten van het brood voer ik aan de jonge haaien die bedelend langs zwemmen. | |
[pagina 43]
| |
In de verte komt de vissersvloot van 1 van de andere eilandjes aanvaren en de haaien worden al onrustig. Ik pak een verrekijker en tuur naar het eilandje recht tegenover de waranda. De melaatsen zijn al op, zie ik. Ze staan op het strand en turen door verrekijkers naar de wereld. Anderen hebben schoppen bij zich en zullen straks lijkenkuilen gaan graven. De oppermelaatse en zijn adjudanten kan ik nog moeilijk onderscheiden, die houden zich zeker nog wat achteraf. Als ik het ontbijt op heb ga ik naar de keuken en bekijk het zwangere wasmeisje. Ze is erg verlegen en kijkt een andere kant op als ik mijn oor tegen haar blote buik leg (ze ligt op de keukentafel en Ah Si staat er naast met ongetwijfeld een forse erektie en ik ben er dan ook van overtuigd dat hij haar na ieder onderzoek door mij neemt). Ik luister goed naar ieder geluid onder haar gladde strakke huid en geef hier en daar een fijn kneepje. Everything o.k., zeg ik, you good girl, Ah Si good boy en terwijl het meisje onbeweeglijk met ontbloot onderlijf op de tafel blijft liggen en Ah Si mij met zijn geitenoogjes in de gaten houd, verlaat ik tevreden het vertrek. Het is nog steeds stil in het huis. Verschillende jonken zijn nu tot bijna aan de waranda gekomen, maar de jonge haaien zijn al lang verdwenen. Toch gooien ze hun netten uit en beschrijven langzame cirkels in het sterk naar vis ruikende zeewater. Ik heb intussen mijn kapiteinsuniform aangetrokken en salueer voor de passerende vloot. De jonken lossen saluutschoten met uit Japan geïmporteerde klapperpistooltjes en gaan verder met vissen. Ik kijk weer door mijn verrekijker naar het melaatseneiland. Ze zijn nu allemaal aan het graven. De oppermelaatse en zijn 2 adjudanten houden met geladen pistolen toezicht. Ik hijs een grote rode vlag met een rond gat er in en als antwoord schiet de oppermelaatse zijn beide adjudanten dood. Maar onmiddellijk benoemt hij 2 nieuwe en buigt daarna in mijn richting. Intussen zijn de vissers begonnen hun netten binnen te halen. De vangst aan inktvissen is gering, aan jonge haaien nog minder, slechts de garnalenvangst is redelijk. Zo is het eigenlijk altijd geweest, denk ik, zelfs toen ik nog niet eens een kapiteinsuniform droeg. Het enige verschil is dat de garnalen, zij het dan ook heel langzaam, groter worden en de inktvissen en jonge haaien (ook heel langzaam) kleiner. Reden dus voor optimisme. Ik bel Ah Si. In plaats van hem komt zijn vrouw (mager, oud, oersterk). Ik wil Ah Si spreken, zeg ik, waar is hij. Zonder te antwoorden gaat ze hem halen. Samen komen ze terug. Zij ondersteunt hem met liefdevolle handen. Wat is er gebeurd, vraag ik. Ah Si's oogjes schieten onrustig heen en weer. Ik ben gevallen, mompelt hij dan. Doe het dan ook op de grond, zeg ik, heb je 25 dollar voor me? Door de keuken waar het wasmeisje verlegen doet met een fijn glimlachje om haar lippen, verlaat ik het huis. (De vooringang was mij verboden door de oppermelaatse, niemand mocht zien dat ik wegging. De rode vlag met het gat er in bleef wapperen tot ik terug was).
