Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 37

[p. 192]

Beeldje,
door Willem de Mérode.

Zij heeft zijn wezen zóó beroerd,
Dat hij in 't ijzerharde hout
Haar zacht gezicht heeft aangeschouwd
En zuiver tot het licht gevoerd.

Ze rust, een witte drenkeling,
Een neergezegen witte veer,
Er is aan haar geen leven meer
Dan 't glanzen van een enkelring.

Toch schemert door haar oogen dicht,
Langs haar gesloten mond, een licht,
Alsof iets zoets haar ziel genaakte,

Alsof een diep verholen gloed
Haar leden straks ontwaken doet,
En wild den ring reeds wakker maakte.