|
| |
| |
| |
Avondrood
door Elisabeth Zernike
Tweede deel.
Eerste Hoofdstuk.
FRANS Lenooy kwam van zijn kantoor in de City. Hij had laat gesloten dien dag. Telkens als hij zijn stoel achteruit schoof, en een beeld van den avond doemde vaag en vluchtig voor hem op, dan wantrouwde hij zichzelf, en stutte zijn elleboog weer op de schrijftafel. Had hij al het werk onder oogen gehad? het geschift en verdeeld? want morgen, zijn trouwdag, kon hij niet komen, moest het personeel zonder hem voort. - Een proef op hun intelligentie, dacht hij, terwijl hij dan eindelijk naar zijn hoed greep.
Zoodra hij buiten kwam, had hij gezien: de grootste namiddag-drukte was uitgeraasd. In de nauwe, ontkleurde straat waar hij zijn kantoor hield, - de gevels waren verveloos, de ruiten vuil beslagen, zonder gordijnen - de meeste perceelen hier werden voor opslagplaats gebruikt - hing een ijle stofwolk, die hem dadelijk een prikkeling gaf in zijn keel. - De schoorsteen trekt niet, mompelde hij. De straat was trechtervormig, mondde uit op een niet heel groot plein, waar echter het verkeer van een bijna ononderbroken hevigheid was. Frans noemde dat plein ‘de vuurpot’, zijn straat, waar dikwijls de wind alle stof en warme benzinedampen inzoog, ‘de kachelpijp’. Hij hield van de vergelijking, omdat het geheele bestaan in die buurt - en hij deed daar zelf aan mee - fel en laaiend was als een brand.
Het was zomer; de stofwolk werd parelmoerig in het doorvallende avondlicht. Frans keek er een oogenblik naar, en zijn stap vertraagde. Een ontroering steeg in hem, hij dacht aan Ruth, die morgen zijn vrouw zou worden, aan den vollen, zichzelf voortstuwenden werkdag, dien hij nu afsloot, aan Londen ook, omdat hij ervan hield, en vaag, daaronder door, aan zijn toekomstig leven van groot zakenman.
Hij liep nu op het plein, langzaam, zoodat velen hem, licht armrakend, voorbij schoven; in het gewone tempo wilde hij niet mee. Zijn hoed was van soepel grijs vilt; hij droeg een zwart colbert-costuum zonder overjas. Hij was achtentwintig jaar, maar leek ouder, een man van midden dertig wel, met zijn breed-uitgegroeide schouders, en zijn baardeloos gezicht. Aan dat gezicht was alles groot: een hoog, gewelfd voorhoofd, afstaande neusvleugels en breede wangen, zware kaken met een grooten, maar fijnen
| |
| |
mond. Dikwijls maakte het den indruk van stoere hardheid, maar de smalle lijn van de lippen was licht veranderlijk, weifelend soms, en het voorhoofd kon, juist in zijn strakheid, broos lijken, als door veel denken gespannen, maar zonder stugheid, edel en streng. De oogen waren in schaduw goud-bruin, in het licht vaak groen, en dan nuchter, sterk blikkend. Kijk niet zoo, zei Ruth wel eens. Ze was een hoofd kleiner dan hij, ging vaak voor hem staan, als ze hem dringend iets vragen moest. Dan waren haar oogen wijd-open en donker, haar blond, kroezig haar stond als een aureool om haar hoofd. Ze wist dit en glimlachte, haar trillend-weeken lach van zelfverzonkenheid, maar daarop wist ze met zijn helle kijken geen raad. Hij moest zich voorover buigen, de schaduw zoeken van haar mond, en haar, fluisterend, veel beloven. Hij hield van haar, hij bukte naar haar glimlach, en zijn lippen weifelden, hoe ze beloven zouden.
De drukte van de stad gonsde en dreunde aan hem voorbij, verhevigde zich in de buurt van restaurants en theaters tot een mondain avondlijk verkeer.
Frans moest nog eten. Hij had Ruth gevraagd voor het laatst met hem naar het nieuwe huis te gaan, dat klaar was en op hen wachtte, daarna ergens te soupeeren. Maar ze schudde haar hoofd. - Neen, morgen voor het eerst; ik ga vroeg slapen, om dan frisch te zijn.
- Mag ik ook niet meer komen, vanavond?
- Malle jongen, natuurlijk, je moet zelfs. Je mag me voor het eerst een nachtkus komen geven, als ik in bed lig, want daarna is het toch de groote dag!
- Ja? mag ik van je moeder?
Ze knikte, een beetje bevangen, en den glans van haar oogen temperde ze wat.
Hij omvatte haar. - Ruth, hoe laat moet ik dan komen?
Ze voelde zijn warmen adem, maakte, alsof daarvan plotseling haar gezichtje bloosde, een afwerende beweging. Luchtig zei ze: Dat doet er niet toe, we zullen wel zien; - maar die toon had zijn verheven-feestelijke stemming niet verstoord.
Hij ging een restaurant binnen, bestelde een enkelen schotel. Het leek hem dat hij dien avond een oogenblik bij haar wilde zijn; haar slapend vinden, en dan haar iets toefluisteren, maar zonder klank of beweging van woorden; hij wist niet wat, en daaraan dacht hij niet. Maar eerst zou hij alleen naar het nieuwe huis gaan; het stond in een stille straat, wat achteraf, een onaanzienlijke buurt. Een oogenblik dacht hij: Verzette Ruth zich nog eens voor het laatst? - wilde ze daarom niet mee? Zij had bij het zoeken haar stem gegeven aan een ander huis, veel kleiner en duurder, maar veel gezelliger, zei ze. Hij begreep dat niet. - Je moet in Londen geboren zijn, legde ze hem uit, om de sfeer te voelen van de verschillende wijken.
| |
| |
- Doordat ik dat niet voel, zei hij, is mijn oordeel zuiverder, en hij huurde het huis, hoewel het in een ‘onmogelijke buurt’ stond, zooals Ruth en haar moeder tegen elkaar zeiden (maar dat hoorde hij niet). Hij had weinig tijd gehad, het met haar in te richten. 's Avonds was ze dikwijls moe, na een dag van winkelen. Dan beschreef ze hem liever wat ze gekocht en besteld had, dan het met hem in de nieuwe omgeving te gaan zien, - en bleef wat loom zitten in de kamer, bij haar moeder. - Hij was in haar nabijheid en genoot van haar. Soms verlangde hij wel naar een inniger gesprek, maar dan was het ook, of er los van haar vele woorden iets ontstond, door een enkelen blik, of alleen door het zich daar bevinden van haar bezield lichaam, een uitstraling van haar naar hem. Hij mocht ook opstaan, en haar gezicht tusschen zijn handen vatten, even; dan voelde hij een gloed, dien hij niet alleen uit zichzelf dacht te zijn. Hij gaf haar zelden lieve naampjes, haar eigen naam hield alles voor hem in. - Ruth!
