Gard Sivik. Jaargang 1

[p. 34]

rapporten uit het muzeum voor kleine kurioziteiten
rapport 1

1) Het geschreven zijn van dit rapport laat zonder meer hel daadwerkelijk bestaan van het muzeum voor kleine kurioziteiten veronderstellen. Zo ziet men dadelijk hoe lichtvaardig de zg. stilzwijgende overeenkomsten worden afgesloten, en op hoe weinig zij berusten. Want over dat bestaan - zonder dat ik het zonder meer wil ontkennen - van het muzeum voor kleine kurioziteiten valt beslist een woordje te zeggen. Ik stap er overheen dat het geen publiek karakter heeft, of kan hebben (natuurlijk kan het dat niet). Maar de vraag is, in welke mate bestaat het? Ik vestig er de, indien mogelijk algemene aandacht op dat het muzeum geen onderdak heeft. Wie op het briefhoofd leest: ‘p/a hoge kaart 234 brasschaat’ en zou denken aan een voorlopige toestand, bv een behuizingsprobleem dat zijn beslag nog zou moeten krijgen - heeft het afschuwelijk mis voor. Het muzeum voor kleine kurioziteiten is nu eenmaal geen muzeum van 12 in 1 dozijn, in die zin dat het, in sterke tegenstelling tot de andere, tot alle overige muzea, bij definitie geen gebouw is. Het kan zelfs in princiepe nergens gevestigd zijn, want het neemt geen plaats in de ruimte in, ik zou zelfs zeggen: integendeel. Dat is natuurlijk maar een princiepe, zult u zeer gevat opmerken. Toegegeven, maar in elk geval: nooit en nergens zullen plichtbewuste toeristen zich een weg doorheen zijn zomernamiddagzalen geeuwen. Het is anderzijds ook geen verzameling die men altijd wel veiligheidshalve ergens kan onderbrengen (zoutmijn, kasteel in siberië, hooizolder bij

[p. 35]

boeren), het muzeum voor kleine kurioziteiten heeft de dood aan het begrip patrimonium, zoals en waarom men verder zien zal. Wat is dan het muzeum voor kleine kurioziteiten wel? Dan nog liever een begrip, of een aantal desnoods of liefst onderling tegenstrijdige begrippen, of afwezigheid, of zelfs ontkenning van begrippen. In andere omstandigheden zou het dus misschien een stroming zijn, maar er wordt nog weinig gestroomd, in elk geval door mij en dus zolang ik er iets kan aan verhelpen geldt dat ook voor het muzeum voor kleine kurioziteiten. Ik zie wel in, neen ik zie het eigenlijk niet in dat ik toch enige verklaring zou verschuldigd zijn althans wat betreft de benaming van dit muzeum. In de veronderstelling dat zoiets mogelijk zou zijn, lijkt het mij toch niet aanbevelenswaard dit welbewust en apodiktisch te doen. Ik vrees namelijk, o die vrees kan mij om tien over 3 's nachts uit mijn slaap doen rechtveren, dat er zo geschaad zou worden aan, dat er zo zelfs niets in huis zou komen van de spanning die ik wens te zien tussen de nietsvermoedende buitenstaander enerzijds en het muzeum voor kleine kurioziteiten anderzijds, spanning die altans de mogelijkheid open laat van een (hopelijk niet te welwillende) belangstelling van de eerste en die, moest zij teloorgaan ik bedoel die spanning, wij schrijven al kwart over drie en nog ben ik niet over mijn nachtelijke angstbui heen, die (vrees ik) zou maken dat de mogelijkheden meteen omschreven zijn, dus te overzien, dus beperkt.

2) Wie al vreest, of blij is dat hij niets konkreets zal te horen krijgen over het muzeum voor kleine kurioziteiten, is er aan voor zijn moeite. Ik ga straks nog veel konkreter worden dan sommigen (ik kan namen noemen) lief is.

Zoëven zei ik reeds, dat het muzeum geen publiek karakter bezit, en ik deed alsof ik daar overheen stapte. Dat was natuurlijk niet gemeend. Ik stap daar

[p. 36]

helemaal niet zomaar overheen. Mijn bedoelingen op dit punt zijn ten zeerste ondubbelzinnig. Men mag dan zeggen dat het een onmuzenm is, een wanmuzeum, dat het eerste kenmerk van een waar muzeum de publiciteit is, en het publieke - ik houd voet bij stuk. Niet dat ik iets legen het publiek heb, toch niet om redenen als deze. Maar nu, bij het ontstaan van dit muzeum dat ik zomaar, zonder enige kans op tegenspraak van wie ook, te voorschijn gevingerknipt heb, nu verklaar ik openlijk en als ik eraan denk komt het later (d.i. over enkele jaren) in mijn testament, ik verklaar dus nadrukkelijk dat de toekomstige kolleklie van het muzeum voor kleine kurioziteiten nooit als een onverdeelbaar geheel zal kunnen beschouwd worden, daarvoor zal ik trouwens zorgen door aan ieder inzender het eigendomsrecht van zijn inzending te laten - en dat nooit een openbare instantie het in haar hoofd moet krijgen hel muzeum of zijn kollektie over te nemen, door erven of zo, de veronderstelling is misschien gewaagd maar met kuituur en gemeentebesturen kan eigenlijk geen veronderstelling gewaagd genoeg zijn.

