Gard Sivik. Jaargang 2

[p. 4]

paul snoek / la danseuse presque nue

Strip-Tease: De strip-tease is een nieuwigheid in de spektakels van de music-hall. Hierdoor wordt bedoeld de exhibitie tijdens dewelke danseressen zich geleidelijk en op provocante wijze ontkleden. Het beginsel zelf van de strip-tease - dient het gezegd! - is in strijd met de goed zeden. (Citaat bereidwillig overgenomen uit het Parochieblad ‘St-Jozef’ van Brasschaat, nr 32-5 Augustus 56.)

Ik ontmoette haar op de gebruikelijke wijze. Heel mooi was ze niet, maar ze bezat de schoonheid van een dame van 33 jaar die zich tijdens de loop der gebeurtenissen had weten te handhaven. Natuurlijk begon het gesprek met de knieën. Ze deed aan strip-tease uit overtuiging en ze verzamelde first-day-covers uit, zoals ze het noemde, distraktie. Ze wist mij naar waarde te schatten, enzovoort. ‘Er is zelfs een school voor blinde jongetjes, die mijn naam draagt’ vertrouwde ze mij schalks toe en streelde me ergens. Ze onderhield twee amants, waarvan er een werkzaam was op een uitgeversbedrijf en wat de andere in het dagelijks leven verrichtte, nou, dat wist ze zelf niet heel goed. Ze noemde hem daarom: jean, Ie mystérieux. Naderhand vernam ik van derden dat hij électricien was. In haar jeugd, toen ze nog kerks was, had ze ook gedichten geschreven, die vast rijmden. Een van haar eerste geliefden had deze nog laten uitgeven bij een gekend uitgever in de hoofdstad. Ze deed een trekje aan haar sigaret, welke ze aan de barman gevraagd had. Ten titel van inlichting: ik rook niet. Ze tipte, zo noemt men het toch, even aan haar sherry en trok daarna haar mond in de plooi van een bloem. Ik dacht natuurlijk even aan de gelijknamige dichter. Toen ik haar als poezieminnaar vroeg of ze nog teksten liggen had in haar, ja, in haar lade, antwoordde ze glimlachend dat ze al haar poetisch werk had verworpen. Ja, verworpen. ‘Ik heb al mijn poetisch talent in mijn

[p. 5]

dansen gekonsentreerd.’ zei ze. ‘Ik leg om zo te zeggen mijn poetische ziel bloot.’ Ik dacht het mijne over het blootleggen van de ziel. ‘Kortom’ zei ze ‘al wat ik aan de literatuur moest weerhouden, gaf ik ruimschoots terug aan de choreografie. Ik werkte trouwens aan talrijke bloemlezingen mee over dit onderwerp.’ Luidop dacht ik dat men bloemlezingen weinig met naaktdansen kon vereenzelvigen, waarop ze replikeerde: ‘daarin vergist U zich mijnheer Snoek.’ En meer vertrouwelijk: ‘Je begrijpt me verkeerd, chéri, ik bedoel alleen mijn medewerking aan talrijke revues met fotoos in van me, gekiekt in aangrijpende houdingen. Ik ben een van de belangrijkste vertegenwoordigers van mijn generatie, schreef Puffy (= ps. van dr Q. Breinaald, kunstminnend bankdirekteur) in de belangrijkste krant van de stad.’ (Hier gewaagde ze van een mij buiten de titel totaal onbekend orgaan). Ik gaf zelfs drie maand lang privélessen ten huize van de heer Breinaald, maar ik kon niet bij zijn theorie dat de kunst voor het volk is en vatbaar moet zijn. Hij was het volk en nam me vaak naakt in zijn armen, tijdens de ondervraging na de les. Maar hij was niet van onze generatie; mijnheer Snoek, hij was nog, ja ziet U, voorvechter van de toegepaste kunst.’ En ongeveer gelijk Hektoor Andromache verliet, verontschuldigde zij zich met ‘dat ze nu wegmoest, omdat haar plicht haar riep.’ En achter een gordijn dreef ze weg, mij achterlatend.

De bankdirekteurs ontruimden de dansvloer en bestelden nieuwe flessen champagne. De lichten en de konversaties doofden uit. Een krachtige lichtstraal stak plots zijn degen (o metafoor) in de even plots op de dansvloer verschenen Mimi de Cuba, want zo was haar naam in het nummer. En gelijk men een jojo zachtjes in gang trekt, begon zij de dansvloer te bewandelen. Hier komen wij aan het beginstadium van de attraksie. Ze droeg een bijna echte vison. Maar o, wat had zij het warm. Vlug ontdeed ze zich van de bontmantel, die ze achteloos liet afglijden van haar ranke leden. Als vergeestelijkt liet ze zich welgevallig bewonderen in een strak om haar buste en dijen spannend