De diablo smaakte heerlijk. Ze zaten met zijn achten aan een lange houten tafel. Maurice had nog 2 broers en 2 zusjes. Het jongste zusje Sheila was een jaar of 12, de oudste Teresa 19. Jakob en Sheila plaagden elkaar altijd. Tot grote ergernis van Teresa die vond dat zij veel meer aandacht verdiende. De stemming aan tafel was prima. Ze dronken en aten naar hartelust. Alberto (de jongste broer) vertelde over meisjes en feestjes en Eddie (de oudste) over jachtpartijen in de new territories, Bill had het over jazzmuziek en Sheila schold op school en op de stomme feestjes van Alberto en Maurice lijmde alle gesprekken aan elkaar. Jakob moest nog eens precies vertellen wat hij nu ging doen en mevrouw Xavier schudde haar hoofd bij het horen van al die namen van vreemde steden. Na het eten gingen ze eerst wat rusten op de bedden in de jongenskamer en Jakob, Bill en Maurice bespraken de plannen voor de avond. In de Chantecler zouden ze de whisky opdrinken en later konden ze dan ook naar Princess Garden gaan. Daar kwamen Roberto en zijn gang dan ook. | |
[pagina 44]
| |
3De chantecler was tamelijk vol. Aan de houten tafeltjes zaten wat Engelse soldaten, enkele Chinezen en een paar Portugezen, al of niet vergezeld door hoeren. De rest van de meisjes zat in een groepje bij elkaar druk te praten. Er was een tamelijk groot dansvloertje waarboven een enorme ventilator zoemde. Langs de dansvloer stonden geen stoeltjes, alleen achterin kon men zitten. Vooraan op een kleine verhoging zat de band die uit 5 Filipino's bestond. Ze speelden moderne jazzmuziek en misschien niet eens zo slecht. Soms danste een paar en vaak ook jiveden de meisjes met elkaar. Jakob, Bill en Maurice zaten om een rond tafeltje. Er op stond de fles whisky, al bijna half leeg. Maurice stond telkens op om te gaan dansen. Hij kon het zo goed dat de meisjes hem meestal kwamen halen. Bill en Jakob waren al een beetje dronken. Maurice had niet zoveel gedronken. Het meisje waar Maurice het laatst mee gedanst had kwam bij ze aan tafel zitten. Het was Maria from Korea en Jakob had een paar keer met haar in een hotel geslapen. Toch wel een fijn meisje, dacht hij en probeerde zich te herinneren hoe het geweest was. Nancy Kwong kwam er ook bij zitten. Ook fijn, dacht Jakob, alle Chinese wijven zijn fijn. Nancy wilde met hem dansen en kneep hem in zijn arm. Het was een brutaal krengetje met een heftig temperament. Een tijdje geleden was ze een poosje verliefd op Jakob geweest en had hij niets hoeven te betalen. Een paar maal had zij zelfs voor zijn konsumpties betaald. Ze kon goed dansen en Jakob lachte in haar apengezichtje. Ze liet haar kleine wellustige tandjes zien. Maurice beweerde dat Nancy geen nacht zonder man kon maar dat leek Jakob toch wel wat overdreven. Nachten was hij met haar doorgegaan van de ene tent naar de andere. Als alles dicht was en ze beide dronken waren hielden ze tochten in rickshaws naar obskure eethuizen en klandestiene drankgelegenheden. 's Ochtends als de zon al lang op was eindigden ze in Nancy's smalle bed. Me very sorry to leave you, zei Jakob. Ze lachte: to-morrow you forget me and Maria and everybody. But you good boy, only too many girlfriends. Is no good. Jakob knikte maar: You always been nice girl, and Maria too, me very sorry to go. To-night I sleep in your place for the last time? No, zei ze, no more, finished, you good boy, to-morrow go to England. Jakob vroeg zich af waarom ze niet wilde. Vermoedelijk hadden Maria en zij het van tevoren afgesproken. Wel terecht, dacht hij, trouwens straks ben ik toch te dronken en ik wil Roberto nog zien. Terug aan het tafeltje begon Maurice een luidruchtig gesprek met de meisjes in het Kantonnees. Bill sprak met jongens van de band en nam plaats achter de drums. Een soldaat, een Schot en dus Jack geheten, maakte aanstalten om te gaan zingen. Jack oogstte altijd veel bewondering bij de meisjes en hield er menig gratis nachtje liefde aan over, maar Bill en Jakob vonden zijn gezang verschrikkelijk. Hij begon met That old black magic op de Silly Daniels manier, alsof er een krolse kat in zijn keel zat. Jack sings very nice, zei Maria en haar ronde ogen keken Jakob lang aan. Jakob bromde iets en dacht aan het meisje in Parijs. Vroeg zich af hoe ze er uit zou zien. Ze had dezelfde informerende ronde ogen als Maria en ook hetzelfde ronde gezicht.
