Enchuyser liedt-boecksken

Pastorelle.

Stem: Quand la berger, &c.

SAchte Silvia segget my,
Hoe komt het by,
Dat al u schaepjes teer en schu,
Haer soo verspreyde, op vremde weyde,
En veer van u?
Of dwalen u gedachjes vart,
U sin en hart,
In minnelijcke vlaeghjes soet,
Op sulken knaepje, dat ghy geen schaepje
Dan achten moet?
Ick sie den ooye, ick sie de ram,

[p. 152]

 

Ick sie het lam,

 

Verlaten dwalen, en de geen,

 

Diese sou hoede, diese sou voede,

 

Sit (ach! alleen.)

 

’t Is gelijck ick voor seker hou,

 

(Blosende vrouw!)

 

Dat ghy u klachjes in de windt,

 

Sent, met u suchjes, om d’ongenuchjes,

 

Van die ghy mint.

 

Laetst doen ick u alleenigh von,

 

’t Was Coridon,

 

Daer van u lipjes repte, maer

 

Geen ander woorden, ick van u hoorden,

 

Soo openbaer.

 

Ist dan dat u de vlamme quelt,

 

Van die ghy melt,

 

Sorghsame Nymphe, ’t is wel vreemt,

 

Dat ghy by tye sijn vryerye

 

U selfs ontneemt.

 

Hy die u vaeck sijn minne swoor,

 

Met kleyn gehoor,

 

Klaeght van u wreetheyt en ghy lijdt,

 

(Helaes!) ellendigh u smart inwendigh,

 

Soo lange tijdt.

 

Stondt het aen Coridon, en dat

[p. 153]

 

Ghy willen hadt,

 

Hem te vernoegen en met een,

 

U selfs ’t ontgeven het eensaem leven,

 

Hy was te vreen.

 

Maer minnelijcke harderin,

 

U groote min,

 

Voort hardertje te kennen, met

 

Sijn lieffelijck sineke niet te versteke,

 

Dat voeghde bet.

 

Dat ghy met een recht’ uytheyt dra,

 

Antwoorde ja:

 

Op ’t uyterst vragen van sijn lust,

 

Dat sou u wille en ’t sijne stille,

 

In sachte rust.

 

U lammertjes die soudy dan,

 

Verselschapt van,

 

U trouwe minnaer gade slaen,

 

En al u lusjes in sachte rusjes,

 

Geniete gaen.