Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 47

[p. 278]

Zij waren eenzaam
Door Taeke de Groot

Zij waren eenzaam; door het verlaten huis
voer stilte, fluistering van windgeruisch;
Toen brak van droomen glanzen-zilverhuid
en schaamteloos sprak bloed zijn felst begeeren uit.

Maar sterker dan haar zuiverste begeeren
en dan zijn wil, die zij niet wist te weeren,
was smart'lijk schoon 't gebed uit smalle handen;
dit heilige, ze dorsten het niet aan te randen.

Eén is de sterkste in zoo'n wankel uur
en wordt een godheid in zijn diepst beslissen:
‘Laten wij gaan’ fluistert zij overstuur;
Eén is de sterkste en zal zich niet vergissen.