Hij vaart in een kano en zij ligt met haar hoofd in zijn schoot. Kijkt omhoog naar zijn bewegende armen en voelt de warme stralen van de zon op haar huid. Voor in de boot ligt een stapeltje leerboeken. Over 2 weken doen ze hun eindeksamen. Hij peddelt langzaam vlak langs de oever. Soms kijken nieuwsgierige koeienkoppen in het bootje en staren ze dan lang na. Ze praten wat over het naderend eindeksamen en zij gaat hem dingen overhoren. Hij kan er niet veel van. Dan stelt hij vragen aan haar over een ander vak en daar weet zij weer weinig van. Het is prachtig warm weer en hij kijkt vertederend naar haar zonnend lichaam. Hoe komt het toch, denkt hij, dat indiese meisjes zo aandachtig en met overgave ergens mee bezig kunnen zijn. Bij een wit hoog | |
[pagina 45]
| |
bruggetje gaat hij rechts een lange poldervaart in. De weilanden er naast liggen lager en vanuit de kano is het een mooi gezicht. Zij ligt met haar ogen gesloten en praat over het schoolleven. Hij luistert afwezig en vraagt zich af of het geen tijd wordt dat hij haar ontmaagt. Ze zijn allebei net 18 jaar geworden en ook hij heeft nog geen ervaring. Eigenlijk heeft hij er weinig zin in. Hij vindt haar er te aardig voor. Te veel kameraad misschien. Maar zij zal het waarschijnlijk toch wel verwachten. Hij kijkt naar haar bruin wordend lichaam. Ze heeft een zelfgemaakte bikini aan. Onder haar navel beginnen wat donzige lichtgekleurde haartjes. Het windt hem niet op en hij kijkt weer in de blauwe lucht waar leeuweriken eindeloos jengelen en libellen glanzend voorbij zoemen. Op een gunstig plekje gaan ze tegen de dijk aan liggen zonnen. De kano ligt op de kant. Ze zonnen, kijken in hun leerboeken en tenslotte gaan ze vrijen. Ze houdt van zoenen. Na een poosje vrijen fluistert hij in haar oor zullen we het doen en op hetzelfde moment is al zijn verlangen verdwenen maar zij doet haar broekje al uit en wanhopig probeert hij weer die hete spanning in zijn lichaam te voelen. In plaats daarvan krijgt hij een geweldige trek in eten en hij kan nergens anders meer aan denken dan aan de kalfsoesters die hij die avond zal krijgen. Het wordt een grandioze mislukking en zwijgend varen ze terug. Hij schaamt zich en vraagt zich ongerust af of hij wel helemaal in orde is en zij voelt zich versmaad en denkt dat ze niet aantrekkelijk genoeg is om hem op te winden. Ze nemen koel afscheid en die avond in zijn bed masturbeert hij terwijl hij aan haar denkt zoals ze zonder broekje in het gras lag. 2 dagen later onder een prikkelige struik in de duinen ontmaagt hij haar.
