Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 35

[p. 208]

Stadstuin in lente,
door Martien Beversluis.

Voor de vensteren wanden
van de hooge warande
de stadstuin, doodstil.... achter glas.
En het plots zich ontwinden
van een smart in zich vinden,
die van altijd en nimmer was.

En het leven zoet pijnlijk,
en de vreugd onwaarschijnlijk,
te beleven in een dood moment,
bij den tuin te doorschouwen,
tusschen grijze gebouwen,
als een droom die niet aanvangt noch endt.

Onder perken en paden
voelen barsten de zaden
tot een bloei die van hier is en her,
en zich weten te zijn in
een grijze omlijning
van een wereld die vreemd is en ver.

In de takken het prille
oud wachten, oud willen
het zwellen, oud breken, oud wanen ....
en in ons hart het ontwende
het opeens weer bekende
geluk tusschen vreugde en tranen.

Laat de toppen maar wieglen
achter hooggaande spieglen,
en voor weelde of wind staan bereid,
Laat ons voelen en denken
tusschen beiden zacht zwenken
in den schijndood van leven en tijd.

[p. 209]

 

O! de stadstuin in lente!

 

op de steenornamenten

 

voelen spelen een jeugd die verging,

 

van de bekkens en beelden,

 

wijkt een vogel die kweelde

 

tusschen groen licht en schemering.

 

 

 

Hooge heesters en planten

 

in het koel transparante

 

staan gesprenkeld, gevarend, gevleid,

 

vruchtboomen gebogen,

 

sprank tot sprank onbewogen

 

onder 't water der eeuwigheid.

 

 

 

Plots het zacht heen en weder

 

gaan der takken hoogteeder

 

zoo geluidenloos of het niet was,

 

en de tuin vol bewegen

 

takken heen, takken tegen,

 

maar geluidenloos doof.... achter glas.

 

 

 

Het weer stil zijn en wachten,

 

als een tuin vol gedachten,

 

en wat dor blad op grint en op gras;

 

en de vogels druk zingend

 

door de takken verspringend,

 

gedempt als in kooien van glas.

 

 

 

Uit den slaap aller dingen

 

het opeens klaar bezinnen,

 

het oprijzen, het luisteren tot,

 

weer ten slaap aller dingen

 

deze stem zou verzingen

 

in de peillooze echo van God.

 

 

 

O! die dag aan de wanden

 

der verhoogde warande

 

voor den tuin met het barstend gewas,

 

en uw leve, en het mijne,

 

voelen gaan en verdwijnen,

 

tusschen wanden van tranen en glas.