[p. 6]

groen-satijnen kleed, dat een zijden japon moest suggereren, maar dit is van minder belang gezien de kortstondige rol dit attribuut moest vervullen in de eerste scène, satijnen kleed zeg ik, dat bezaaid was met gouden paillettes. Maar Mimi de Cuba, men zag het aan het fronsen van haar voorhoofd en de moeë trek om haar lippen, had het even warm. Het kleed glipte uit, men let wel, zij glipte uit het kleed, dat op de vison terechtkwam. Hoe warm was het kleed wel. Beeld je dit even in zeg. Stel je in de plaats van de danseres, die nu straalde in het licht, gehuld in een tweedelig, we zullen het blank noemen, tot het minimum herleid, ten zeerste haar vormen bevestigend omhulsel, van de allergrootste perfeksie. De onderste ledematen van de dichteres werden door de hitte aangetast. Ik bedoel de glanzende benen, de sierlijke, de dageraadkleurige. Na deze adjektieven zullen kenners van bijzonder mooie benen, deze ekstremiteiten naar hun volle waarde weten te schatten. Wegens de hitte maakte Mimi haar nylons los van de jartels, die uit haar broekje naar omlaag spanden, en wellicht afkomstig waren van een nog schier onzichtbaar, maar wel te vermoeden zwarte gaine. Ze pelde haar nylons beurtelings af van het effen rechts en van het effen links been, die wij om origineel te zijn, beide ivoorkleurig zullen noemen. Haar schoentjes had ze natuurlijk uitgetrapt. Dat is evident. Toen begon ze haar lichaam en vooral het bovenste uitpuilende gedeelte te masseren of beter in te strijken met een denkbeeldige zalf. Wat betreft deze zalf was het publiek welwillend en toegeeflijk. Daarna, nog steeds onder invloed van de haar zo teisterende warmte, bracht ze haar armen als zwanehalzen achter de rug. Met een kort rukje knoopte ze de haar zo hinderende soutien-gorge los en ontblootte, men leze bevrijdde, zodoende haar gekwelde borsten, die thans eerst tot hun volle recht kwamen. De bustehouder onderging hetzelfde lot als de vison en het groen satijnen kleed en zoals ballingen, reikhalzend op een cargo staande, de op het vasteland besneeuwde bergtoppen van hun jeugd proberen te ontwaren, zo zogen zich de ogen der bankdirecteurs aan de

[p. 7]

borsten van Mimi vast, overdrachtelijk vast, borsten, waarvan de tepels met glimmende, naar de vereiste vorm geslagen stuivers bedekt waren.

Enkele bankmensen wisten zich het aangezicht af met zijden zakdoekjes. Toen de dichteres even stilhield en de handen liet rusten op de heraldieke heupen, waren de uiers van de stilte uiterst gespannen. Maar Mimi de Cuba, cfr. supra, had het verschrikkelijk warm en het blanke broekje onderging hetzelfde lot. Zij trok het langzaam omlaag, via de dijen, over de knieën en stapte er toen uit, tot grote opluchting van het bankwezen, dat het benauwd kreeg in zijn warm en rooms bestaan. De slappe jartels van de zwarte gaine, (wij pronostikeerden juist), bengelden ongeveer op dezelfde plaats en op dezelfde ortodokse wijze als een bidsnoer van een missiepater bengelen kan. (Op dat ogenblik kon ik nog niet met zekerheid beweren of de gaine een plaitex ofwel een scandale was). Maar ook de gaine vond geen genade, werd losgetornd en belandde geluidloos op andere attributen waarvan vroeger sprake. Een zilveren schelp bedekte de delikate plaats van Mimi, schelp, lezer, welke ten zeerste de aandacht trok van de aanwezigen door haar schitteren. Geen enkele helm bij Vergilius, geen enkel zwaard bij Caesar, heeft geschitterd als de schelp op de vagina van Mimi de Cuba.

Ik dacht even aan een sidderaal, dier dat zij bijna gelijktijdig met het opkomen van dit beeld begon na te bootsen. Zij kronkelde zich rond een denkbeeldige paal en was mooi in alle dimensies. Terloops vestig ik er de aandacht op dat het décor eerder karig versierd was. Maar de hitte ontzag de naaktheid van de danseres niet en de trance, waarin zij verkeerde liet het haar niet toe de haar op zulke sensibele plaats als de tepels knijpende stuivers langer te dragen. Arme stuivers, ook zij vielen in ongenade. Toen zij weer 10ct lichter was greep Mimi hysterisch naar de plaats waar men gewoonlijk de vagina situeert. De matte glans van haar naakte lichaam legden het aksent op het schitteren van de geglooide zilveren schelp. Iemand stootte zijn glas om. Het schouwspel had zijn hoogtepunt

[p. 8]

bereikt en iedereen voelde aan dat het einde nabij was, maar het was nog veraf. Ook de schelp werd afgerukt, stoïcijns en edel. Naakt als een heldin, als een kind van Phidias, trok Mimi zich terug van de dansvloer, langzaam achteruitschrijdend tot haar rug een zwarte gordijn raakte, gordijn welke haar lichaam tenslotte omsloot als zwarte aarde, terwijl de lichtstraal geleidelijk zijn degen terugtrok uit de ziel.

Eerder koel werd het nu. Eerder ijstijd.