Hé, hoorde Jakob Maurice zeggen, Maria wil met je dansen. Hij stond op en drukte de kleine stevige Maria tegen zich aan. Bill grijnsde afwezig vanachter de drums. Maria from Korea, dacht Jakob, erg lang was ze nog niet hier. Het scheen dat ze inderdaad in Korea geweest was met een Amerikaan. En nu wilde ze er zelfs weer naar terug. Misschien dat ze daarom zo duur was om mee naar bed te gaan en uit zichzelf nooit 1 dollarcent uitgaf. Of misschien had ze kinderen in Korea die ze geld moest sturen. Na de dans dronken ze de laatste whisky op en bestelden grote flessen bier. De tent was inmiddels flink druk geworden, maar nog steeds waren er meer meisjes dan mannen zodat het soms gebeurde dat 2 meisjes ruzie kregen om een man. Jakob stond op en liep een beetje door de zaak heen en weer. Maakte een praatje met bekenden en voelde zich rusteloos. Bill kwam achter de drums vandaan en ze gingen weer aan het tafeltje zitten. Bill sprak over drummen en drummers en trommelde met zijn vingers op de tafelrand. Nancy en Maria ratelden met Maurice. Om 1 uur ging de Chantecler dicht en ze vertrokken naar de Princess Garden. Nancy en Maria hadden ieder een man gevonden en gingen dus niet mee. Ze kusten Jakob bij het afscheid. De Princess Garden was stampvol. De 2 bars puilden uit van de dringende mensen en de dansvloer was een samengeperste zwetende lichamenmassa. Tussen alles door bewogen zich de in het wit geklede boys als balletdanseressen. Jakob groette een paar bekenden. Een Australiër die altijd het Horst Wessel-lied begon te zingen als hij dronken was en dan onveranderd op zijn donder kreeg van Engelsen, een landgenoot met een dik hoofd die met een gezelschap Engelsen liederen aan het zingen was en een Portugese klerk van het kantoor met zijn meisje. Roberto en zijn gang waren er al. Ze zaten buiten op het terras in rieten stoelen bier te drinken. Roberto was vroeger klerk op zijn kantoor geweest. De prokuratiehouder vond hem lui, brutaal en onbetrouwbaar en ontsloeg hem. Een andere baan kon Roberto niet krijgen dankzij de inlichtingen van de prokuratiehouder die vond dat kwaad gestraft dient te worden. Hij sliep nu 's avonds bij vrienden of in geparkeerde auto's en had een groep georganiseerd waarmee hij kassen plunderde van missiescholen en verenigingen. De groep bestond uit een paar Engelse soldaten, 2 Chinezen en 3 Portugezen. 's Nachts als ze dronken waren pikten | |
[pagina 46]
| |
ze vaak auto's op de straat en reden de New Territories rond of gingen naar silver strand om te zwemmen. Vanavond hadden ze een kas van een vereniging buitgemaakt en Johnny Cruz vertelde Jakob dat de opbrengst $ 750,- was. Een halve maand salaris van een Europese stafemployé, dacht Jakob. Daarna hadden ze 2 auto's en Roberto nog een motor gepikt en straks wilden ze gaan zwemmen in Clear Water Bay. Roberto bestelde meer bier voor iedereen. Naast hem zat een mooi groot meisje met lang dof zwart haar. Ze had een vrij blanke huid en grijze afwezige ogen. Ze was half-Chinees en enigszins debiel. Vroeger had ze in een burlesk-show in Lai Chi Kok gewerkt en verdiende ook van tijd tot tijd als hoer de kost. Maar sinds ze Roberto kende deed ze dat niet meer, tenzij Roberto het haar zou vragen. Want ze deed alles wat hij haar zei, zwijgend en automaties. Roberto maakte er echter geen misbruik van en behandelde haar meestal goed. Toen ze Jakob zag kwam ze naar hem toe. Hij kwam steeds weer onder de indruk van haar schoonheid en haar natuurlijke eenvoud. Ze gaf hem 3 foto's van zichzelf. Alle 3 in een verschillende houding. Voor jou, zei ze trots. Jakob bedankte en zei dat hij erg blij was met de foto's. Dat was hij ook en ze waren ook niet al te slecht genomen. De vrienden van Roberto vertelden verhalen over joy-riding, feesten, meisjes enz. Jakob was naast Roberto gaan zitten. Roberto zei dat hij verwachtte het nog een paar maanden te kunnen uitzingen. Dan zouden ze wel tegen de lamp lopen en een paar jaar de bak ingaan. Het kon hem niks schelen om naar de gevangenis in Stanley te gaan en Jakob geloofde dat Roberto eigenlijk hoopte dat het maar zo gauw mogelijk zou gebeuren. Jakob vertelde over zijn plannen die hij nauwelijks had en over Parijs, waar hij nog nooit geweest was en het meisje dat hij in geen jaren gezien had. Ze dronken op elkaars gezondheid.
