't Fonteintje. Jaargang 3

[p. 177]

Firmin van Hecke: Uit ‘In memoriam G.H. Bruinsma’.

II.

De ontvatbre tijd, de onzichtbre lucht
En de geheime vlucht
Van 't dieper zelf en onbewuste wezen,
't Verleden en de toekomst, en de zucht
En vreeze voor den dood,
De soms zoo radelooze nood
Om een ziel uit het stof verrezen:
't Is alles klaarder thans, om u die vrijer zijt,
Gij die u vrij vocht wijl gebonden nog aan tijd.

[p. 178]

VIII.

Het stappen der gezellige uren
Glijdt klankloos tusschen 's levens muren
Doch traagzaam in droeve eenzaamheid
Slepen de hielen van den tijd;

Wat baat het al, geen werd geboren
Die ooit heeft de eigen weg verkoren;
En om ons slingert voort de tijd
Op de effen maat der eeuwigheid.

[p. 179]

IX.

Terwijl de lucht nog zangrig is van 't tampen
Der klokken van 't verdronken zieleland
Waarover elke dag herinneringen spant
Van kort geluk tusschen herhaalde rampen;
Terwijl de nacht, soms klaar van oude lampen
Nog mijn verlangen naar den overkant
Lokt van 't geloof, stierft gij gerust, bestand
Tegen 't gebrom des doods door de aardsche dampen.

Ook mijne boot zal eindigen op den stroom
Die noch begin noch einde heeft, en loom
Gestrand, rusten tusschen het roerloos riet,
Voor eeuwig stil langs een verlaten zoom
Terwijl vergetelheid haar bleeken doom
Uitsluiert over mij, vergaande in 't niet.

[p. 180]

X.

Wellicht ben ik het dichtst bij U wanneer
Ik kalm, in eindlooze gelatenheid
Mijn innigste gevoel niet meer vertolk,
En doelloos over de oppervlakte van
De stilte heenzeil en geen einder zie:
Een stonde wentlen dan der wereld leed,
Haar angst en ook haar oogenblikken heil
Zoo snel dat alles wordt eenvoudig licht,
Het licht verwekt door de oogen van wie eens
Belangloos hebben 't leven liefgehad
En thans, onzichtbaar, zien, wat zij graag zien.