Gard Sivik. Jaargang 1

[p. 14]

vic estercam

[p. 15]

zorgvuldige snippers

In het schemerdonker, waarvan moeilijk valt uit te maken of het dit van de morgen dan wel van de avond is, daalt hij voorzichtig en doelloos de begroeide zijhelling van het viadukt af. Beneden, naast het rechtlijnige zwarte kanaal bevinden zich de overblijfselen van de stukgeslagen fabriek, nu reeds bijna geheel door onkruid en lage struiken overwoekerd. Fragmenten van een uit elkaar gescheurde ketel zijn zo sterk verroest dat de randen afbrokkelen, men heeft het gevoel of men zonder moeite een vinger dwars doorheen de sprokke rosbruine plaat kan steken. In dit nomansland ziet hij een meisje ronddwalen, alsof zij nog in een bepaalde relatie staat tot de ruïnes, op zoek naar iets dat een ruw afgebroken verstandhouding moet aanvullen of op aannemelijke wijze afsluiten, en of zij hier niet vandaan kan vooraleer zij heeft gevonden wat dat is. Hij is nu beneden aangeland en slaat haar zwijgzaam gade, terwijl zij met een zeer langzame maar niet slepende gang zich tussen de struiken voortbeweegt. Zij schijnt minder op zoek te zijn naar een of ander voorwerp dan wel een bepaalde gebeurtenis te verwachten, want zij houdt de ogen niet naar de grond gericht. Ook ziet zij er niet terneergeslagen uit, haar smalle silhoeët verraadt veerkracht hoewel zij nauwelijks in beweging is. Plots overvalt hem een wilde zekerheid, hij weet dat hij dit meisje zal liefhebben wanneer hij haar nu benadert en zij niet verwonderd doet, wanneer zij geen vragen stelt, wanneer zij hem zonder één woord begrijpt. Hij weet dit alles nog eer hij haar gelaat meer dan vaag heeft kunnen onderscheiden, beseft ook dat hij enkel in zulke onzinnige, onvervulbare voorwaarden als hij ze zich nu indenkt, ooit iemand werkelijk zal kunnen beminnen. Het heeft geen zin, denkt hij maar gaat toch op haar af omdat hij er niets kan bij verliezen. Maar zij heeft dit alles voorzien, zij heeft beter

[p. 16]

geweten dan hijzelf waarom hij die helling is afgedaald, zij blijft staan en ziet hem rustig komen. Hij weet niet of zij heeft geglimlacht, het zal maar nauwelijks merkbaar geweest zijn, maar zij heeft de armen uitgebreid terwijl hij naderbij komt, en als hij haar omhelst is zij van een eigenaardige warmtegevende koelte. Dit hoorde er ook bij, denkt hij nog, niet verwonderd zelfs. In de toe- noch afnemende halve schemer houdt hij haar sprakeloos tegen zich aangedrukt, en weet niet hoelang ze zo hebben kunnen blijven eer hij er toe komt een eerste woord uit te brengen. Lieve, zegt hij, en herinnert zich dat woord nooit tegen een andere vrouw gebruikt te hebben. Zij antwoordt door zich nauwelijks merkbaar tegen hem aan te drukken, maar spreekt niet. Deze liefkozing doet eindelijk zijn begeerte, die hij die ganse tijd wakker maar als zeer ver beneden zich heeft geweten, langzaam omhoog stijgen, het is of zij al die tijd nodig heeft gehad om zich van vroegere en niet meer gewenste herinneringen los te maken. Een lichte duizeling, achter zijn ogen zinderend, bevangt hem. Hij zal haar nemen en laat langzaam beide handen van haar schouders glijden en langs haar middel en dijen naar beneden. Maar nog voor hij zich op deze wijze verraden heeft schijnt ze zijn bedoelingen te kennen, ze streelt hem en zegt: morgen om kwart over zeven. Die voorlopige weigering ontnuchtert hem niet, de wijze waarop zij het zegt maakt hem zonder meer duidelijk dat zij hiervoor gegronde redenen moet hebben. Zij bukt zich, raapt van onder een struik enkele steekkaarten op en geeft hem die. Ze zijn blanco, enkel de firmanaam en het adres van de voormalige fabriek staan erop gedrukt. Dit gebaar is de bevestiging van hun ontmoeting van vandaag, van die van morgen, en ook het teken dat zij met de ruïnes voorgoed heeft afgerekend, weet hij verheugd. Dan, zonder haar nog gekust te hebben, gaat hij.

