Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 45

[p. 247]

In memoriam
door P. Hoogenboom

Wie sprak de woorden, die mij zoo vervulden,
De zachte woorden van zijn schaamlen nood?
Was het de avond, die zijn stem verhulde?
Het was de avond niet - het was de dood.

Was het de avond, die zijn wezen maakte
Tot een ontroering, zuiverder dan leed?
Het was de dood, die onze zielen raakte
En om het sterven zacht glimlachen deed.

Wie sprak met kommer de beminde woorden?
De laatste klanken, die mijn hart behield,
Waarin een schaduw was, die ons bekoorde,
Zooals de schaduw ook den dag bezielt.

En wie ze sprak is door den dood verkoren
Om aan de verre stilte te vergaan,
En in de ziel is het geluk geboren
Om door den dood het leven te verstaan.

O, vele woorden, die een hart verhaalde,
Waarin de avond al zijn donker goot. -
Wàs het de avond, die erover daalde?
Het was een glimlach - ach, alleen de dood.