Dan keek ze naar hem op met haar kinderlijken glimlach. - Kom bij me zitten? zei ze vragend. Maar haar diep weggedoken zijn in een grooten leunstoel liet geen heel vertrouwelijk naast-elkander toe. Ze scheen dit niet te merken, en babbelde voort. Hij voelde een onbewuste terughouding in haar, die hem stil ontroerde, en die tegelijkertijd zijn liefde sterk maakte. Soms zag Ruth het bijna vocht-glanzige van zijn oogen, en dan knikte ze hem eens toe, het leek hem: troostend en bemoedigend.
Een enkele maal dacht hij aan het huis van de familie van West, waar hij in zijn Rotterdamschen tijd gewoond had. Hoeveel losser was daar het verband tusschen de ouders en de kinderen! Het leek hem nu, dat Greet en Ina veel te veel vrijheid hadden, en dat er in die vrijheid iets verderfelijks, bijna iets boosaardigs school. Natuurlijk, Ruth was eenig kind, en had geen vader meer, terwijl twee zusters in het zelfde huis een scherpte met zich bracht.... Hij herinnerde zich een avond, dat Ina de late komst van Greet afwachtte, in zoo'n nerveuse spanning.... Ja, waarom ook weer? En hij had haar weggestuurd toen Greet belde. - Als je gaat, zal ik opendoen, zei hij. Dat was kort voor haar vlucht geweest.
Frans keek naar buiten door het groote spiegelraam van het restaurant. Er gingen steeds menschen voorbij; vrouwen in lichte zomerkleeren. Vreemd, - hij was nu vier jaar in Londen,- dat hij Ina nooit meer gezien had. Hij dacht zelden aan haar. Sinds hij Ruth kende, had Ina voor hem - hoewel hij zich dit niet geheel bewust was - het breidellooze, wilde, het warm-donker hartstochtelijke van een Zigeunerkind. Haar beeld liet hem nooit zonder eenige ontroering, maar het was een bewogenheid die hij dadelijk vereffenen wilde, en met een wenkbrauwfronsen bande hij een onaangenaam, niet geheel te definieeren gevoel.
Frans stond op, en kwam weer buiten. Nu moest hij toch niet al te veel
| |
| |
tijd meer verspillen. - Tien minuten later stond hij voor het huis, dat voortaan zijn eigen huis zou zijn, met daarbinnen zijn vrouw. Hij sloot de deur open. Wat was het stil, levenloos nog, ondanks de koperen borden op den witten gangmuur, den kapstok met het kleed erachter. - Had hij dat vergulde spiegeltje uitgekozen? wat een leelijk ding! Hm, een cadeau misschien. Die koperkleur op het wit stond koud.
Hij liep de suite binnen. Zoo, dit was het dus; een beetje donker al. Waarom Ruth zooveel van zware gordijnen hield? Prachtige stof, ja; goed voor de hooge ramen van een oud, voornaam huis. De kamers waren hier laag, en dat diep-paarse fluweel hing bijna opgepropt voor de vensters, uit zuinigheid reikend niet tot den grond, maar tot de vensterbank. Iets luchtigers, dacht hij vaag, terwijl hij naar het groote eiken buffet keek, iets luchtigers zou beter zijn, misschien. Er stonden vruchtenbordjes op uitgestald, een aaneengesloten, bonte rij; daarboven hingen gekleurde platen; hij wist niet hoe Ruth daaraan kwam. - Alles was nu wel heelemaal op orde; mooi zoo. Hij knikte een paar maal, maar zijn oogen bleven dof. Ze hadden zoo heel veel gezien, misschien kon hij het daardoor niet meer beoordeelen, maar het leek of Ruth juist het verkeerde had uitgekozen. Daar een plaat van een oud vrouwtje dat haar bijbel las, en een pendant: dat zelfde vrouwtje aan haar spinnewiel. - Troosteloos, dacht hij. Hij knipte het electrische licht aan. Was die lampekap groen? hm ja, groen; een baan effen, en dan weer een baan met goudachtige kant erover heen. Gedistingeerd, zou Ruth zeggen; hij vond het joden vrou wig-ordinair. En toen lachte hij, om die woordkoppeling, en wilde het liefst ook meteen weer vergeten.
De slaapkamer ging hij niet binnen; hij besloot weg te gaan. Waarom had hij zich ook zoo weinig met de inrichting bemoeid? Door zijn zaken; ja, bespottelijk, zaken....
Hij liep de deur uit. Op de stoep stond een bedelares, hief haar oud gezicht prevelend naar hem op. - Een paar schoenen, alstublieft, van mevrouw, een paar oude schoenen.
- Mijn vrouw is niet thuis, zei hij, en liet haar staan. - Het ging door zijn hoofd: tamelijk bot-af, dit, den avond voor mijn huwelijk. Ruth zou me erom bewonderen, het een besliste houding noemen. Het hinderde hem vaag. Later, dacht hij verder, zou hij eens studie willen maken van dergelijke dingen: stelsellooze liefdadigheid, openlijke bedelarij, later, als hij geen handelsman meer was. Want hij bad dat nu aangevat om geld te verdienen, en het bevredigde hem ook, tot nog toe. Maar als hij een kapitaal zou hebben overgelegd - hij wist niet, een paar ton misschien, - dan zou hij willen ophouden, zich aan iets geven, zonder gedachte aan geld. Lid van de Raad worden, bijvoorbeeld - of reizen, en zich ontwikkelen. Een eigen huis laten bouwen ook, en dat zelf inrichten; maar nog liever
| |
| |
sociaal werk doen. - Over al deze dingen had hij met Ruth nog nooit gesproken. Vluchtig haalde hij zijn schouders op; ze zou het dan later wel zien. Haar financieële positie zou hij verzekeren, natuurlijk, voor hij.... Ja ook dat was een lievelings-idee van hem. In den handel te blijven, maar van een bepaalden dag afaan zijn verdiensten ten algemeenen nutte te geven. Zijn liefdadigheid, in alle stilte.... Hij glimlachte. Toch, overwoog hij, moest hij er eens met Ruth over praten, nu misschien nog, voor ze heelemaal zijn vrouw was. Ze zou er natuurlijk niets tegen hebben, schatten had hij haar niet beloofd, alleen trouw, en tot op zekere hoogte een onbekommerd bestaan. En zulke maatschappelijke dingen kwamen geleidelijk; het zou geen plotselinge gebeurtenis zijn in zijn leven. Maar, dit besefte hij wel, al zou het nooit gebeuren, het was op het oogenblik in hem een ideaal, en daarom zou hij het Ruth willen zeggen. Ze moest hem er niet om prijzen, of verheerlijken; was hij daar misschien bang voor? Neen, maar.... of ze wel luisteren zou?
