Forum. Jaargang 4

[p. 363]

Avondlijk Tweegesprek tusschen den Dichter en de Harmonica

Uitgezweken, weggebleekt
En tot vaalheid afgeslonken
Is de late dag verzonken
In een giftig niets dat breekt.

Neergedaan tot schandlijk grauw
Bukt het vaag plantsoen te loeren,
Achter stoffige contouren
Kermt het als een zieke vrouw.

Dat is de harmonica
Die schijnt dreinend na te pleiten
En hardnekkig slaagt mij bij te
Blijven als ik verder ga.

‘Doe niet zoo pathetisch, zwijg!
Ik ben heusch nog niets vergeten
Die hier thans met afgemeten
Stappen langs u henen tijg:

Zij was jong en ik een kind
Levend van gedroomde daden.
Tot haar minnespel beraden
Vond ik wat ik nooit meer vind.

't Was die kermis in Chalon
- O, de geur der hippodromen! -
Toen voor 't eerst zij is gekomen
In haar witte nachtjapon...

Manen dreven traag voorbij
Millioener sterren tochten.
Saam op mythische gedrochten
Door het nachtruim reden wij.

[p. 364]

 

't Is geweest en afgedaan

 

En elkaar allang vergeven,

 

En daartusschen ligt een leven

 

En het is voorgoed vergaan.

 

 

 

Weg dan met die weeke wijs!

 

Ben ik niet een daagjen ouder,

 

Harder, rustiger en kouder?

 

Word ik niet al aardig grijs?

 

 

 

Wat geweest is, is geweest.

 

'k Wil hieraan nu niet meer denken.

 

Ik laat mij niet door u wenken

 

Tot dit teemerige feest.

 

 

 

't Schrijnt nog maar ter nauwer nood.

 

Laat mijn rust mij, om te trachten

 

Onverschillig af te wachten

 

Den engros kleptomaan dood.’

 

 

 

‘- Altijd, altijd kom ik weer.

 

Altijd heb 'k u iets te vragen.

 

Gij vindt, vluchtend, toch behagen

 

In dien stagen wederkeer.

 

 

 

Loop maar: mij ontkomt ge niet.

 

Veel gewonnen, meer verloren!

 

Waarom wilt ge uzelf niet hooren

 

In het drenzen van mijn lied?

 

 

 

Was zij jong? Waart gij een kind?

 

Waarlijk! laat ons haar betreuren:

 

Sterrengruis en kermisgeuren

 

Vlagen met den zomerwind.

 

 

 

Hoor mijn langgerekt accoord...

 

In die heugnis, leer ervaren,

 

Eeuwig leeft wat even maar een

 

Grond van u heeft aangeboord.’

[p. 365]

 

Uit een duister niets dat breekt

 

Vaag uit de plantsoen-contouren

 

Kermend en bezwerend roeren

 

Klanken zich, vervaald, verbleekt;

 

 

 

Volgen mij hardnekkig na,

 

Vragen, dringen, roepen, zeuren;

 

Valsch deunt blijheid door dit treuren.

 

- Speel niet meer, harmonica!

Victor E. van Vriesland

Uit een bundel in voorbereiding: Herhalingsoefeningen.