't Fonteintje. Jaargang 3

[p. 162]

Karel Leroux:

Het leelijke koppel.

Een leelijk koppel gaat voorbij,
hun innigheid verwondert mij,
zoodanig is de mensch gewoon
de liefde te zien als een schoonen droom.

't Is een glanzend geluk
dat het hart dezer menschen verrukt
of een groot verdriet,
want de dingen der wereld zien ze niet.

Omtrent de teederheid van dit paar
met pokkeputten en ros haar,
is mijn hart vol angst om te weten
wat ze hun schamelheid doet vergeten.

[p. 163]

 

Misschien is het tóch een groote vreugd,

 

de mensch hoeft niet veel: een kind al verheugt;

 

en nog minder: misschien maakt de hoopt op een kind

 

deze twee voor de dingen der wereld blind.

 

 

 

De uiterlijke vreugde en 't uiterlijk leed,

 

de afzichtelijke tronie, 't ellendig kleed,

 

het verzwindt al te gaar

 

bij de schoone liefde van dit leelijk paar.

[p. 164]

Aan 't Brugman-ziekenhuis.

Hier is 't dat Brussel, lijk een moede zee
haar slappe golfjes stuwt naar strand en duinen,
zijn laatste straten strekt naar de innige vreê
der schamele werkmanstuinen.

't Lijkt hier bij dag een dood-verlaten oord -
de stad is ver en verder nog de buiten -,
't gerinkel dat men om het half uur hoort
is van de tram die rijdt langs perken spruiten.

En was 't niet hier en daar het versche rood
der baksteengevels van de nieuwe huizen,
men vroeg zich af: door welken nood
moest hier de mensch verhuizen?

't Is hier zoo stil; 't is hier zoo dicht bij de eeuwigheid,
dat wie in 't Brugman-ziekenhuis den dood verbeiden,
er kunnen vol gelatenheid
van 't leven scheiden.

[p. 165]

Eerste lentedag.

Over de wereld vloeit de eerste lentedag
open als een kindjes-glimmelach;
en in den tuin is de bloeiende kerselaar
als een witte bruid naast den notelaar.

Eenmaal heb ik ook zoo gestaan:
argeloos en gansch aangedaan
door de schoone wereld en 't goede leven,
dat ik mijn hart heb weggegeven.

Sindsdien is op die plaats iets weg;
telkens ik er de hand op leg
is 't of 't geklop wil stille staan
en luisteren naar wat is vergaan.