Gard Sivik. Jaargang 2

[p. 21]

/ een (loco)motief van liefde

Een kloak kelen spreekt:
mijn teken is een teken van olie,
mijn keel een kater, een kaskade
kantelend brood in een zwarte ciborie.

Hees is mijn ratel. Melaats en rood
het metaal van mijn taal.
Verhit de wielen die mij dragen
over een natte atlas in en uit mijn kamer.

Ik leg mij open als een vlakke stad
en draag de sporen van een kruisspin:
een zoutkruis op mijn voorhoofd.

Een kloak kelen zwijgt en van
mijn bed maak ik een tuin van liefde
die mij met blauwe wol heeft dichtgesponnen.