Zijn gezicht stond vreemd bewogen. - Ik houd zooveel van haar, dacht hij, ontzaggelijk veel. Maar zij, och, ze is zoo jong, ze moet het nog leeren, een ander mensch lief te hebben. Ze komt pas uit haar moeders handen; ze wil wel, ze zal ook wel.... ze is zoo gaaf en kuisch.
Hij liep nu vlug, en zijn lippen bewogen. Haar zien, en daarna haar in zijn huis hebben, voor altijd. - Ruth!
Hij wenkte een langs-rijdende auto, sprong erin; de wind suisde langs zijn verhit gezicht. Als de zomerwind kwam ze hem soms voor, zoo zacht en liefelijk, - en - iets dat bewoog, en zich toch niet warm had geleefd. Daartegenover stond hij als een smachtende, hijgend, fel.
De auto gonsde over de warme, beoliede asphalt-straat. Frans veegde hard over zijn voorhoofd.
Mevrouw Parier ontving hem buigend en met een bij zonderen glimlach, waar echter haar woorden onmiddellijk doorheen staken. Ze was klein en had een scherpe kin, donker-omwalde, grauw-bruine oogen, en nog bijna zwart haar. Ze beurde haar handen op, en legde die op zijn schouders, dwong hem, zijn hoofd te buigen, zoodat ze zijn wang kon kussen. Haar lippen waren hard en droog.
- Bruidegom, beste jongen, we wachten zoo op je. Er blijven aldoor dingen te doen, maar hoe zouden we nu nog.... Kom binnen. De bruidsbouquet is al gekomen, vind je dat niet vroeg? Ruth kan hem haast niet in het water laten staan.
- Wat doet ze er dan mee? zei hij, en vergat die woorden dadelijk.
- Hem in haar hand houden, en kijken, voor den spiegel...
Ze liepen de kamer in; Ruth kwam hem tegemoet. Op dat oogenblik deed ze weinig denken aan een bruid, eer aan een kind, dat midden in haar spel was weggeroepen. Ze droeg een dunne, witte jurk, die gekreukeld
| |
| |
was, witte kousen, en lage, zwarte lakschoentjes. Op haar borst staken twee volle, donker-roode rozen. Haar wangen waren overbloosd, en haar oogen schitterden. Ze liet zich kussen, haakte dan luchtig haar arm door den zijnen.
- Wees lief, zei ze, en maak geen aanmerking op mijn kleeren; ik was moe van het winkelen, en toen heb ik een oude jurk aangetrokken, die me gemakkelijk zit. Moeder zou willen brommen, als het niet de laatste avond was.
Hij keek naar haar met een stralenden glimlach. - Weet je waar je op lijkt? Op een dorpsmeisje, dat zich mooi heeft gemaakt voor een feest. Een dansavond in de herberg, en daarna, in 't halve duister, en stoeipartij, en wie heeft toen je jurk gekreukeld? - Hij hief dreigend zijn vinger op.
Ze sloeg haar armen om zijn hals; hun lippen raakten elkaar. Maar bijna meteen liet ze hem weer los.
- Ruth, zei mevrouw Parler, zacht afkeurend.
Hij pakte haar om haar middel. - Kom hier, dans met mij, het is de laatste avond.
Ze lachte. - Alsof we morgen moeten sterven.
Hij trok haar rond. Toe dan! Een, twee, drie! Plotseling zong hij, in zijn eigen taal: Een twee drie, de jood in de pot, fijn gestampt en de deksel erop. Maar dat ging tegen de maat in, zoodat het botste.
Ruth rukte zich los. - Gekke vent, zei ze, als je. Hollandsch praat, vind ik je bijna....
- Nou?
- Neen, niets. Wat beteekenen die woorden?
- O, die zijn niet te vertalen. - Hij ging zitten. Mevrouw Parler handwerkte aandachtig en keek niet op. Hij zag de scherpe, oude lijnen van haar gezicht. Het ging door hem heen, dat zij ook eens aan den vooravond geweest was van haar huwelijk, maar hij kon op dat oogenblik niets van de warmte van het leven in haar terug vinden.
Ruth was achter hem komen staan, en liet haar handen over zijn schouders hangen. Hij greep ze. - Ik moet haar iets zeggen, dacht hij; - o ja, die dingen, waarover ik liep te denken. - Maar dat kon nu toch niet. Ze waren eigenlijk nooit alleen. - Nu vertelde hij maar van de bedelvrouw, die op de stoep had gestaan. - Als ze morgenavond weer komt, kindje, krijgt ze dan een paar schoenen? omdat mijn vrouw thuis is?
Ze lachte en stak een voet vooruit. Deze misschien? maar ik heb een kleine maat.
- Deze zijn wel mooi, maar als je iets geeft, moet het niet het minste zijn wat je hebt.
- Neen, zei ze aarzelend. Ze wist niet of hij in ernst was.
- Morgen, morgen is mijn vrouw thuis. - Hij drukte haar handen.
| |
| |
- Zeg Frans?
- Ja?
- Wanneer gaan we dan eens op reis?
- Als ik hout moet koopen aan de Zaan, dan mag je misschien een keertje mee.
- Je plaagt. Is het dan zoo gek, om op reis te willen?
Mevrouw Parler keek op. - Begin daar nou niet wéér over, Ruth.
