Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 45

[p. 412]

Typen
door Maria Favai-Kievits

Kinderschooltje in Ravello

MAG ik binnen komen, zuster Caterina?

Het dorpsschooltje is een ruim gewelfd vertrek waarin het op dezen wilden lente-morgen koud is. De kleuters zitten op lage stoeltjes rond een blikken doos waarin een houtskool-vuurtje smeult en de zuster, - de eenige onder de slot-zusters die met vreemdelingen in aanraking mag komen, - zit tusschen hen in, ook op een laag stoeltje. Ze is met haar blozend gezichtje waarin de oogen klaar en onberoerd van zorgen staan, kind onder de kinderen. De zuster werkt aandachtig met gekleurde rietjes waaruit ze mooie korenaren weet te maken. De meisjes van goeden wil volgen haar voorbeeld maar de jongetjes werken ieder naar eigen fantasie, de geduldigste kan het tot een matje vlechten brengen, al de anderen maken broddelwerk dat uitsluitend in hun fantasie een verklaring vindt, en dat ze zelf prachtig vinden.

- Dit is een hond, zegt Raffaelo, wijzend op een sterachtig figuur.

- Mooi.

- Dit zijn z'n pooten, dit zijn staart en dat z'n ooren.

- Wat een lange!

- Omdat ik de rietjes niet mag breken.

- O.

- En nou zingen, Caterina? vraagt hij.

Alleen Raffaelo noemt zuster Caterina kortaf bij haar naam, omdat ze, zooals hij zegt, niet zijn zuster is. Thuis heeft hij een klein zusje en dat heet Marietta. Ook zegt hij ‘jij’ tegen de zuster omdat hij tegen niemand ‘u’, en nooit iemand ‘u’ tegen hem gezegd heeft.

- Wat zullen we zingen?

- Ave Maria, zegt Graziella.

- Wat is daar nou aan, zegt Raffaelo, - Giovinezza is veel mooier, daar kan je op marcheeren.

- Wie wil Giovinezza zingen? vraagt de zuster.

Al de jongens en twee meisjes stemmen voor Giovinezza.

- En jullie, wat willen jullie zingen? vraagt ze aan de overblijvende meisjes.

- Ave Maria.

- Goed, dan zingen we eerst Giovinezza en jullie daarna Ave Maria.

- Allemaal achter elkaar gaan staan, beveelt Raffaelo, ....de meisjes achteraan. Hebben jullie je zakdoeken?

[p. 413]

Gewurm in broekzakjes en onderjurken om den zakdoek te vinden.

- En als we aan ‘het refrein’ komen dan moeten jullie allemaal met de vlag zwaaien.

- Ik heb geen zakdoek, zegt Nina.

- Dan zwaai je maar met wat anders.

- Ik heb niks anders....

- Caterina, wil jij je zakdoek leenen?

- Zeker Raffaelo.

- En nu niet valsch zingen, wie valsch zingt gaat er uit.

Hij zet zich aan 't hoofd van het kinderrijtje en bromt een bar lage noot.

- Te laag, keurt hij.

Dan wipt z'n stemmetje veel, veel hooger op.

- Te hoog, beslist hij: - Caterina, wil jij de toon aangeven?

- Mi, zingt zuster Caterina.

- Mi, echoot Raffaelo, - goed. Allemaal mi.

't Koortje zoekt naar de mi.

- En nu linkervoet vooruit commandeert hij. Als ik zeg: een, twee, drie, dan allemaal met drie beginnen.

En zoo ferm rhytmisch en aanstekelijk blij zijn hun gang en zang, dat zuster Caterina, de vier meiskes en ik ook meezingen.

Naar huis gaand, denk ik aan de woorden die een Amerikaansche moeder die hier in Italië woont, eens zei:

- Ik ben hier gekomen met een gediplomeerde kinder-onderwijzeres voor m'n dochtertje. Maar 't kind was veel liever bij het Italiaansche kamermeisje van wie ze spelenderwijze kloskant leerde maken en Italiaansche blijmoedigheid, hetgeen toch eigenlijk het eenige is dat je verder helpt in het leven.

* _* *

Ninanella

Ze heet heel gewoon Maria maar ze noemt zich zelf Ninanella. Trouwens ze compliceert alles in het leven, ze zal een lastige echtgenoote zijn. Als je haar een chocolaadje geeft, neemt ze dat niet op gewone wijze aan, ze draait drie, vier keer in 't rond zoodat d'r rokjes flink uitzwieren, maakt dan een buiging en aanvaardt het chocolaadje dat ze met behendige worpjes in haar opengesperd mondje weet te doen tuimelen.