Maar nu de konkrete gegevens. De term muzeum werd bestudeerd, dus zou het nu de beurt zijn aan de kleine kurioziteiten. Maar dat komt straks, eerst gaat het muzeum zelf nog klare wijn schenken en zijn wie en wat en waarom en hoe enzovoort onthullen.

doel van het muzeum: de kleinheid van de kurioziteiten aantonen (o.a.)

oorzakelijkheid: aan het bestaan - of de bestaanbaarheid - van een behoefte te beantwoorden (desnoods)

beperkingsmogelijkheden: de kleinheid van de kurioziteiten (er is veel te doen op dit gebied)

vereisten: de kurioziteiten moeten hieraan voldoen. Hoe, en waar, zal later praktisch maar met teore-

[p. 37]

tische amendementen worden beslecht (kennis van algebra dient geweerd)

praktische uitvoeringsbehoeften:

a)	de kurioziteiten katalogeren. Al dan niet. Dit wordt druk overwogen. Een diskontinu sisteem werd onder verdeelde belangstelling ter sprake gebracht. In afwachting werd met de katalogering al een aanvang gemaakt (verdere berichten via de weekbladen)
b)	een fiktieve maar overtuigende indeling van de kollektie of toekomstige kollektie is waarschijnlijk niet ongewenst maar de kleinheid van de kurioziteiten, dus onrechtstreeks een probleem van averechtse plaatsruimte, heeft zulks totnogtoe verhinderd. Verder in dit rapport zal men nochtans reeds de eerste mededelingen in dit verband ontmoeten (de tijd komt snel)
c)	de gewaagdheid van sommige kurioziteiten ten volle tot haar recht te laten komen
d)	een kwasi-grondige studie van de aangeworven kurioziteiten, opzoekingen naar precedenten, teoretische beschouwingen a posteriori, geleerddoenerij. Opgravingen in de onmiddellijke omgeving zijn aan gang (kwestie ambiance)
e)	toekomstplannen. selektie: alleen de kleine kurioziteiten die aan de vereisten (zie verder) beantwoorden, komen voor selektie in aanmerking. De opgraafkundige (plaats vakant) zal zo nodig zijn advies geven, maar in de mate van het mogelijke zal als maatstaf worden genomen de in wetenschappelijke kringen ingekankerde voorstelling van wat een kleine kurioziteit is (of hoeft te zijn). Overigens is deze selektie zuiver showoff, zij beslist er in genen dele over of de ingezonden kleine kurioziteit zal tot de kollektie toegelaten worden of niet.

3) Wat wordt er nu eigenlijk verstaan onder kleine kurioziteiten? Ten einde elke opzettelijkheid bij de

[p. 38]

inzending of aanwerving van de kurioziteiten te vermijden, worden hieromtrent zo weinig mogelijk toelichtingen gegeven. Het adjektief ‘klein’ wijst op de afmetingen van de kurioziteiten: ja, zij moeten zo klein en zo 2-dimensionaal mogelijk zijn. Wat niet belet dat beneden zekere afmetingen het muzeum elke interesse verliest voor kurioziteiten die er, mikroskopisch gezien, nog zo kurieus mogen uitzien.

4) Bij de indeling van de toekomstige kollektie zal het voornaamste onderscheid kunnen gemaakt worden tussen

a)	de individuele zalen (hoe dat toch kan, zalen, zonder plaatsruimte, zal in de praktijk blijken, maar is nu al geweten)
b)	de algemene kollektie, die op haar beurt een aantal zg. motto-kollekties omvat, dit zijn kollekties die worden gevormd onder telkens één motto, met één gemene deler dus. Voorzien zijn totnogtoe: de kollektie van de niet-bestaande kunstwerken, die van de gespecializeerde voorwerpen, die van de sombere alluzies, die van de onbestaanbare voorwerpen. Andere zullen volgen.

Onafhankelijk van de 2 voorgaande is er in het muzeum voor kleine kurioziteiten nog een ‘kluis voor integrale poëzie’. Slechts weinige kleine kurioziteiten zullen het ooit zover brengen, een plaats in deze kluis te krijgen. Je ne vous dis que ça.

5) Mogelijke werkzaamheden van het muzeum voor kleine kurioziteiten: Het opmaken van de nu zoveel gevraagde biografische nota's voor jonge auteurs zonder verleden, met geheugenverlies of gebrek aan tijd, of gewoon te lui.

Het nu aanleggen van een archief van later historischwordende foto's. Bv. een beeld van de aankomst (het arriveren) van een auteur.

Het noteren van uitspraken van kunstenaars.

Berichtgeving.

6) Veel hangt af, zoals men reeds deed opmerken, van

[p. 39]

de konservator (het woord konservator met hetzelfde voorbehoud te gebruiken als zoëven het woord muzeum). Het is evenwel ondergetekende die, bij gebrek aan bewijs van het tegendeel en omdat hij alleen de stichting bijwoonde, (immers veroorzaakte) zich de titel toeëigende. De konservator is moeilijk bereikbaar, moeilijk in de omgang.

gust gils