Even zag hij het gezicht van de moeder. Het zou van leer kunnen zijn, dacht hij, de oogen als groote vochtvlekken erin. - Hij had Ruth losgelaten, en ze deed een paar stappen achteruit. Onwillekeurig stond hij ook op. Er was een sterke drang in hem, weg te loopen, zonder mevrouw Parler te groeten, haar eenmaal geheel over het hoofd te zien. - En dan, met groote stappen, zonder omkijken... Maar haar hijgend stemmetje zou hij hooren; ze kwam hem opzij. Frans! - Of toch niet, of niet? Het beeld ging voort, buiten zijn twijfel om. In een ruk nam hij haar arm. Natuurlijk ben je daar, ja, dat heb ik wel geweten; kom mee.... Haar arm was zacht, en haar gezichtje bloosde. Droeg ze een witte, gekreukelde jurk? Ze leek een meisje uit een dorp, argeloos en zuiver.
Het beeld was plotseling weg. Mevrouw Parler vroeg of hij nog iets wilde drinken, of dat hij hen nu maar alleen liet? morgen was het vroeg dag.
- Ja, ik ga weg, zei hij. Hij herinnerde zich Ruth's gefluisterde belofte, maar hij wilde dat niet, in dit huis; haar kamer binnen komen, als ze in bed lag, een gunst van haar moeder, voor den laatsten avond. Hij schamplachte inwendig.
- Ga je heusch al? vroeg Ruth.
Nu keek hij in haar opgeheven gezicht, zooals hij zoo vaak had gedaan.
- Houd je van me? vroeg hij plotseling.
- Ja, natuurlijk. Het antwoord kwam prompt.
En hij geloofde haar. - Ze was hem achterop gekomen, een beetje hijgend, en haar oogen schitterden. Uit zichzelf was ze gekomen, weg van haar moeder. Het deed er niet toe, waarheen ze nu gingen, ergens zou wel een huis zijn. Hij zou haar altijd beschermen. Sommige mannen praatten over een dwaasheid doen om een vrouw, - dat zou hij nooit kunnen. Haar beschermen voor haar eigen dwaasheden, want ze was een kind. Hij sloeg zijn armen om haar heen.
- Kleintje, zei hij zacht, tot morgen.
Toen hij weer op straat liep, waren er heftige stemmen in hem. Mocht hij zijn vrouw blootstellen aan de nuchtere hardheid die hem soms bezielde door het bijzijn van haar moeder? - Haast gelijktijdig dacht hij: trouw nooit met de dochter van een leerelap, - en hij stampvoette, stilstaand. - Neen, zei hij verbeten, zoo niet. - Toen veranderden zijn gedachten, als
| |
| |
spelenderwijs, kwamen vlot en luchtig. Morgen niet naar kantoor, een heel ongewone dag. Alles was klaar, lang geleden voorbereid, zelfs kwam er morgen in zijn nieuwe huis een dienstmeisje. - En de vrouw, die nam een meid, ja, ja van fiedeldiedel hopsasa! Er draaiden wel Hollandsche liedjes in zijn hoofd rond!
Dezen avond zou hij zijn eigen taal willen spreken. Gek, om zoo ver weg te zijn van.... van vroeger. Hij voelde het meestal niet. Het Engelsch was een beste taal voor zaken, kort, en toch buigzaam, maar soms wilde je iets anders. Bepaalde dingen dacht hij altijd in het Nederlandsch, bijvoorbeeld.... neen, nu wist hij niets, - dat gaf een armelijk gevoel.
Morgen ging hij zijn bruid halen, uit de klauwen van haar moeder. - Stil! Ieder huwelijk was een ontvoering, ieder goed huwelijk.
Er stonden plotseling tranen in zijn oogen. Ruth, dacht hij, wordt dan mijn waarachtige vrouw, - mijn vriend, en.... en meer, ik verlang zooveel, het is of ik het vaak niet heb durven voelen.
In zijn jaszakken balde hij krampachtig zijn vuisten, zijn gezicht was bleek van bewogenheid. Een vrouw, in 't langs gaan, spiedde nieuwsgierig, maar dat merkte hij niet. Hij dacht aan een nieuw leven.
| |
Tweede hoofdstuk.
Ruth lag wakker in den prillen morgen. Ze hoorde een paar musschen sjilpen en bezig fladderen achter het gesloten raam. In het huis was geen enkel gerucht. - Het zou stellig vandaag zijn, dacht ze, en ze besloot niet op te staan. Zou ze Frans wekken? - Maar pijn had ze nog niet, - en het was vroeg, - en na twee bevallingen wist ze, wat haar van anderen te wachten stond. Haar mondhoeken trokken omlaag. Je kon de zuster roepen, maar die liet je links liggen, zoolang het kind nog niet geboren was, zat dan ergens in je huis, je wist niet waar. Een dokter kwam op het uiterste oogenblik; Frans praatte over kalm blijven, en vooral geen onredelijke dingen zeggen, en moeder, die maakte haar zenuwachtig. - Dit was je positie van rijke, getrouwde vrouw, die anderen je benijdden. Maar in haar oogen kwam een bijna sluwe lach; - nou ja, dacht ze, er is toch nog veel. Ze zou moeder zijn van drie kinderen, later van nog meer, misschien. Het waren haar kinderen in de eerste plaats, dat voelde Frans heel goed, - Flor, de oudste, mocht dan op hem lijken, - trouwens, zij zag het niet.... een kind van vier jaar. Haar kinderen, ze wist zelf niet, waarom dat zoo'n gevoel van macht gaf, juist tegenover hem, met zijn zaken, en zijn geld, en zijn.... zijn geveinsde onafhankelijkheid van haar. Hij was dol op kinderen, en zij gaf ze hem, wellicht vandaag de derde. O, ze zou de moeder van een groot geslacht willen zijn. Was dat vreemd? konden andere vrouwen het niet begrijpen?
| |
| |
Frans, naast haar, bewoog; ze hoorde hem zuchten; nu greep hij naar zijn horloge.
- Hoe laat is het? vroeg ze.
- Half zeven; was je al wakker?
- O ja, al lang.
- Is er iets?
- Neen. En toch zou het wel vandaag kunnen zijn; mijn hoofd is zoo vreemd helder.
- Maar je hebt dus niets noodig? dan slaap ik nog een uurtje.
- Jij kunt het doen.
- Jij niet?
- Neen.
Hij legde zijn hoofd weer neer. - Och toe, Frans, doe de gordijnen voor me open, ik heb zoo het land aan die halve duisternis.
Zonder iets te zeggen stond hij op, schoof de overgordijnen weg van de ramen. Het licht was plotseling jong en glanzend om hen heen.
- Heb je een drukken dag vandaag? vroeg ze nog.
Hij haalde zijn schouders op. - Och ja, dat zal wel. Wou je, dat ik met je bleef praten?
