Gard Sivik. Jaargang 1

[p. 15]

[Gedichten]

[I]

wij kunnen meisjes voor gedichten nemen
in de O.T.T.
waar hun borsten nog geen borsten zijn
wij kunnen fladderende vleugels zien
en hun gelaat in zuchten snijden
als de liefde ze gevonden heeft

wij kunnen samenkomen op het kruispunt
van ledige koffiehuizen waar tafels en stoelen
vliegen in de spiegels van mijn moeder
wij kunnen puntige scherven zoeken
die in zandige melkvlakten
mijn verharde handen deden openbloeien
als ik de liefde zocht

wij kunnen vele kinderkreten smoren
door het zwijgen van de peperstem
wij kunnen heilige kinderlijken
op een schouw doen leven in een schijn
van vuur waarop ik u zou dragen

wij kunnen andere gefusiljeerden vinden
door hun gesloten ogen en hun afgebeten nagels
hun open monden voor vrijheid en voor leven
wij kunnen stukjes van hun woorden puzzelen
en staren naar verschrikte hartstocht

jan sara

[p. 16]

[II]

de bloemen groeiden dan nog aan de dauw
die gans de wereld groeien doet
terwijl gestolpte handen wisten
dat de dauw geen wortels had
dat de dauw op de bloemen valt

de bomen en de huizen
alle vogels alle ongedierte
voelen in hun dromen de dauw vallen
tot ze droog zijn bij de morgen

bloem zijt gij geen vogel
dauw zijt gij geen huizendroom
vogeldauw kunt gij bestaan en vliegen
zodat de bloemen niets meer weten
nee nooit weten
bloemhuizen kunt gij vergeten
gans vergeten
neen

het is de hemel die op aarde komt
en de aarde kan geen hemel zijn

onaangeroerd als gij
waarop droge dauw nooit heeft vat gehad
kunt gij vergeten de handen de dauw
de bloemen de vogels alle ongedierte
de vele dauwhuizen en de bomen
die in de droomdauw staan

jan sara

[p. 17]

[III]

de zee is voor altijd oh fotografisch vastgelegd
de zee is open ogen open monden
is alle stilte die niet echt bestaat
is woordenloos geruis of zomersproeten
en wanneer wij aan het strand voorbijgaan
is de zee twee handen in mekaar
ofwel de zee bestaat niet ofwel is vast ofwel keert steeds terug.

jan sara