Gard Sivik. Jaargang 2

[p. 19]

paul snoek / een belgisch eiland

1

Ik heb een slokdarm getekend,
met fijne slikkende naalden,
bevrucht en bijna wit.

Ik heb een zeer blauwe maag, liefste
en meer dan dertien harten draag
ik voor jou in mijn lichaam.

Kon ik tekenen, ik tekende Liefde
als een geur. Als de geur
van een roodgouden peer,
die in uw kleurige longen hangt
als een welriekende wasem.

2

Ik ben maar de plooi van een
vlinder en zwak
als het huis van een huisjesslak.

Maar bloeiend, liefste,
als een levende appel
met glinsterende pootjes.

Ik denk soms twee
parende zeëen te zijn
en soms een ellendige druppel
plantaardig bloed.
Ik ben soms de flits van een appel, ja.

[p. 20]

3

Stokstijf en sissend van solfer,
daar zit een jonge vlaamse mummie
om met een lepel op te eten...

Wat, denk er niet aan of god,
dat wordt een kilozware ramp
een koloniale lawine van babies.

Vlaanderen in uw mayonaisen klooster,
dit is een raad ijsvrij van waarheid:
‘Kleine slangen maken nog geen grote,
(of om het met de generaal te zeggen)
O mes soldats, démobilisez-vous plus’.

4

Er is iets niet pluis in ons huis.
De boa is niet meer betrouwbaar
sinds onze pitoreske negers

overlopen naar margarine
en men de platgelopen legers
onder de natiën rangschikt.

Jaja, een groene parel in een
bad vol groene zeep verbergen,
er zijn geen kinderen meer.
Een kokende fiets ten prooi der mobilen,
dat noem ik een vlammende schande.