- Den heelen dag? Ze lachte een beetje.
Hij antwoordde niet meer, sloot zijn oogen.
Maar wat later, toen hij naar kantoor zou gaan, vroeg ze hem liever eerst de verpleegster te waarschuwen. - En blijf dan thuis, Frans, tot ze er is, wil je?
- Natuurlijk.
- En Frans, zet niet zoo'n gezicht, ik moet om je lachen.
- Wat voor gezicht?
- Alsof de heele wereld op jouw schouders drukt.
- Ja, terwijl jij een kind krijgt; gek, hè?
De verpleegster, die hij opbelde, vroeg of ze onmiddellijk komen moest?
- Ja, zei hij, misschien niet voor mijn vrouw, maar voor mij, ik wil naar mijn werk.
Hij ontbeet met de kinderen en hun juffrouw. Flor was stilletjes verrukt dat ze hem nog zag. - Pappie, zei ze, anders is er alleen uw vuile bordje.
Hij beloofde haar, dat ze straks op zijn knie mocht rijden, en ze vroeg haastig: Herbert ook? - Herbert was het broertje van twee jaar. Dus kwamen ze tegelijk, en vaders sterke armen omvatte hen beiden.
- Een liedje zingen, zei Flor, en klapte haar handjes tegen zijn groote gezicht. De jongen schaterde daarom.
- Liedjes ken ik niet, zei hij, - maar toen begon hij ineens met een zware stem: Twee kindertjes bij elkaar, een zusje en een broertje, ik wou dat ik er meer van had, van al dat lieve goedje!
| |
| |
Flor zette groote oogen op van verbazing en pret. Ze had al veel vreemde woorden uit vaders mond gehoord, maar deze nog nooit, dacht ze. Zij en Herbert waren gezonde, sterke kinderen, die veel van stoeien hielden. Ze vuurden nu hun vader om het zeerst aan, Herbert meest met ongearticuleerde klanken en een wiegen van zijn lijfje, Flor met handgeklap, en veel streefende gebaartjes.
De juffrouw stond er wat terughoudend bij; ten eerste hield ze niet van ‘zulke drukke spelletjes’, en dan had ze zelf haar talent met kinderen wel eens willen toonen. Dus begon ze al eens zacht te vermanen, maar er was niemand die daarop lette.
Plotseling zette Frans de kinderen van zich af, en liep naar de telefoon. Hij belde zijn kantoor op. - Ja, Lenooy; was iedereen present? - Ik heb het vijf minuten over negenen, mijnheer; hm, dus de boekhouder nog niet. Veel post? zoo, erg veel; drukke dag vandaag. Ja, hij kwam zoo gauw mogelijk; menschen die hem kwamen spreken vasthouden, - ja; goedenmorgen.
Toen ging hij naar Ruth. - Hoe voel je je? Die verpleegster zal wel dadelijk hier zijn.
- Ik ben best, zei ze.
- Waarom sta je dan niet op?
- Als ik liggen blijf, komt het kind misschien vandaag, en ik wil het vandaag hebben.
- Ach, zoo. - Hij probeerde zijn zenuwachtigheid te bedwingen.
Er werd gebeld. Als ze dat is, zei hij, dan ga ik meteen, ik hoor het dan wel.
- Wat?
Hij haalde zijn schouders op, maar liep naar het bed, en boog zich over haar heen. - Eigenzinnig vrouwtje. - Ze draaide hem haar wang toe, dien hij kuste. - Ik zal het je altijd nahouden, als het kind pas over veertien dagen komt.
- Het komt vandaag. Wedden?
- Ik hoop het, zei hij. Overigens wed ik om alles wat je wilt.
Ze keek hem aan. - O, daar moet ik nog eens over denken. Je bent royaal, zeg.
Wat zou je nog kunnen wenschen, dacht hij, maar hij zei niets. - Toen hij de kamerdeur open deed, kwam de verpleegster binnen; hij groette vluchtig en liep voorbij, meende nog een lach te hooren van Ruth.
Op zijn kantoor heerschte een verwarde stemming; de boekhouder, die vijf minuten te laat was gekomen, zat met een schuldig gezicht achter zijn lessenaar en keek niet op; de loopjongen monkellachte nog om zijn eigen grapjes met den jongsten bediende, en de secretaresse wachtte ostentatief op haar patroon, en liet haar beenen bungelen. Men gaf hem
| |
| |
de boodschap, dat Rotterdam had opgebeld, en dat er een bezoeker was geweest, die terug zou komen. - Hij ging zitten en las zijn brieven door, zooveel mogelijk op ieder dadelijk een antwoord dicteerend. Onderwijl werd een nieuwe postbestelling binnen gebracht. - We moeten een uur inhalen, zei hij zijn secretaresse. Het meisje antwoordde: U bent gelukkig niet ziek, maar dat hoorde hij nauwelijks. Een firma aan de Zaan telefoneerde; financieel eenigszins in ongeriefelijkheden, pracht-partij hout te koop, zeer voordeelig, maar contant, geld zien, - buitengewoon aanbod. Hij wilde antwoorden: Ik kom over, maar bedacht zich nog, zei niet te weten wanneer hij komen kon, vandaag of morgen. De ander drong aan. Waarom besliste hij niet ineens? de firma was immers uiterst betrouwbaar.
- Zeker, zei hij, maar ik vertrouw niemand.
Er kwamen bezoekers. Een gewichtige klant, die zei dat hij geen oogenblik te verliezen had, moest wachten omdat mijnheer Lenooy zijn vrouw opbelde, en niet dadelijk gehoor kreeg.
- Hallo! waarom moet ik hier zoo lang staan?
Hij hoorde de stem van nurse: We wisten niet dat u het was, mijnheer.
- Neen, neen. Hoe is het met mijn vrouw? Laat de verpleegster komen.
- Die is er al, mijnheer.
- Hier, aan de telefoon, uilskuiken.
De verpleegster kwam; ze praatte langzaam en heel correct.
- Ja, wat denkt u?
- Mevrouw is best.
- Zoo, dus? en nog geen kind.
- Ik denk, dat we nog wat geduld moeten hebben.
- Juist; eenige dagen?
- Hoogstwaarschijnlijk, ja. Maar mevrouw zelf zegt....
- Dat weet ik, ja, daarvoor bel ik niet op.
Hij hoorde een zachten lach. - En we hebben gewed.... Bruusk legde hij den hoorn terug.
