Erts. Letterkundige almanak. Jaargang 2

[p. 88]

Nine van der Schaaf /
Het stijgende volk

Aan het stijgende volk is de god Vreugde,
In zijn lied is de huivering weggevaagd,
Die de gebeden van het leed omkleedde,
‘Uw wil, Heer’, die in duisternis geschiedde,
De lijven waren ellendig en loom geslagen,
De zielen, bang, staarden naar een wreed licht
En waren welk in de kerken geborgen,
Of lagen diep in hun droom te glanzen,
Een kaarsvlam gelijk van oude heiligheid.

Van het stijgende volk is de god Vreugde,
Uit schemerstilte zal het verleden staren,
Star als de oude die het jong baarde:
Het nieuw menschenkind. Hij heeft
Oude goden verslagen. Hij heeft
Armoe gekeerd uit zijn rijk. Hij, de herrezen
Heiden die in de wouden der menschheid treedt,
Ziet van hem wijken het moederdier, nauwer
Op d'aard geschoven, wreeder, rampspoediger.