Erts. Letterkundige almanak. Jaargang 2

Anton van Duinkerken /
De priester

voor anton scheermakers

Nu niet meer een jongen, die buigt over boeken van 's morgens tot diep in de nacht
maar enkel een hart nog voor iedereens leed en lippen voor iedereens klacht;
geen huppelend kind meer, geen blokkende jongen: - volwassen man voortaan
maar een, die zijn kind - en zijn jongen - en man zijn voor allen heeft afgestaan.

En niet onder Grieken een Griek, noch barbaar met barbaren, maar enkel wat God van me vraagt:
onder de mensen een man uit het volk, die aller smarten draagt
als Veronika's doek al het lijden van Jezus. Niets meer dan de simpele tolk
voor de duizendklankige rauwe stem van mijn altijd behoeftige volk.

Zo geef ik mezelve gevangen aan U, van ieder persoonlik gevoelen bevrijd
net als de dwaze verliefde, die slechts met zijn meisje nog mee lacht en schreit;
zo, om herboren te worden in God, keer ik, Moeder Volk, weer in uw schoot
maar ieder van U kan mijn biechtkind zijn en voor ieder van u breek ik 't Brood.

Gij zijt me tot vrouw en tot moeder en kind. Gij zijt mij al wat ik verstiet:

[p. 79]

 

Uw zuchten zullen mijn tranen zijn en Uw gulpende schater mijn lied

 

Geen eigen verscheurdheid erken ik nog, geen twijfel, geen eenzaamheid

 

maar alles zij ons gemeenzaam in God, die ons beider jeugd verblijdt.

 

 

 

En zo dikwerf rondom mij uw stilte valt, als ik namens u allen sta

 

en boven Uw hoofden de Hostie hef en om zegening smeek en gena

 

dan niets dan een stem als de Stem, die mij riep tot dit, mijn eeuwig Lot:

 

‘Behoud Mij het Brabantse volk ten volk en Ik blijf voor Brabant een God.’