Om één uur liet hij wat sandwiches koopen, verorberde die al werkende. Hij had zijn secretaresse gevraagd, haar lunchtijd eraan te geven, merkte niets van haar dwepende blikken naar hem. Terwijl hij haar dien middag stond te dicteeren, nam hij plotseling weer de telefoon en belde zijn huis op.
- Alles nog hetzelfde? In godsnaam. (Dit sloeg op de onmogelijkheid, om in Holland hout te gaan zien). Achter zich hoorde hij een snik. Toen hij zich snel had omgedraaid, zag hij het meisje met de handen voor de oogen.
- Juffrouw Liver!
Ze perste nog een paar tranen.
- Wat beteekent dit? bent u ziek?
Een hoofdschudden, en een verlegen naar hem opblikken uit groote vochtoogen. Daarbij deed ze een paar stappen naar hem toe.
| |
| |
Tot nog toe had Frans dit meisje knap gevonden, op dat oogenblik vond hij haar leelijk. Ze begon: Het is uw zenuwachtigheid, die mij ook zoo maakt. Haar lippen bewogen trillend, zoodat haar woorden onvast klonken. - Ik kan het niet langer aanzien, dat u zich afmartelt, ik houd zooveel van u.
Hij wist van verachting niet wat hij zeggen moest. God, dacht hij vaag, nu dit. - Maar Tony Liver waagde een glimlach. Hij zou haar hebben kunnen slaan. - Ellendige vrouwen, zei hij ruw; begrijp toch dat ik hier aan mijn werk ben. Als zooiets nog éénmaal voorkomt, heeft u ontslag; en nou voortmaken. Hij draaide zich af; ze keken beiden even verschrikt, maar zagen het niet van elkaar. Haastig, met snauwenden nadruk, dicteerde hij verder.
Om zes uur was hij plotseling op straat, en liet zich bijna overrijden door een taxi-chauffeur, die op hem loerde omdat hij zoo jachtig deed. - Hij sprong naar binnen. - Ben ik zenuwachtig? dacht hij, toen hij in de voortglijdende auto zat; niet om Ruth; misschien om dien koop in Holland; ik wil niet dat dat zaakje me ontgaat, maar ik koop geen kat in den zak. Of was het toch om het kind, dat geboren moest worden? een nieuwe verantwoordelijkheid, een nieuwe band met het leven? - Hij hield niet bij voorbaat van zijn derde kind, kon er niet met verteedering aan denken. Flor had hij lief, en Herbert? nog nauwelijks; hij kon aan dien naam niet wennen. Dat Flor op hem leek, zag hij niet; ze was voor hem een heel nieuw, eigen wezen. Ja, van Flor hield hij. - Vader, zei ze, toen ze hoorde dat ze een broertje of zusje krijgen zou, gaan we het dan samen koopen? u en ik? ik weet de winkels nog niet zoo goed.
- Een kindje kan je niet koopen, en ze antwoordde peinzend: Dat dacht ik eigenlijk al. Toen had hij haar verteld, hoe het groeien moest bij de moeder, en ze luisterde begrijpend. O, Ruth moest dit niet hooren, dan praatte ze over de ziel van het kind, alsof ze daar alles van wist. Eens zei ze: Ik heb pas op mijn achttiende jaar geweten.... Maar hij liet haar niet uitpraten.
- Dat lieg je.
Ze keek hem lachend-verbaasd aan. - Zoo, houd jij meer van vroegrijpe meisjes?
- Jij hebt alles geweten, alles, herhaalde hij. Wat hij daar precies mee bedoelde, wist hij zelf niet. - Geweten op een leelijke manier, en voor anderen verborgen gehouden? allereerst voor haar moeder?
De auto hield stil voor zijn deur. Haar moeder, dacht hij, als die er maar niet was. - Hij ging binnen; geen geur van lysol, geen angstige stilte ook; in de keuken werd een pan geschuurd; het dienstmeisje zong.
Hij liep naar Ruth. - Wel, vrouwtje?
Ze lachte even, en hij vond haar gezicht vreemd opgezet. - Je belang- | |
| |
stelling in onze weddenschap is ongelooflijk, maar ik win het: de eerste weeën zijn begonnen.
- Nou, mevrouw, zei de verpleegster.
- O, u heeft ze niet gevoeld, hè?
- Ik heb zooveel bevallingen meegemaakt, zei de ander strak.
Ze zullen er nog over gaan kibbelen, dacht hij. - Hij ging op zijn eigen bed zitten, naast dat van Ruth. De zuster liep de kamer uit.
- Ze heeft tact, zei Ruth, met een glimlach. Hij wist niet: Was dat spot?
- Drink jij nog thee? hoe laat eten we?
- Gewoonlijk om half acht. Je bent onmatig vroeg.
- Hoe laat is het dan? Het was hem of hij niets meer wist.
- Half zeven. Ze hield hem een schaal met gebakjes voor. - Honger? neem wat. Hij schudde zijn hoofd. - Dank je. Zeg, komt die zuster beneden eten?
- Ja, dat denk ik wel.
- O, dan ga ik maar, vind je goed?
- Natuurlijk. - Maar ze vroeg niet waarheen.
Hij bukte zich over haar, keek in haar donkere oogen, die sterk glansden.
- Dag, zei hij. Het klonk aarzelend.
- Dag. En toen plotseling: Weet jij al hoe het kind moet heeten?
Hij was een beetje pijnlijk verbaasd. - Neen, daar heb je immers nooit over willen praten?
- Maar ik weet het: Frans. - Ze had den naam zooveel mogelijk op zijn Hollandsch gezegd.
Hij voelde zijn mond vreemd vertrekken. - Maar als het een meisje is?
- Dat zal het niet zijn. Ben je nu gerust?
Hij antwoordde niet, stond nog op haar neer te kijken.
Ze prevelde: Frans. - Tot voor kort had ik niet gehoord hoe 'n grappige naam het is. - Ga jij nu maar, je hebt toch geen geduld voor deze dingen, of geen tijd.
Hij draaide zich om, bedacht, naar de deur loopend, dat hij haar nog iets liefs had moeten zeggen, maar wist niet wat. En bovendien, zijn, hm, eederheid, die had ze altijd geweerd, van zich af geschoven.
Toen hij zijn hoed van den kapstok nam, hoorde hij Flor huilen. Meteen werd de deur van de huiskamer geopend, en ze kwam naar hem toe. Haar schrille stemmetje leek door haar tranen heen te breken. - Pappie, ik hoorde u, en nurse zei: Dat kan niet.
