Frederik III en Karel de Stoute te Trier 1473. Naar het Berlijnsche handschrift en een fragment van: Die enighe sprake ende vereneghinge die sunte Augustinus hadde mit God

Dat negentijnde capittel.

O, here, cracht mijnre sielen, di moet ic mynnen, wanttu biste mijn overste blijtscap ende alle ghenoechte mijns levens, ende al, dat ic bin, moet di leven ende niet my, want mijn leven was doot in mijnre onsalicheyt ende is verwect in dijnre ontfermherticheyt. Du biste een ontfermhertich here ende een God van vele ghenaedicheyden den ghenen, die dinen naem minnen: hyr om, o, mijn beholder, du hevest gheboden in der wit, dat men di mynnen solde uut alre herten, uut alre sielen ende uut gancen crachten ende uut den binnensten merghe des herten, altijt ende in alre uren, in welken wy dijnre ghenadigher guetheyt.......¹⁾.

1) Het latijn heeft verder: ‘Omnibus horis et momentis quibus fruor bonis misericordiae tuae; quoniam semper perirem, nisi quia semper me regis; semper morerer, nisi quia semper me vivificas, et omni momento me tibi obligas, dum omni momento mihi tua magna beneficia praestas. Sicut ergo nulla est hora vel punctum in omni vita mea quo tuo beneficio non utar, sic nullum debet esse momentum quo te non habeam ante oculos in mea memoria et te non diligam ex omni fortitudine mea. Sed nec hoc valeo, nisi tu dederis mihi, cuius est omne donum bonum, et omne datum optimum descendens a Patre luminum; apud quem non est transmutatio nec vicissitudinis obumbratio. Non enim est volentis neque currentis sed tui miserentis, ut diligamus te. Tuum est, Domine, hoc donum, cuius est omne bonum. Jubes te diligi, da quod jubes et jube quod vis.’