Forum. Jaargang 4

[p. 65]

Vlaanderen

[p. 66]

Verrassing

Haar oog ging over mij: een wolk die snel

den vrede opschrikt van het bezonde veld;

maar zonder dralen komt zon aangewuifd

en 't land ligt weer in geur van zon gehuifd;

zoo schoof, mij over, deze blik van haar

en liet mij 't volgend oogenblik weer klaar.

Doch van een klaarte niet meer onvermengd.

Gelijk het land verdord van zon, verzengd

van eendre zon altijd, naar regen snakt

en sterker snakt en snakt tot berstens toe:

zoo kiemde nu, zoo groeit elk oogenblik,

zwelt uur aan uur 't verlangen naar dien blik.

Gij weet, mijn vrienden, hoe de zorgen niet

te schenden mij vermochten, hoe verdriet

- nog steeds gekoesterd - glimlachte op mijn mond;

hoe elke roes, na wilden nacht, mij vond

- ondankbaar niet - maar helder van begeeren

naar vrede dien geen smart of lust kan keeren.

Zoo lag ik, land in zeekre zon gehuifd,

waarover wel een snelle schaduw schuift,

maar daadlijk weer vertrouwde klaarten beven.

Toen streek haar blik mij langs. Er bleven

één stond vier oogen trillen aan elkaar.

Waarom is nu mijn vrede mij zoo zwaar?

Herreman