Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 42

[p. 421]

Twee verzen
door Bert Nuver

De dichter

Als een vrouw, die - bijna moeder - opstaat
in den nacht en langzaam de vertrekken rondgaat,
in gedachten, die ze zelf niet kan verklaren,
als verwacht ze - vochtig, stil-verlangend staren
hare oogen - iets onomschreven-zacht-verhevens,
iets, waarnaar heur mond reeds trilt en waarheen tevens
heur als uitgetreden geest in serene overgave zich begeeft....

Zoo is de dichter steeds geweest,
wanneer hij stil zijn verzen schreef
en over hem de inspiratie dreef....

Besef

Gouden lag de dag,

genietend, open in een zonnelach -

Een lange schaduw reikte over een geelgroen veld

en in de boomen was veel bont gevlammer -

Het was een schoonheid, waarvan het Geloof vertelt -

en het was zoo jammer,

dat, in al die ijlheid,

ik daar was,

in mijn dikke jas,

met al mijn vuilheid,

met al mijn wuftheid,

met al mijn slechtheid -