Frederik III en Karel de Stoute te Trier 1473. Naar het Berlijnsche handschrift en een fragment van: Die enighe sprake ende vereneghinge die sunte Augustinus hadde mit God

Dat neghende capittel.

Waer van heb ic dat, lieve here, dattu my dus edelen creatuer ghemaect hebbest? Des can ic di nummer meer weerdelick dancken. Ende hoe mach ick enich loff bedencken, dat diner weerdicheyt betamet! Alsoe alst dijnre guetheit behaechlick was, my toe maken sonder my, alsoe wes du, lieve here, ghelovet ende ghedanct sonder my, alst di behaeghet. O, here, du biste dijns selves loff: dine werken loven di nae die menichvoldicheyt dijnre groetheyt. Here, dijn loff is onbegripelick allen creaturen: in der herten en wort dat niet begrepen, noch mitten monde en mach men dat niet uutspreken, noch mitten oren horen, want dese instrumente liden over, meer dijn loff blivet ewelick. O, here, du biste dijns selves loff. Onse begeerte in dinen love hevet beghin ende eynde: onse stemme ludet ende lidet over, onse oren horen ende dat gheluut vergaet, meer dijn loff blivet ewelick. Wie ist dan, here, die di weerdelicke loven sal? Wa[n]t mensche sal dijn loff voert brenghen, o, here? Die lovet di, die daer spreket: ‘ic love di’? Die lovet di ende versteet, dattu dijns selves loff biste. Die ghene lovet di, die bekant, dat hie dijn loff niet werken en(de) verriken en mach noch en can ende dat hie in dijn loff ghebreken moet. O, ewich loff, in di is onse loff, in di sal myne siele ghelovet

[p. 55]

worden. O, here, wy en loven di niet, meer du lovest di selven, overmiddes di selven en(de) in di selven. Wy loven dy, meer dat is overmiddes di ende in di. O, here, dan hebbewi ierst waerachtich lof, als wy loff van di ontfaen. Alsoe vake als wy van yemant prijs ende loff begeren of soeken dan allene van di, here, soe verliesewy dat lof, dat wy van di ontfanghen solden, want dat wy anders sucken dan an di, dat is tijtlick ende lydelic, meer dat lof, dat wi van di ontfanghen, is eewich, ist dat wy in dynen love volstandich bliven. Willewy van God ewelick gelovet wesen, soe moegewi gheen tijtlick lof soeken noch mynnen. O, here, du biste onse ewighe loff; van di is alle waerachtich loff, ende sonder di is gheen loff. O, weerde here, sonder di kan ick di niet loven. Hebbe ic di, ic love di mitti selven. Wat bin ic, here, van mi selven di toe loven? Ick bin ghestubbe ende assche ende als een doet hout, stinckende als een worm ende vuelnisse. Meer wie of wat bin ic, di toe loven? O, here, alre stercste God, du woenste in dijnre ewicheyt mitti selven. Onse duusternisse en mach dat licht niet loven, dattu selven biste, noch die doet sal niet loven dat leven. Du biste dat licht, ic bin die donckerheyt; du biste dat leven, ic bin die doet: sal die ydelheyt die waerheyt loven? Du biste die waerheyt, ende ic bin der ydelheyt ghelijc gheworden. Wat is dan, here, dat di loven sal? Sal ic, arme onsalige, di loven, den here der here? Sal een onreyn stanck loven den walrukenden roeck? Of die sterflicheyt des menschen, die huden levet ende morghen doot is, ende is als een onreyn worm? Wat loff mach di die mensche, die dus onsalich is, ghebieden? Off, here, sal di die loven, die toe male in sonden is ontfangen ende in sonden gheboren? Dat loff des sonders en ludet niet wal in synen mont. O, here, almachtige God, di moet loven dine moeghende almachticheyt, dine onbegripelike wijsheyt ende dine onuutsprekelike guetheyt; di moet loven dine onverwinnende ghenadicheyt, dijns selves ewige cracht ende godheyt, dine almachtige stercheyt, dyne hoege minne ende guedertirenheyt, overmiddes welker du ons ghescapen hevest. Du biste onser siele leven ende salicheyt. Doe ons di ghelijck mynnen om di selven in der tijt ende in ewicheyt.