Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 43

[p. 39]

Mijn zoon
door Reinier P. Sterkenburg

Hij speelt het leven als een farce grotesque,
omdartelt elke ernst in duizend buitelingen,
soms snijdt een plots besef een grill'ge arabesque
op 't vluchtig vlak van zijn verdwaasde springen.

Hij zwaait zijn zotte snaakschheid als een vlag,
berent bezaad'ging als een gammel poortje,
dat instort voor de daver van zijn lach,
zijn schelmsheid zegeviert, want zij bekoort je.

Hij glipt gestrengheid door de stroeve vingers,
schaterend om de frons der leven-dwingers:
hij draagt het blank gelaat der leven-zingers.

Doch als hij, tenger, naast mij op de springplank staat,
is 't of een rijp begrijpen in hem opengaat,
terwijl hij rustig naar mij opziet: kameraad!