Er kan een goochelaar, een danseres en een oplichtster uit haar groeien. Want Ninanella, hoewel pas vier jaar oud, heeft reeds meermalen slaag van haar moeder gehad omdat ze balletjes op crediet kocht of omdat zij, als zij brood in 't dorp moet halen met een spiegeltje, een schuier of heelemaal niets inplaats van brood, thuis kwam. Die leege dagen zijn de ergste. Dan zegt Ninanella's moeder: ‘doe je mond open.’ om te ruiken wát Ninanella gegeten heeft: chocola, drop of pepermunt.

[p. 414]

We zaten te eten onder de boomen. Het hek piept en in den tuin stonden Ninanella en een ander meisje. Toch wel een beetje verlegen omdat mijnheer er was, bleven ze halverwege op de trap staan; de blonde blozende Ninanella en naast haar een kleiner meisje, een schraal, verwaarloosd zwerverskind als een zielig hondje dat in 't water heeft gelegen. Alles hing aan dat kleine vrouwtje, haar oogleden moe en zwaar, haar plakkerige sluikhaartjes, haar veel te lange soep-jurk.

Met een hoog stemmetje zei Ninanella iets.

Begrijpen deden we het niet.

- Wat zeg je?

Luider herhaalde ze hetzelfde deuntje.

- Ik geloof dat ze zegt, dat haar vriendinnetje Michalina heet, .... ze stelt haar aan ons voor.

- Heet je vriendinnetje Michalina?

- Ja, en weer herhaalde ze hetzelfde deuntje in vlugger tempo en hooger in toon.

- Mooi hoor.

Maar Ninanella was nog niet overtuigd dat we den naam goed gehoord hadden, ze herhaalde haar dreuntje vier vijf maal steeds met luider stem terwijl de jammerlijke Michalina, iederen keer als Ninanetta ‘Michalina’ zei, een fiksche bonk op haar armpje kreeg.

Ten einde raad gaf ik haar perziken die Ninanella alleen kwam halen en toen gingen ze het hek weer uit.

* _* *

Toen Ninanella's moeder 's avonds de geit kwam melken zei ik:

- Je dochtertje is er vanmiddag geweest om ons haar vriendinnetje Michalina voor te stellen.

De moeder lachte.

- Nee, zei ze, Ninanella kwam u vertellen, dat het kleine zwarte poesje dat ik u gisteren gebracht heb, van Michalina was, ze wou het terug hebben.

- O....

* _* *

Den volgenden morgen toen ik de duiven riep om graan te geven, zag ik voor het huis op het zand, dat nog vochtig was van den nachtelijken regen, de versche indrukken van kindervoetjes, van vierkante kindervoetjes met wijd uitstaande teentjes.

En toen ik het kleine, zwarte poesje riep, was het nergens te vinden. En ook nooit meer gevonden geworden.

* _* *

[p. 415]

Het Straatmuzikantje

Hij zag me wel, maar ik bestond niet voor hem.

Van wat voor belang is een groot mensch voor een straatkindje, als dit er niet aan denkt hem een soldo te vragen? Een hazelnoot, een hoopje vuil is van veel grooter belang.

Het straatkindje was een bazuinend engeltje, wiens bazuin een eindje ijzerdraad was.

Het was ook een trommelslager, wiens trom de bodem van een wijnvaatje was.

Het was ook een vioolspelertje, wiens viool zijn opgeheven arm was en dat als strijkstok, het eindje ijzerdraad hanteerde. Het was ook een orkestdirecteur wiens dirigeerstok ook weer het eindje ijzerdraad was.

Het was een volmaakt muzikantje omdat z'n hartje zingend was.

En toen hij moe was van het lange zingen, was hij weer een volmaakt straatkindje dat met zijn ijzerdraad, vreedzaam kippen uiteen joeg.

* _* *

Nieuwjaarsmorgen

Kleine meisjes hebben mij twee groote pijnappels gebracht waarop welriekend hars kleeft, een tak met cedervruchten en een bos blanke narcissen.

Buiten musiceeren een doedelzakblazer en een man die een houten fluit bespeelt.

In deze muziek ruischen alle geluiden uit het woud: de suizing van den wind langs dorre bladeren, zijn fluitend geluid langs naakte takken, het klokkend gekabbel van water langs rotsen, het tokk'lend getik van vallende droppels op harde blaad'ren, in deze muziek ruischen alle onzegbare, eigen stemmen van varens, heesters en boomen, al de fijne geluidjes van ongeziene insecten, in deze muziek ruischt de ademhaling der aarde.

En als het spel der muzikanten heeft opgehouden, is het, alsof de gansche lucht zich oplost in muziek.