Hij tilde haar op. - Zoo, en toen ging je kijken, en toen was ik het heusch. Ze lachte een beetje, een laatste snik kwam mee los. Zullen we wat spelen? zei ze. Haar kleine warme handjes pakten zijn hoofd. Nu voelden ze den adem van elkaars gezicht.
- Je mag met me mee, fluisterde hij; wil je dat wel? mee uit!
| |
| |
Ze legde stil haar wangetje tegen zijn mond. - Ja, zei ze terug, met een hijgenden uithaal.
Hij glimlachte, om het bedwongene van haar blijdschap. - Laat nurse je dan aankleeden.
- Echt de straat op?
- Ja, echt.
Even later liepen ze hand aan hand voort. Flors gezichtje stond nu ernstig; hij zag het, vroeg haar niets.
- Altijd huilt Herbert, als ik wegga, zei ze dan.
- Ja, Herbert is nog zoo klein.
- Maar nurse zegt, dat hij groot is.
Ze zwegen een oogenblik. Waar moet ik met het kind gaan eten? dacht hij. Een willekeurig restaurant in de City? Dat leek hem te druk voor haar, verbijsterend van menschen. Maar dan? Hij was lid van twee clubs. Op de een kwam hij soms 's avonds, omdat hij er mannen van-zaken sprak, maar hij had er nooit gedineerd. In de ander - dorst hij heimelijk niet te komen. Hij had zich daar als lid laten voorhangen, omdat Ruth het wilde. - Ik zou lachen, zei ze, als ze je niet namen. - Hij vermoedde toen al, dat ze eerzucht had te verbergen.
- En als ze het wel doen?
Ze trok even met haar schouders. - O, dan niets.
Nu, zich dit herinnerend, dacht hij: slagen beteekent niets voor een vrouw, alleen een mislukking moet verwerkt worden.
- Pappie, waar gaan we heen? vroeg Flor.
In haar stemmetje klonk lichte verbazing. Ze had iets van den avond gevoeld, en vaders hoofd leek zoo ver van haar af, en ze keek een groote straat in, waar ze misschien één keer eerder geweest was.
Ze stonden op een kruispunt. De rustige straat, waaruit ze gekomen waren, werd onderbroken door een breeden verkeersweg, waar trams en autobussen schokkend rammelden en luidden. De huizen waren hier zoo dof en grauw, dat het was alsof ze niets meer zagen van wat aan hen voorbij ging, alleen daar nog stonden, moe en doodsch. - Een oogenblik voelde Frans zich, alsof hij weer een kind werd, alsof hij uit zijn dorp was gekomen, en nu plotseling hier rondliep, verbijsterd en vol verzet. Hij boog zich over naar Flor.
- We zullen, begon hij, - we zullen.... Ze waren samen hulpeloos. Dan nam hij het kind op zijn arm; het leek hem zwaar. En toen, gelukkig, zag hij een huurauto. Hij gaf den chauffeur het adres van zijn club, sprak barscher dan gewoonlijk. Maar, instappende, tegen Flor zoo anders ineens: Zie zoo, meiske, nu gaan we rijden.
Ze zuchtte: de vage angst uit haar oogen verdween onder zijn sterken, vaderlijken blik. Hij liet zijn arm nog even om haar smalle schoudertjes.
| |
| |
Dus ik zal met haar binnen komen, dacht hij, mijn kleine dochter. Ik laat me de eetzaal wijzen; misschien vindt de kok het nog te vroeg voor een diner, en misschien zitten andere kerels er in avondtoilet. Maar ik ben Lenooy, weet je, en ik wil een rustig hoekje hebben, en dat iemand zich bekommert om mij, wil ik nauwelijks merken.
- Pappie, komt vandaag het nieuwe kindje?
- Misschien wel.
- Ik wou het zien; als we thuis komen, dan?
- We moeten eerst eten.
- O, zei ze vaag, en boog haar hoofdje naar zijn arm.
In gedachten stond hij tegenover den portier van de club, die hem zei: mijnheer, het is niet de gewoonte, dat de leden een-ne- een huisgenoot meebrengen. En hij antwoordde: Zoo, ik ben niet van plan er een gewoonte van te maken.
De auto flitste voort.
Ze zaten in een hoek van de groote eetzaal, naast elkaar op een roodpluchen bank. - Wat vind je nou erg lekker voor toespijs?
- Taart, zei ze prompt, taart is heerlijk, - en het lekkerste om te drinken vind ik suikerwater.
Weer trof het hem, dat haar blijde opgewondenheid binnen bepaalde grenzen bleef. Ze lachte of sprak niet te luid, maar haar groote kinderoogen straalden.
- Zijn we prettig uit, vrouwtje?
Ze knikte hem toe. - Ja Pappie. Ik zie iets wat jij niet ziet.
- Wat dan?
- Een wieltje, in den muur, dat laten ze draaien, - om ik dat grappig zal vinden. Ze hief haar hoofd op, haar kleine witte tandjes parelden even in haar lach.
- O ja. - Hij gaf den kellner instructies.
- Is het vandaag de verjaardag van het kindje?
- Neen, zei hij, misschien de geboortedag.
- O. Ik wil naar huis om het te zien.
- En je taart dan?
Nu trachtte ze hem naar zich toe te trekken, en hij boog gewillig zijn hoofd.
Ze fluisterde dringend: Hoor eens, kan ik niet een stuk voor Herbert bewaren?
- Neen, dat gaat niet goed, maar als het kindje geboren is, krijgen we allemaal taart.
- O. En misschien omdat haar mondje nog zoo heel dicht bij zijn wang was, kuste ze hem.
| |
| |
- Lieveling. - Hij dacht: Het moet maar weer een meisje zijn, Ruth's zonen vertrouw ik niet zoo recht. - Hij zag het slap-ontevreden gezichtje van Herbert.
Flor at met kleine hapjes, en hij leunde achterover. Een club waar niets op te zeggen viel, een behoorlijke eetzaal, niet al te pompeus, imponeerend wel door de hooge zoldering, het groot aantal lampen. Flor gedroeg zich als een klein vrouwtje; maar ze zou wel moe zijn. - Vreemd, zoo'n dag; hij had naar Holland gemoeten. Als Ruth wat voortmaakte, kon hij wellicht morgen gaan. En die Miss Liver, - beroerd schepsel. Nou ja, hij kon die kuren door de vingers zien, voor éénmaal. Wat ze eigenlijk gewild zou hebben? Enfin, dat raakte hem niet. Hij zou nog even naar de post willen gaan kijken, maar het kind.... Hardop zei hij: Eet jij maar kalm door, vrouwtje, vader wacht wel.
