Gard Sivik. Jaargang 3

[p. 9]

de muur vanzelfsprekendheid
susanne lecointre

1

nooit komt hieraan een einde:
het geluid dat door de wereld stuift,
de ogen besneeuwt
en de bewegingen van het lichaam telt.

nauwelijks ontdooit de mens.
het hart, het winterhart in hem
staat stil, het draait om
in het lijf van de kou.
bij het heet vuur
van zijn aangrijpend betoog
ontdooit de mens niet.
hij gaat bitter gekleed
in het dun vel van onzekerheid
hij loopt dood in zijn huid van angst.

2

zien wij nog? wie kent dan
meer dan deze denkelijke dood?
de mens herbergt de mens.
vecht, schreeuwt
om wat eenvoudig voedsel
voor de onhandelbare plant van zijn bestaan.
kwaadaardig en uit treurigheid
laat hij het dodelijke dier
van list begaan, en weet geen raad
klaagt geen nood meer, hij leeft zwijgend,
bekend met zijn gewantrouwd beeld
- een vreemde vlag in de ruimte -
en hulpeloos.

[p. 10]

3

liefde brak onder mijn handen.
het was in de tijd dat wij
ons hart trots en hoog lieten spreken
jouw waarheid droeg ik
een zonnig sieraad, op mijn schouder.

maar nu, ik kan niet meer denken,
jij kleurde wel ijverig
een klein heelal vol warmte
maar je handen bleven altijd leeg,
de meest zomerse schelpen
gaf jij een bewolkte naam.

nam ik teveel? en hoe bestaat men
met minder dan soms toch
het aanraken van sterren
de vriendschap van goden
en een helder gesprek met het water?

4

alleen de diereen staan nog
in het wijs teken,
alle zand noemen zij aarde
overal bouwen zij hun huis.

ik weet wat het is
tenslotte weerloos te treden
in de bloedloze kringloop waarin
de pijn onhoudbaar
en haat telkens herbegint.
ik zou dit gedicht ook kunnen noemen
een poging naar onvertaalbare angst.
maar eens gaat men toch
zèlf deuren maken in de
ondoordringbare muur vanzelfsprekendheid,
elke deur een wijsheid,
waarachter men kan wonen.