Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 40

[p. 129]

Herinnering,
door R.H. van Gulik.

‘Thus at Babylon every woman, whether rich or poor, had once in her life to submit to the embraces of a stranger at the temple of Astarte....’
Frazer, Golden Bough.

‘Ook nu weer gaan de gouden verten glanzen,
Waarheen, als steeds ten avond, nu uw blik weer dwaalt:
Daar spreidt zich in wijde vergezichten het korenland,
Dat mijn is, naar ge weet,
Tot waar ginds de zon vergoudend nederdaalt.

Uw vreemde schoone oogen zien
Naar lang-verleden dingen, die mijn oogen niet zagen....

Ge moet niet weenen, nu. Ge weet, dat ge mij kunt vragen
Der schatten velerlei, de roodgepurperde, paarsomgloeide,
Of goud-overglansde....

Maar meer dan door ambergeur en gaas omvaagd
Zijt gij. door vroegere dingen, van mij ongeweten.
De droeve stemmingen, die u beroeren
Gaan voor mijn grove ziel verloren....
Waar toeft uw denken, als uw slanke handen
In hun afwezig spel mijn oog bekoren?’

[p. 130]

 

‘Heer, veel dingen bleven beter diep verzwegen....

 

Doch daar de milde vrede dezer avondstond

 

Gespreid ligt over uw gelaat....

 

 

 

Heer, weet, dat eens, toen allerwegen

 

De maagden trokken naar Astarte's heiligdom,

 

Waar boven bronzen vaten wierookwolken verijlen gaan

 

Naar de lichte tuinen, waar zij zacht verdroomen....

 

 

 

Toen bloeiden rozen in Astarte's dreven,

 

En tusschen rozen werd mij het zoet geheim onthuld.

 

 

 

Van deze rozen bleef de nooit-vergeten geur

 

Voor altijd met mijn denken dicht verweven....

 

Al wat ik geven kon, heb ik toen gegeven

 

Wat toen geweest is, zal nooit meer komen....

 

Al wat ik wenschen kon, is toen vervuld.

 

 

 

Heer, niet toornig is uw blik....

 

Ik weet aan de groeven om uw strakken mond

 

Dat meer gij hebt gehoopt, dan u kon schenken het leven;

 

Dat gij begrijpen kunt het treuren om vergaan geluk,

 

En dus vergeven....’