Erts. Letterkundige almanak. Jaargang 2

Johan Theunisz /
Avond

We hadden lang, héel lang gezwegen.
Dan eind'lijk kwam uw eerste woord,
bemoedigend als jonge regen,
wen hitte 't loover heeft vermoord.

Het sloot in zich de kom van zwijgen,
die peilloos in ons midden stond.
Er volgde niets, en 't werd een dreigen,
tot geen van beiden uitkomst vond.

Er groeid' een aarz'len, dat bleef zweven,
een weemoedvaagt' als van verdriet,
een zucht, en een verlangend beven.
Maar de beklemming wendde niet.

We wachtten lang als op een wonder,
dat die vervreemding eind'lijk brak.
Maar niets bewoog. De zon ging onder
als een verlaten wrak.