Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 39

[p. 31]

Verjaardag,
door Anthonie Donker.

Voor Heleentje B.

De zon rees aan de blauwe lucht,
In huis was er een klein gerucht:
Zoo stralend ging het kind ontwaken,
Het was om alles te verzaken,
Niet meer bekommerd of beducht,

En 't zorg'lijk rimpelen om oogen
Was in een glanzen weggetogen.
Terwille van het jarig kind
Was iedereen nu welgezind
En vriendelijk naar zijn vermogen.

Het teedere kan nooit in menschen
Voorgoed verwelken en verflensen.
Het blijft verborgen en bewaard,
Het is er als een kind verjaart
Opeens en zonder het te wenschen.

De poppen waren, klein en groot,
Gezamenlijk op 't feest genood.
Daar zat zij, midden in den kring,
Vol blijdschap en verwondering,
De handjes rustend in den schoot.

Iets moois komt altijd onverwacht.
Heleentje had het niet gedacht.
Waar was het toch vandaan gekomen,
Het speelgoed van haar lichte droomen?
Was 't al gebeurd in éénen nacht?

[p. 32]

 

De poppen zaten er omheen,

 

Dat het een tooversprookje scheen

 

Van de kabouters die in 't bosch

 

Eens in het jaar in bonten dos

 

Behoedzaam in het daglicht treên.

 

 

 

En alle poppen zwegen wijs,

 

Het blondje, zwartje, lange lijs.

 

Toch lachten ze zoo zonderling,

 

Het zweemde naar verstandhouding,

 

Maar geen vertelde van zijn reis.

 

 

 

De wijze hond, de olifant,

 

De dwaze aap, de haas parmant

 

En allerhande goede dieren

 

Waren het feest mee komen vieren

 

En keken naar denzelfden kant.

 

 

 

Want al die drommen en die stoeten

 

Kwamen het jarig kind begroeten;

 

Dat zat temidden van die pracht

 

Alsof het ernstig overdacht

 

Dit wonderbaarlijke ontmoeten.

 

 

 

En allen waren nu tevreden.

 

Er was geen toekomst of verleden.

 

Er was niets dan de groote oogen

 

Die aldoor keken en bewogen

 

En elk verdriet vergeten deden.

Arosa, 12-5-'28.