Forum. Jaargang 2

[p. 202]

Hovelingen

In 't pronksalon dicht bij de deuren
Van het doorluchtig kabinet
Staan wij gereed voor elk gebeuren,
Bij nacht en ontij, uit den treure,
Als voorwerp bij de hand gezet.

Wij zijn de spreien en de kanten
Om vorst'lijk naakt, en is er vuil
Te schelden iemand: de trawanten
Vertoonen zich bleek aan het land en
Het land merkt weinig van dien ruil.

Bij felste zin'lijke vertoonen
Eischt men ons bijzijn onbedeeld,
Om onze manbaarheid te hoonen, -
Of in éen adem te beloonen,
Als 't nieuw reeds lokt en 't oud verveelt.

Om weer eens sluizen door te jagen,
Al is het slet of markiezin -
Eén half jaar hoog, dan weggedragen
Door naamloos golven: - die 't ons vragen
Verwijten óns hun stompen zin.

[p. 203]

 

Sluizen der gunst: ook wíj ontkomen

 

Niet aan hun stuwing, want een troost

 

Wordt ons geboden in de droomen

 

Van een die naar haar val gaat stroomen

 

En nog op 't duiz'lig punt verpoost.

 

 

 

Daar slaat de blinde etikette

 

Betoov'rend om in haar boudoir,

 

Verlost, ontremd, en de aigrette

 

Betastend gaan wij ons verzetten

 

Bij 't geuren van 't versmade haar. -

 

 

 

Maar eens in talloos wank'le jaren

 

Zijn wij de hoog-herboren zoon;

 

Wij zien in dagen niet elkaar en

 

Tot wij zinkend verder varen

 

Strekt ons het hermelijn tot woon;

 

 

 

Altijd veracht en aangewreven,

 

Bedekken onze wapensmet

 

Dan nieuwe velden, en 't gedreven

 

Goud, der schemerlamp omschreven,

 

Beschaduwt ons in 't vorst'lijk bed!

S. Vestdijk