Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 42

[p. 64]

Meisje
door Beatrice Willing

HET was altijd een beetje naar, zooals moeder tegen een kruier deed. Hij had zoo gehold, met de twee zware koffers, den heelen langen trein langs; hij had een coupé gezocht, en nu.... een, twee, drie, - ma foi, c'est lourd! - daar kantelde hij ze in het net, terwijl moeder naar zijn rug stond te kijken tot ze er lagen. Daarna trok ze haar groote hagedisleeren tasch open, en kon eerst geen klein geld vinden. Eerst niet, en dan later toch wel; terwijl hij daar stond, met zijn scheven rug en zijn hand uitgestoken. ‘Alsjeblieft’, zei moeder, en ze drukte haar onderkin even tegen den hoogen boord van haar blouse, dat was een knik. Anneliesje, die juist haar hoed had afgezet, en haar korte blonde haren losschudde, knikte extra vriendelijk. ‘Au revoir,’ zei ze ook nog. En dat klonk zoo heerlijk, écht Fransch, dat ze trotsch naar moeder keek, die tegenover haar was gaan zitten. Allebei een hoekplaats! Moeder had peren gekocht op het station; ze trok haar handschoenen uit, legde een papieren servetje op haar schoot, en ging er een schillen, een prachtige, gele. Moeder's ringen fonkelden in het grijze licht, de schil kronkelde langzaam tusschen haar vingers, als ze heel bleef, kon je haar over je hoofd gooien, en kijken met welke letter den naam van den man dien je lief zou krijgen begon. Ach nee, dat deed je niet meer als je bijna zeventien was.

‘Hier, Anneliesje, een partje. Voorzichtig, mors niet, het is een sappige!’

‘Hè zalig, dank u wel! Gaan we al haast, moes?’

‘Nog een paar minuten.’

Anneliesje klakte met haar tong. ‘Fijn! En we krijgen nu net het mooiste stuk.’ Ze stak het partje in haar mond, en veegde tersluiks een droppel peresap van haar rok. Toch nog gemorst! Maar moeder zag het niet, moeder liet het raampje zakken, en gooide het papier met de schillen naar buiten, terwijl de trein langzaam begon te rijden.

Het grijze station, de menschen, die wegschoven, alsof ze op een kleed stonden dat naar achteren werd getrokken, een wagon met kolen. Maar daar in de verte al licht en geglinster van water, ze stormden het tegemoet! ‘Het meer! Ik zie het meer al! Kijk 's moeder!’ Maar moeder had haar oogen gesloten. ‘Ik krijg hoofdpijn van dat schelle licht,’ zei ze. ‘We gaan vanavond vroeg naar bed, na zoo'n langen rit in een stoffigen trein.’ O, waarom deed moeder hiér gewoon, waarom was ze hiér moeder-van-de-huiskamer-thuis? En de bergen waren er, de bergen met de sneeuw op hun toppen, dat was nu de eeuwige sneeuw! En het water van het meer was niet blauw, maar groen; groen en blauw door elkaar; ze kwamen er steeds dichter bij. Ze was op reis, ze waren samen op reis, moes en zij met hun beidjes,

[p. 65]

en vannacht logeerde ze voor het eerst in haar leven in een groot hotel!

‘Zijn onze kamers dicht bij elkaar, moes?’

Moeder's oogleden trilden als vlindervleugels, er zaten honderd rimpeltjes in.

‘Laat het gordijn eens neer, ik krijg de zon net in mijn gezicht. Wat zei je? We hebben geen aparte kamers, we hebben er samen één.’

Alweer iets prettigs! Dat leek weer op vroeger; als moeder goed op je was, of je voelde je een beetje ziek, dan mocht je in het groote bed komen slapen, en den heelen dag had je een feestgevoel, om dat knusse, vanavond, van moes en jou....

Nu reden ze vlak langs het meer. Waar zij zat, zag je het niet, daar was enkel een grijze rotsmuur, maar aan den anderen kant, dien van den corridor.... zou ze daar even voor 't raam gaan staan? Nee, er stond al iemand. Een man. Hij had een slappen grijzen hoed op, en hij droeg een jas met een pelerine. Zijn koffer had hij naast zich gezet. Boven zijn schouder en onder zijn arm zag je nog iets van het meer, een fonkelende streep, en een stuk berg. Hij had breede schouders. Nu draaide hij zich om. Ze keek niet naar hem, ze durfde niet, hoewel ze erg nieuwsgierig was. Hij legde zijn koffer in het net, en ging tegenover haar zitten.

Een stoomboot op het meer; ze maakte een trechter voor zich uit in het water, dat schuimde en spatte langs de kanten. Het golfde en rimpelde en schitterde, tot daar in de verte, waar de hooge struiken begonnen tegen de hellingen.

De trein zwenkte. Hij, tegenover haar, steunde zijn kin in de hand, en keek naar haar.

Nu zag ze de rotsen van heel nabij. Vol scheuren waren ze, vol zwarte nerven, met gras ertusschen, en kleine bloemen. O, dáár, op die plek, zou ze willen blijven, daar heel in de hoogte, bij dien waterval, onder de dennen, zij alleen!

Hij keek weer, hij keek nog, maar het was niet brutaal.

En nu schoof de trein langzaam tusschen twee pikzwarte rotswanden. Ze glommen, er woei een vochtige lucht naar binnen. Donker werd het. Een tunnel! Pikdonker, nu, niets zag je. Moeder zat daar, en zij was er, en aan den overkant: hij, met zijn kin in de hand. Dum-dum, dum-dum, heel langzaam, heel voorzichtig ging het. Maar zij! Het was of ze hollen moest, of ze den trein vooruit de tunnel in rende, zij, in haar witte jurk. Hard, harder, buiten adem! Alsof ze vervolgd werd, alsof iets haar op de hielen zat. En haar jurk fladderde om haar beenen, en heur haren woeien op. Gauw, gauw dan, met je bonzende hart, in dat donkere.

Maar ze kwamen weer in het licht; er viel een schuine streep zon naar binnen, recht in haar oogen. Ze knipperde ervan, ze lachte; hij lachte ook, en in een flits zag ze zijn oogen; die waren smal en bruin, met twee gouden stippen bij de pupillen. Boven zijn rechteroog was een lidteeken, en zijn

[p. 66]

tanden waren zoo wit.... Ze schrok ervan, ze kreeg een kleur, het rood kroop tot in haar hals, en ze keek naar de punten van haar witte schoenen, die beiden een zwarten veeg hadden. ‘Wat zal moeder daarvan zeggen!’ schrok ze alweer, maar dat was een rustige schrik. Even keek ze schuin-uit naar moeder. Die zat met de kin op haar borst, haar mond was half open, haar schouders in het licht beige mantelpak, dat zelfs in een trein niet vuil werd, gingen zacht heen en weer op het stooten van den wagen, maar moeder liet zich schudden, want ze sliep.

‘Ik vind er niets aan, met moeder op één kamer,’ dacht ze even, en toen gleden haar oogen verder, langs dien anderen hoek, even maar; daarna weer naar het raam. Maar nu zag ze niets meer. Niets van de gletscherbeek, die over grijze rotsblokken naar beneden stortte, naast een bloeienden kastanje, niets van het meer, dat weer naderde, achter een wei vol witte narcissen. Want Anneliesje zag zichzelf, een nieuwe Anneliesje, die daar zat, die zich bewoog, die haar handen in haar schoot legde en naar buiten keek, terwijl de zon langs haar ronde wang gleed, in haar hals, waar het dunne jurkje sloot, tusschen twee kleine, witte borsten.