Gard Sivik. Jaargang 3

[p. 18]

nog wordt geleefd
gust gils

stekels tussen de huizen verbeelden plantengroei,
de wegen begaanbaarheden. stenen, dorpen,
water worden lukraak voorbij snelle autoos geslingerd
doorheen wat als landschap dienst bewijst.

het rad ontgaat er niet zijn water
het water niet zijn getijden. de ingeboren
wildheid van de aarde niet haar bloei,
niet haar mensengroei.

want men merkt dat er nog wordt geleefd.
en wordt gestorven - ah hoe vloeit niet het ontlichaamde bloed!
en tijdig kan men ook ontdekken
dat er wel gewisseld wordt. kindertanden, en brieven,

zelfs langdurige stilzwijgens. aan alles
werd gedacht: in het sombere gewelf
gaat de gevangene eens op zijn ander been staan.
er groeit gras tussen de stenen op zijn hoofd.