Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 44

[p. 35]

Een dag
door Theun de Vries

Soms denk ik mij een dag, dat ik weer eenvoudig zal wezen:
lachen om een bonten boerenjool,
om kinderen, om zon -
Eindelijk zullen mijn handen de aarde herkennen,
de klei zal smijdig zijn, wanneer ik ze kneed
tot een nap, tot een vat, tot een menschenbeeld
(want ik moet de vormen dezer gemeenschap beitelen);
eindelijk omvangt mij weer zengende hartstocht des zomers,
dat is delven, mesten, zaaien, ademen in heet stof,
alle poriën van mijn lichaam vol van uw mysterie, groeikracht!

Eindelijk zal ik vergeten, dat ik dienstbaar was:
eindelijk afstand doen van het bleek visioen,
weten, dat ik als de mijnen geschapen werd
om den roep te verstaan uit het groene moeras,
de kermende nood der herfstvogels in den storm,
den boom, gekromd onder den winterwind....!

Eindelijk, aarde!
Een pijp in den avond, herbergmuziek, een rosse maan,
het innige lichaam van een vrouw wier liefde wacht,
geur van haren en lippen, heupen zoet als een bruiloftsbed -
o aarde, die dag! -