't Fonteintje. Jaargang 2

[p. 1]

[Nummer 1]

Urbain van de Voorde.
Vier sonnetten.

I.

‘Waarom deze ernst, dit denken, steeds zwaarmoedig?
Uw ziel is als vol avond, grauw en moe.
Verkwikt ook U de zon niet, blijde en goedig?
en meer dan 't licht, lacht U mijn lach niet toe?’

- Zoo spreekt uw blik, terwijl gij trotsch en moedig
't Noodlot verwint, al weet gij zelf niet hoe.
Ik, op 't zelfde uur, zie droef verleên en, bloedig,
avonds aan zee, vanwaar 'k naar U kwam toe.

[p. 2]

 

'k Werd als die zee, kind, droef om wat vergaat er;

 

in veel orkanen werd ze groot en zout -

 

Aan de oppervlakte is lach wel en geklater

 

en blij geschitter van rein zonnegoud;

 

maar hoor de domling van het volste water

 

van diep en ver, - kind, die is moê en oud.

II.

De oude angst voor 't leven schijnt me nu ver weg
en 't schrijnen van den lust, als 't zomerbranden
deze' avond van November - gelaten leg
'k mijn spijt te rust in d'ijlen vreê der landen...

Wel zal wat ik ooit denk en doe en zeg
ontredderd eens voor Stof en Noodlot stranden.
Niets dan blind leven is alom voorhanden
met nauw een ster hoog boven d'aardschen weg.

Toch is die stille schijn genoeg om 't leven,
zelfs in 't droef rijk van herfst en barren plicht,
te aanschouwe', in d'afglans van het eeuwig Schoon;
zoo is 't genoeg, dat een lief beeld me omzweve
om vrij te zijn van werelds kwaal en hoon
en niets dan ziel, te staan in boordloos licht.

[p. 3]

III.

Geeft de oude wereld niet gereed genot,
biedt 't Leven niet gezond en mooi bekoren?
Mijn lijflijk lief bewegen en begloren
't Rythme der Aarde en iets der ziel van God!

En toch doorpeil ik in den nacht van 't Lot
den zin van 't Onbekende en 't Ongeboren -
In 't aardsch bestaan is iets dat schamper spot
wijl 't mooiste lief eens redloos gaat verloren!

Ach! onbevredigd keert mijn geest zich af
van 't heil dat de aarde en soms een kind der menschen
ruimschoots besteên van d'oorsprong tot aan 't graf...

De ziel ontkent de rozen die verslensen
en wil in de uren van haar diepste wenschen
wat is gestaltloos, duurzaam en verre-af.

IV.

Ik had voor U mijn hart en denken veil.
Gij hebt mijn droom versmaad voor roes en leven:
- gij wist 't bestaan, kind, niet vergeefsch en ijl
voor wie 't niet vult met hooger zielestreven.

[p. 4]

 

'k Heb U omvat, wel meenge zaalge wijl...

 

Gij gingt, als bang voor mijn ziels-innig beven.

 

- En ik bleef denken, denken aan uw heil

 

toen gij reeds diep in weelde en dans gingt zweven.

 

 

 

Ik had voor U mijn harte veil, en denken.

 

Maar 'k hoor nu 't Leven dat berispend mort -

 

'k Herdenk mijn droom, - doch volg al hòòger wenken:

 

voor lang verdriet is 't aardsch bestaan te kort

 

en heul zal nooit het tijdelijke schenken,

 

als 't aan geloof aan 't eeuwig Doel ons schort!