Ik loop met Roberto op het hete zand van Deep Water Bay en kijk zegt Roberto daar aan het eind van de baai staan de hutjes die ik bedoel en hij begint Ierse liedjes te zingen. Hij houdt veel van Ierse melodieën maar ik geloof niet dat het Ierse liedjes zijn maar hij heeft een mooie stem en ik vind het prettig om naar hem te luisteren. Langzaam lopen we in de richting van de hutjes waar Roberto zich in het tyfoon-seizoen een tijdlang heeft schuil gehouden. Het strand is nogal vol, het meest Europeanen met hun magere bleke vrouwen en aan beide uiteinden van de baai Chinezen. Na een paar liedjes begint Roberto over zijn familie te vertellen. Hoe ze hem na het ontslag bij het kantoor de deur uit gezet hadden. Het liefst zou ik nu gaan varen, zegt hij, maar dat is moeilijk. Ik heb geen paspoort en kan dus toch nergens blijven. Want ik moet weg van deze uitstervende eilanden. Liefst naar Amerika zoals Georgie da Silva die daar gelijk in het leger dienst nam en nu als Amerikaans sergeant in Japan zit. Ik knik en denk dat Amerika voor Roberto wel het beste zou zijn. Kun je je hier niet aanmelden als vrijwilliger voor het Amerikaanse leger, vraag ik. Maar hij hoort me al niet meer en staart naar de hutjes waar we nu voor staan. Zachtjes zingt hij The Isles of Industry en gaat naar binnen. Ik volg. Via een korte trap bereiken we de voordeur want bij hoog water stroomt het water onder de hutjes door. 2 maanden heb ik hier gezeten, zegt Roberto, zonder 1 maal de deur uit te durven gaan. Om de andere dag kwam Carlos me wat te eten brengen en jij gaf hem ook wel eens boeken mee. Ik sliep bijna dag en nacht hier en als ik niet af en toe oefeningen had gedaan was ik zo vet geworden als een varken. Kijk daar liggen nog sigarettenpeukjes van me. We lopen het trapje weer af en slenteren door het hete zand. We weten niet goed wat we nog meer moeten doen.
Na de paar laatste rondjes was Jakob helemaal dronken geworden en zat versuft met een onnozele uitdrukking op zijn gezicht in zijn stoel. Betty Cheong was er ook bij gekomen | |
[pagina 47]
| |
en zij en Bill boden aan hem naar huis te brengen. Betty en Bill waren ook een beetje dronken en bedachten dat Jakob een flink eind uit de buurt woonde. Betty hakte de knoop door. Ze had die avond toch geen Amerikaan dus Jakob kon wel bij haar slapen en Bill zou de wekker voor haar stellen. In Betty's huis viel Jakob gelijk op bed. Bill deed de wekker en ging gelijk weer weg want hij moest op tijd in zijn kamp terug zijn. Betty kleedde Jakob uit en gaf hem zwarte koffie te drinken. Ze had maar 1 bed en daar gingen ze samen in. Jakob sliep gelijk, met zijn armen om Betty's blote lichaam heen geslagen. |