- Hij wist niet, dat hij al besloten had naar zijn kantoor te gaan, toen hij den chauffeur het adres gaf. Flor leek nog niet in slaap te zullen vallen. Ze verwonderde zich wel over het vreemde huis, en wat een vies straatje, zei ze - maar toen gingen ze haastig binnen.
- Zoo, mompelde hij, een volle brievenbus, dus blijkbaar geen bediende, die de boel gesorteerd heeft. Of ben ik zoo vroeg? Hij keek op zijn horloge; het was half negen. Hm, een oogenblik moest hij werken. - Vader, zei Flor, ik vind dit wel een aardig gangetje.
- Kom mee, kleine meid.
In zijn kamer gekomen, zette hij haar in een grooten, leeren fauteuil.
- Blijf daar maar zitten, ik ben bij je. Hij draaide zijn bureaulamp aan, deed het middelste licht uit. Ze is gelukkig nooit bang, dacht hij nog. Toen begon hij de post door te zien. De eerste tien minuten babbelde ze nog wat, en hij gaf korte, luk-rake antwoorden, - dan werd ze stil. Er waren geen bijzonder dringende zaken, maar juist bij afwezigheid van het bijzondere, kon hij het gewone werk zijn volle aandacht geven. Zijn kracht school - behalve in zijn groote vakkennis - in een taaie onvermoeidheid, en een ernstig behandelen ook van aanvankelijk kleine orders. Hij hield er niet van, plotseling een grooten slag te slaan. Het kwam wel vrij veel voor, en hij vergistte zich zelden, maar in een snelle, ongedachte winst lag voor zijn gevoel iets vernederends. Ik speel niet in de loterij, en loer op de honderd-duizend, dacht hij, ik werk, en wil verdienen, veel verdienen, maar niet zonder moeite, en door mijn eigen kracht.
Hij verdiepte zich nu in zijn brieven, eischte van zichzelf dat hij na eenmaal lezen den inhoud wist en onthield. Hij had een sterk geheugen, ook voor cijfers. - Na eenigen tijd, - een half uur, volgens zijn schatting, hoorde hij Flors rustige ademhaling. Hij stond op, legde voorzichtig het haardkleed over haar heen, de avond was niet warm. Wat heeft zoo'n kind een mooie wimpers, dacht hij, en wat is het ver weg in zijn slaap. - Even
| |
| |
nog stond hij naar haar te kijken, maar toen, een antwoord prevelend op een van de brieven, keerde hij terug naar zijn schrijftafel.
...... Met een schok bedacht hij, dat hij Ruth vergeten had. Hoe lang? Vijf kwartier, ongeveer, maar ook in de club had hij niet opgebeld. En, hier binnen komend, vond hij de post ongesorteerd, dat had hem meteen doen aanpakken. Dus nu.... Hij keek om zich heen. Het kind sliep zoo rustig; moest hij het wekken? Ja, zacht haar op zijn schoot nemen. Hij deed het.
- Flor, word eens wakker! Zijn stem leek hem grof en onwelluidend. Ze verroerde zich niet, en hij begon haar heen en weer te rollen in zijn armen.
- Flor! meisje! Nu rekte ze zich, en wreef met stijve knuistjes in haar oogen.
- Kom, we moeten naar huis, en naar bed.
Ze keek hem aan, vroeg niets.
Nu moet ik opbellen, dacht hij, maar hij ging met haar zitten, zijn stoel van het bureau weggeschoven. Zoo viel het scherpe licht niet op haar.
Haar kopje was heel donker in de schaduw van de groene lampekap. Hij wilde haar dicht tegen zijn borst drukken, maar toch ook van dezen kleinen afstand blijven bezien. Neen, hij zou haar niet deren, zelfs niet even met zijn lippen haar raken. Ze sliep niet, en toch hing ze zoo stil in zijn armen.
- Wat is er, meiske? Weet je nog hoe we samen zijn uitgeweest? was het niet heerlijk?
- Ze sloeg haar oogen naar hem op. - Gaan we nu nooit meer naar huis? vroeg ze zacht.
- Ja zeker, dadelijk; je moet eerst goed wakker worden. Dan rijden we weer in een auto, en dan zijn we er gauw.
- Is het al nacht?
- Ja, zei hij, als was het een bekentenis. Hij wist: Ik had haar niet zoo ver mogen meenemen; en nu nog, nog aarzel ik. Is het kind geboren? Het is of ik het liever niet wil weten. - Hij dacht aan de Ruth van vóór hun huwelijk; had hij haar toen altijd verkeerd gezien? Ze leek afhankelijk, en heel naïf, een klein, kwetsbaar meisje, dat niets begreep van zijn liefde voor haar. Dat was zoo haar houding geweest om hem te lokken, en vast te houden.
Een beetje bruusk stond hij op. - Zoo, nu gaan we. Dit licht doe ik uit, schrik maar niet; - en hier is de buitendeur.
Flor liep gedwee aan zijn hand.
- Bent u daar? met Flor? O, wat ben ik ongerust over dat kind!
- Welk kind? vroeg hij haastig.
Daarop gaf nurse geen antwoord. - Het is half elf, weet u dat? en u bleef maar weg, bleef maar.
| |
| |
- Ja, wat dacht u, dat ik haar aan een voddejood zou verkoopen? Ze heeft liggen slapen op mijn kantoor, nu kan ze naar bed. En-ne, mijn vrouw? boven?
- Ik weet van niets; de dokter is er.
- Al lang?
- Den heelen avond.
Haar gepikeerden toon hoorde hij niet meer. - Zoo, vlug dan maar. - Hij maakte een beweging van hen beiden weg te schuiven.
Een oogenblik, - nurse was gegaan met Flor - bleef hij alleen in de kamer, stond besluiteloos. Toen ging de deur open en de verpleegster kwam binnen.
- Alles goed, zei ze, een zoon, - en ze stak haar hand uit.
Hij drukte die werktuigelijk. - En mijn vrouw?
Ze knikte, glimlachend. - Heel best, heel gelukkig. Ik moest u van haar zeggen, dat de dag nog niet om is.
Hij liep haar plotseling voorbij, maar ze volgde hem naar de kraamkamer.
(Wordt vervolgd).
|
|
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd