Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 47

[p. 279]

De ééne zin....
Door H. Donker-van Hengel

DOKTER, hebt u de Röntgenfoto al gezien? 't Was alles in orde, niet? Ik ben heelemaal gezond, - alleen maar wat moe, wat heel erg moe soms. Maar dat beteekent immers niets? Hier kan ik uitrusten van al dat werk, het vele, vele werk.

U staart zoo stil voor u uit, dokter, denkt u aan een ernstige zieke, en kunt u daarom niet luisteren naar mij?

Ik ben ook geen interessant geval voor u, niet echt ziek, alleen maar zoo wat moe!

Vindt u het akelig, dokter, als uw patiënten lijden, en vindt u het daarom zoo prettig aan mijn ziekbed te zitten, omdat ik maar een schijnpatiënte ben?

Grijpt u daarom zoo graag mijn handen, omdat ze sterk en krachtig zijn, handen, die het werk zoo lief hebben, en zooveel werk verzetten kunnen? Daar werd ik toen wat moe van, hé dokter?

Maar de arbeid wacht weer, o, stapeltjes werk!

U bent zeker een ordelijk mensch, u zoudt lachen als u de bende op mijn bureau zag: daarom kan mijn man mij ook heelemaal geen werk brengen: hij kan geen weg in de rommel vinden, - maar ik grijp direct, wat ik noodig heb! Onder de studieboeken, tusschen de brieven en losse notities haal ik de drukproef, die wacht.

Ik hoef nooit te zoeken, ik voel waar alles ligt: zeker, omdat het me roept; dat werk heeft me dan juist noodig, gelooft u ook niet, dokter? Ik probeer wel het mijn man uit te duiden; laatst droomde ik van notities, waarin ik steken bleef, - nu voelde ik opeens, dat ik ze weer verder uitwerken kon, en ik wist precies, waar dat verfromfaaide velletje lag. Maar mijn man heeft het niet kunnen vinden.

Hij zegt, als hij maar naar mijn bureau kijkt, dan fladderen de vellen in 't rond.

Hebt u de recensies van mijn laatste boek gelezen, dokter?

Nu ben ik op slag een beroemd schrijfster!

Als ik nu mijn naam in een winkel opgeef, zal de juffrouw nieuwsgierig naar mij kijken, en misschien wel schuchter vragen:

‘O, bent u de schrijfster van....?’

De post brengt pakken brieven, dokter, uitgevers bieden sommen voor mijn volgend werk.

Mijn volgend....

Er is nog zooveel, zoo vreeslijk veel te schrijven!

Maar mijn handen trillen nog zoo....

Als u ze vasthoudt, dokter, geloof ik, dat 't weer gaan zal.

[p. 280]

Reikt u mij de bloc-notes vóor u gaat?

Maar de Röntgenfoto, u kunt mij gerust de waarheid zeggen, of 't tering is of kanker.

Zeg 't maar gerust, - ik weet zoo zeker, dat ik niet echt ziek ben.

Kijk dan in de lijn van mijn hand: zoo'n krachtige, ver doorgetrokken levenslijn: ik word minstens tachtig of negentig jaar!

En iedere dag zal ik achter mijn bureau zitten, - een heel lang leven is ook wel noodig, dokter, om al dat werk klaar te krijgen.

Maar eens zal de stem van God donderend: ‘Halt’ roepen.

Dan zal ik opeens in mijn zin blijven steken, - geen woord zal ik verder kunnen schrijven!

Van schrik zal de penhouder me uit mijn handen vallen, - dan is het met me gedaan, na God's: ‘Halt!’

U heeft altijd met ziekte en strijd, met pijn en lijden te maken, dokter, - u kunt zich dat zeker niet voorstellen, dat een mensch zoo maar met éen stap van 't volle leven in de hemelsche zaligheid staat, hé?

Maar gelooft u niet, dat onze lieve Heer graag zieltjes heeft, die 't leven tot de laatste minuut gepuurd en genoten hebben?

Uw zieken snakken naar het einde, - 'k heb ze op de zaal wel hooren steunen en smeeken:

‘Verlos me, Heer!’

Maar ik ben zoo sterk en gezond, - ik ken geen pijn, en daarom moet God me wel verschrikken met zijn:

‘Halt!’

Anders vraag ik:

‘Eventjes nog, die éene zin alleen maar...?’

Die éene zin, dokter, misschien is al 't werk niet noodig, als ik die éene zin nog maar schrijven mag.

Stapels werk, dokter, - en éen zin....

Misschien is een leven nog niet lang genoeg om die éene zin te kunnen schrijven, - stil, stil, dokter, - nee...., roep niemand...., geen zuster, - ook mijn man niet.

Die eene zin...., ik...., ik vind de woorden niet....

Geef mij papier en potlood, dokter, dan kan ik 't wel formuleeren, - zoo'n mooi, glad vel, ja.

Zoo licht is de wereld...., zoo ijl...., 't potlood, - ik kan het niet vatten, dokter, - zoo zwaar...., zoo groot....

Die glans daar en die gloed.... en zie, al mijn papieren worden wolken.... Laat nu mijn hand los, dokter...., éen stap van het leven in de dood...., laat me maar gaan, dokter, God houdt mijn hand.... en ik mag in de wolken schrijven.... de éene zin....