Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 38

[p. 19]

David.
Door Anthonie Donker.

Voorbij de heuv'len waar een witte zon
haar stralen sleep op zand en zilvergras,
neerglooiende van deze helle toppen
ging de geschroeide, hooge vlakte over
in blauwe schaduw van een bloeiend dal
van wijngaard en van wuivende cypressen,
waar nauwelijks bij middag of bij avond
een onderscheid in hitte en koelte was.
En hier lag, met gesloten oogen droomend
de kleine, slanke herder David, wien
nog onbekend was het geheim der zorgen.
Over zijn helder, rimpellooze voorhoofd
bewoog de schaduw van een bloesemtak,
en door zijn vingers stroomde glinst'rend zand,
dat hij gedachteloos verspilde als
zijn lichte dagen en zijn ijle droomen.
Doch soms joeg onverwacht het jonge bloed
een golf van dolle vreugde door zijn leden
en lenig opgesprongen tartte hij
de kromme horens van een norschen bok
en dwong met zijn gebruinde, sterke handen
den tegenstander lachend naar den grond.
Zijn spiedend oog zocht in het hel azuur
de zwarte vlucht van een gevreesden vogel,
een driesten roover achter donzen duiven;
de taaie pees gespannen op de pijl
stond hij te wachten met bedwongen drift
en juichte overmoedig als hij trof,
de vogel stortte met verlamde vlerk.
Hij trok stoutmoedig mede op de jacht
en waagde vurig zich voor allen uit.
Zijn snelle voetzool veerde op het zand
achter het hijgend draven van de honden,
doch over de gevelde prooi gebogen
kon hem een vreemde onrust overvallen

[p. 20]

 

als hij den zachten glans zag breken in

 

de bruine oogen van een stervend hert.

 

Wanneer er 's avonds bij de weeke fluit

 

gedanst werd, wist de kleine herder niet

 

hoe donk're oogen met een diepen gloed

 

hem heim'lijk gadesloegen, en wanneer

 

de zware wimpers smachtende zich sloten,

 

danste hij even argeloos en rustig

 

en zag de sterren in den blauwen nacht.

 

En zoo verstreek zijn zorgelooze jeugd,

 

zooals een schaduw ongemerkt verschuift;

 

totdat hij onverwacht een felle zon

 

zou worden, brandend in den barren tijd

 

en trots en oppermachtig openstralend.

 

Want niet ver was de dag meer, waarop Saul

 

hoog staande op zijn wagen naad'ren zou

 

en bij het hooren van de blanke fluit,

 

die ruischte door het luisterende loof,

 

de vaart der zwarte paarden toornen zou,

 

de driften van zijn zwervend hart zou teug'len,

 

en met den duis'tren waanzin wijkend uit

 

zijn door het stuivend zand gezwollen oogen

 

zijn hand zou leggen op dat zonnig hoofd,

 

en, kreunend, voor gewonden koningstrots

 

genezing vinden bij dit droomend kind;

 

dat sinds dien morgen niet meer droomen zou,

 

maar met een vonk van Saul's gedoofden koorts

 

in zijn niet meer zoo klare, koele oogen

 

een zich ontsluierend verschiet ontwaarde:

 

het rookend bloed van een verslagen vijand,

 

de wilde juichkreet van uitzinnig volk,

 

de wreede wellust van een woesten krijgstocht,

 

en daarna de barbaarsche weelde van

 

een koningsburcht en wulpsche minnaressen.

 

Niet ver meer was de dag, waarop hem Saul

 

in wolk van heil en onheil naad'ren zou,

 

maar zorgeloos lag nog de slanke David

 

te mijm'ren in de blauwe schaduw van

 

de wuivende en ruischende cypressen,

 

en was gelukkig om het zweven van

 

zijn fluitspel in den wolkenloozen morgen.