Gard Sivik. Jaargang 3

[p. 24]

alphabet des sourds-muets

Dat wel, hij had een zakformaat-tabel.
Eén vingerwijzing, één oogopslag en zie! hij beschikte
over: formaat en datum, kleur en duur
voor het feilloos evoceren ener gewenste stemming.
Voeg daarbij de barometer in zijn bolhoed,
de zilveren stemvork aan een zilveren kettinkje bungelend.
Voorzagen voor hem (man van de klok)
elk wenselijk moment om te wisselen.
Gaven hem (vrij goede verstaander)
dit in een half woord te kennen,
een bedekte term, een fluittoon.

Maar owee, in een overhitte kamer
sluimerde hij in, wist niet meer van tijd,
van plaats en merkte (anders zo nauwlettend) niet,
voelde niet de minimale luchtverplaatsing
door een driftig kogeltje cirkelend om zijn hoofd,
merkte hij niet, voelde hij niet, evenmin
de meer dan normale storingen (ongehoord) in het lichtnet,
het niet meer toevallig te noemen aan- en uitgaan van het groene radio-Oog
en tenslotte (tegen twaalven) het komplete,
later nooit geëkskuseerde uitvallen van een zender.

Wie beschrijft zijn droefheid
als bij het ontwaken zijn stemvork magneties blijkt
en zijn toeverlaat, zijn vertrouwd
glossarium van grafiese tekens
een verouderd alfabet met 25 vingerstanden voor doofstommen.
Als hij aan den lijve (oog, oor, tong) ondervindt
de door hem zelf gepredikte zwijgplicht
voor ouden van dagen en ouders.