Gard Sivik. Jaargang 3

[p. 23]

prisoner of love
cornelis bastiaan vaandrager

Voor mevr. Wilhelmina H.-L.

Vóór een gedicht staan tralies
(volgens Gust Gils)
Maar ook voor de liefde, als je het mij vraagt.
- Vraag je het mij? En vraag ik je,
welke hand heeft er houvast aan?
Niet de mijne, niet de mijne. Misschien
is er zo'n hand, maar is er zo'n hand
dan verkoolt hij.

Ze zijn glad de tralies, maar ze bijten
bovendien en branden. Ze branden
als de hel. Zo
zit de minnaar in zijn cel
en niemand wil hem naderen. Of:
staat de minnaar voor de tralies,
kan ze niet breken, kan ze niet vatten
met het beste, beste asbest van de wereld niet.

Soms ziet hij bewegen:
een zwetende schim. Maar
stom is hij. Stom. Hij vraagt om water.
‘Haal het zelf’
Haalt water.
Bedient zich van water (water!),
blust, althans tracht het en geeft
het bittere, het weinige dat hij heeft (verhitte,
stinkende schim) nog prijs: dikke wolken
stoom waarin snelsnel
het rode rooster zijn plaats herovert.

Ondertussen is ook de bezoektijd verstreken.