Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 41

[p. 111]

De vogel
door A.E. Drijfhout

Wars van verwijl en weifelend weerstreven,

trekvogel, zeker van zijn verre vlucht,
hij wordt door haast noch hunkering gedreven,
zijn wiekslag meet de matelooze lucht....

Niet werd zijn baan uit eigen zin verkoren

en zijn bestemming: achter de kim een kust;
nochtans hem gaat geen vleugelslag verloren:
ontvalt de taak, hij voegt zich tot de rust. -

Want wordt op aarde 't wakend licht ontstoken,

richt hem de nacht een ongewisse wand,
een ster ontkiemt, - dan is zijn vaart gebroken,
hij zwicht en daalt op 't onverkende land:

De duisternis stelt hem haar hinderpalen,

de ruimte niet en de afstand niet; hij kon
zijn reis vervolgen, mits de drang der stralen
hem niet begaf van 't zwoegend rad der zon. -

Maar bij het prilste licht schudt hij zijn pennen,

stijgt van het dauw-kil leger en herneemt,
eer 't haangeschrei den nieuwen dag doet kennen,
zijn tocht alreeds van déze plek vervreemd. -

Laat aldus na noodlottig overleg!

Wie zal den einder strekken of verwrikken?
Genoegzaam doel zij de aangewezen weg:
dit duurzaam heil, - beleefd bij oogenblikken.