Hij staat thuis voor de kleine schrijftafel in zijn kaal studeervertrek. De deuren zijn open en beneden zich

[p. 17]

hoort hij vrouwenstemmen. De stem van zijn vrouw (of hij met deze vrouw werkelijk getrouwd is kan hij zich onmogelijk herinneren, misschien wonen zij enkel sinds lange tijd samen) op onnatuurlijk luide toon tot iemand anders, zijn moeder meent hij. De bedoeling is ongetwijfeld dat hij het gesprokene zal horen. Hetgeen zij zegt wordt hoe langer hoe sterker insinuerend, zij betrekt hem in het gesprek bijna alsof zij rechtstreeks het woord tot hem richtte, zij stelt listige vragen aan zijn moeder alsof die geroepen was hem te verdedigen. Het is duidelijk dat zij minstens iets vermoedt, en op deze sluwe wijze probeert zij zekerheid te verkrijgen. Haar toon wordt tenslotte zo uitdagend, haar verdachtmakingen zo gemeen dat hij noodgedwongen naar beneden zal moeten gaan en zich in het gesprek mengen, zoniet kan zijn blijvend stilzwijgen op een beaming van haar beweringen gaan lijken. Hij kan zich echter niet losmaken van de schrijftafel, in de lade heeft hij de steekkaarten verborgen en hij weet dat deze haar van zijn schuld zullen overtuigen wanneer zij ze vindt. Hij opent de lade en scheurt langzaam de kaarten tot snippers, die hij vervolgens in zijn zak steekt. Dan wil hij naar beneden gaan, maar ziet plots enkele snippers op de grond vallen, en herinnert zich dat de voering van zijn broekzak stuk is. Haastig stapt hij met zijn been uit de broekspijp, aan de binnenzijde zijn de stukjes papier grotendeels aan de ruwe oppervlakte van de wollen stof blijven haperen, gejaagd plukt hij ze er af, veegt ook deze op de grond gevallen bij elkaar. Besluiteloos houdt hij de snippers in de hand geklemd, het gesprek beneden is intussen stilgevallen. Blijkbaar wacht men op zijn komst, elke sekonde die hij nu verliest betekent winst voor haar, maar hij durft de snippers niet in het lege papiermandje werpen. Tenslotte scheurt hij een stuk van een oud dagblad, wikkelt ze er in en duwt het propje in een onbeschadigde hoek van zijn broekzak. Na zich overtuigd te hebben dat alles is opgeruimd, gaat hij langzaam de trap af met plots het schrijnend besef dat alles verloren is. Zonder de steek-

[p. 18]

kaarten zal hij het meisje nooit terugvinden, ook het viadukt nabij het kanaal niet waar hij om kwart over zeven moet zijn. Of wanneer hij toch, op goed geluk zoekend, bij het viadukt belandt, zal hij daar noch de ruïnen noch het meisje weerzien, en dus de omgeving niet herkennen, er zijn zovele viadukten omheen de stad. De vrouw staat beneden aan de trap, zij komt hem slechts vaag bekend voor. Indien hij haar vroeger al gekend heeft, droeg zij in elk geval een geheel andere haartooi. Zij is blond en vijandig. Welke rechten heeft zij op hem? Zij grijnst en met harde en hoekige, doordringende stem, of zij dit ultieme argument voor de genadeslag heeft bewaard, noemt zij de naam van het meisje.

gust gils