Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 49

[p. 191]

Bekentenis
door Louis Mossel

Aan M.A.

Nu weet ik eind'lijk waar ik 't oog moet richten,
wanneer ik hoofd-gebogen 't huis verlaat
en doelloos wandel door verlaten straat
waar d'avondval speelt om lantarenlichten;
als koel en strak het nachtfluweel
omhuift het bloedarm-aardsch krakeel,
dat dra zoo stil,
zoo zonder wil
zijn ijdel streven
moet overgeven....

Ik ga den ouden weg, mijn moede schreden
scandeeren 't unisono-krekelkoor;
mijn hoofd is leeg, gelijk een zeef waardoor
traag mijn gedachten drupp'len naar beneden.
Een gamelan bronst haar geluid
in monotone rhythmen uit....
Ik kàn niet meer,
het doet zoo zéér
alléén te vragen,
alléén te dragen....

[p. 192]

 

Zoo nader ik het open veld, ik huiver

 

voor d'eenzaamheid die 'k maanden heb getart....

 

Dan trilt op 't klankbord van mijn bonzend hart

 

een schucht're modulatie, broos en zuiver.

 

Vanwaar zij komt? Ik weet het niet,

 

maar stralend bloeit daaruit een lied:

 

vertrouwd refrein

 

van samen-zijn

 

in wonderpure

 

doorleefde uren....

 

 

 

Ik houd mijn liefste vast uit alle beelden

 

die 'k meenam - lang geleên - van 't oude land,

 

en die als tusschen vingers vlietend zand

 

te loor gaan; mij blijft vaak-bepeinsde weelde,

 

waarin smart niet meer wonden kerft

 

en laatste bitt're klank versterft....

 

Ik staar naar 't blauw:

 

als droppels dauw

 

glinst'ren de verre

 

serene sterren....