Forum. Jaargang 2
(1933)– [tijdschrift] Forum–
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd
[pagina 57]
| |
(Combinatie van verschillend gedateerde teksten)
Alleen
Sinds de eerste kindsheid was ik niet
Als andren waren - hun verdriet
En hun geluk was niet voor mij:
't Ging alles aan mijn ziel voorbij.
Hoe kon hun dronk mijn smachting koelen?
Hoe kon mijn duistre hartstocht woelen
Om 't heil, dat hun begeerlijk scheen?
Ik minde zeer, doch steeds alleen.
Maar in die kindsheid - morgendauw
Van woest bestaan - ontgloorde flauw
't Mysterie dat mij nooit verlaat,
En houdt vertrouwd met goed en kwaad: -
Aan stortbeek en aan bron verknocht -
Aan grauwe rots en diepe krocht -
Aan het scheemrig dennenwoud -
Aan de zon in 't herfstlijk goud -
Aan de slag van 't bliksemlicht,
Raaklings langs mij heengericht -
Aan de donder, aan de storm,
Aan de grillige wolkenvorm
Temidden van 't peilloos esmerald
Tot een duivelgestalte samengebald.
| |
[pagina 58]
| |
De Stad in Zee
Zie! Dood verhief zijn koningstroon
In een vreemde stad, een eenzame woon,
Door 't schemerig westen omwaad,
Waar de booze en de goede en de deugd en het
kwaad
In eeuwige sluimer vergaat.
Haar outers, torens en paleizen
Zijn onvertrouwd aan 't sterflijk oog -
Geen aardsche bouwgewrochten rijzen
Ooit zoo onzalig zwart omhoog,
Onwrikbaar, hoe door tijd vervreten!
Rondom, van alle wind vergeten,
Gelaten, onder stille sfeer,
Ligt klaaglijk 't willoos water neer.
Geen straal uit hooger, heilrijk oord
Heeft ooit hier 't nachtgetij verstoord,
Maar 't schijnsel waar de zee van gloort
Stroomt onbeweeglijk zwijgend voort
Op spitsen, steil in 't floers geboord -
Pijnappels, koepels, vorstenhallen
En Babylonisch trotsche wallen -
Langs droomprieelen, altaarschrijnen,
Langs bloemen van gebeeldhouwd steen:
Violen, en gekronkte lijnen,
Klimop en wijnstok, weidsch dooreen.
Met schaduwspelen woest verweven
Schijnt alles vrij in 't zwerk te zweven,
Wijl, machtig over 't rijksgebied,
De Dood gedrochtlijk nederziet.
| |
[pagina 59]
| |
Half open tempels - open graven,
Liggen gelijk aan 't peil der haven,
Maar noch de diamanten schat,
In elk afgodsoog vervat,
Noch juweelen pracht van dooden
Kan 't roofzuchtig water nooden:
Dees glaswoestijn blijft ongevuld:
Geen golf die naar dees doolhof krult;
Geen rimpel duidt een deining aan
Van ver, langs blijder oceaan -
Niets toont, of ginds een wind verscheen
Op zeeën, minder wreed sereen.
Maar hoor, toch roert iets in de lucht!
Nu beeft een lange kreet, een zucht
Als wierpen torens 't loom getij
In steelsche daling, traag terzij -
Als liet hun top, die nedergleed,
Een leege plek in 't hemelkleed!
Of golven slaan, met rooder stralen!
Of eindlijk de uren ademhalen!
- Zoo zijgt hun zwaarte langzaam heen,
En eens, als na verwoed geween
De duivels van hun zetels rijzen,
Zal, waar de stad omlaag verdween,
De hel haar eer bewijzen.
| |
[pagina 60]
| |
De Vallei der Onrust
't Was een stil, een lieflijk dal,
Doch het volk, in oorlogzucht,
Stroomde heen, ten wissen val;
Liet alleen de sterrenlucht
Nachtlijks in 't azuur op wacht
Boven d'aardsche bloemenpracht
Waar als roode doom bij dag
't Zonlicht loom en moede lag,
Tot het kil en treurig week
Als een asfodil zoo bleek.
Maar wie thans dit oord bezoekt
Weet het gansche dal vervloekt:
Ziet hoe alles roeren moet -
Stilte vindt hij nergens meer;
Zwijgen blijft alleen de sfeer
Die op 't gruwlijk raadsel broedt.
O, voor geen voelbare stormen vlieden
Die boomen, worstelend als 't zieden
Der branding over de Hebriden!
Voor geen verneembare winden vluchten
Die wolken, die daar immer zuchten
En ruischen door d'ontruste luchten -
Over violen als menschenoogen -
Over de leliën, wieglend bewogen,
Weenend, naar naamlooze graven gebogen;
Wiegelend: van hun geurige knoppen
Schudden zij frissche, paarlende droppen;
Weenende: van hun teedere stelen
Dauwen zij tranen als vuurjuweelen.
Hendrik de Vries |
|