Gard Sivik. Jaargang 3

[p. 47]

cagliostro
hugues c. pernath

Hij kent de zeven prinsen, hun naamloos bloed
De traagheid en de herfst.
Zijn jacht bevrucht in schoppenvrouw
Het akkerkind, de weelde van de kalk.

Tenzij hij ademt, bij kleine nevelpaarden
Schroeit het loglied van de maan,
De moeder uit de olmkruik, het nazaad
Nu de vingers bloedig, hier bij toeval
Kwetsbaar onderweg.

Tot doodstil, wrekend
De stad zijn vloek werd, de jeugdsteen lang
Van rijpe stengels het uur, de sporen
Genade en eerloos nu hij hemel
Zwart omrande woorden, het nauw gebed
Zijn dodelijke lenden achterliet.

Iemand van de droom het strelen,
Van de meester kuis de kandelaars
De keel waar tijd, de grote ster spreekt
‘Sire, de dienaar, de maagd die slaapt
En Joseph het kind in zegels rijk, alleen
Ben ik haven van zee, in stof
Geboren het hart mijn machteloos wonen’.

[p. 48]

theo kemp