Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 34

[p. 255]

Hoop,
door Enny van Essen.

ALFJE’ riep Evelien naar boven, ‘kom nu, anders zijn we te laat om Vader af te halen!’

‘Joe!’ gilde zijn hooge jongensstem terug, ‘nog even deze ééne soldaat, Mammie.’

Met een glimlach liep Evelien de kamer weer in en ging zitten, ze staarde naar buiten, het regende zachtjes. Wat was het kind veranderd sinds hun huwelijk, dacht ze. Vroeger één en al adoratie voor zijn vader en nu....

O, het leek of er niets veranderd was, maar zij merkte het aan tallooze kleinigheden, dat de liefde voor ‘Paps’ op haar werd overgedragen, langzaam maar zeker. En als een triomf wist ze het: dat over een tijd het kind van haar zou zijn, heelemaal, terwijl ze niets bijzonders gedaan had om het zoo aan zich te binden.

Alf stak zijn hoofd om de deur.

‘Kom je Mammie, ik ben klaar, alleen moet je m'n pet nog opzetten.’

Verward sprong Evelien op en liep haastig de gang in. Nog maar twintig minuten, ze mocht zich wel haasten!

‘Gauw maar’, zei ze, ‘anders missen we de trein nog,’ en als altijd moest ze eerst zijn pet opzetten, dan z'n krullen er onder uit trekken en eindelijk hem een zoen geven op 't puntje van zijn neus.

't Was een ceremonie, waar ze niet aan ontkomen kon, wanneer ze met Alf uitging; als bewijs van dankbaarheid moest ze daarna zijn stevige omhelzing ook nog doorstaan.

Gearmd liepen ze samen den weg naar het station.

't Schemerde, de winkels waren hier en daar al verlicht, de wind was zwoel en voorjaarsachtig, vol beloften.

‘Komt Paps van verweg?’ vroeg Alf, spelend met den kwast van haar taschje.

‘Maar kindje, je weet toch best dat hij in Berlijn geweest is!’

‘Ja, in Berlijn, maar is dat ver? Wel naar Amsterdam?’

‘O, nog veel, veel verder, je bent een heele dag in de trein, wel veertien uur!’

‘Ja,’ Alf knikte nadenkend, ‘lang hè?’

‘Zeg, Mammie, zou Paps aan mijn chauffeurspet gedacht hebben en aan de tramkaartjes?’

‘Misschien vent’.

‘Paps denkt aan alles,’ wist hij vol vertrouwen.

‘Ja.’ Evelien herhaalde het zacht. ‘Paps denkt aan alles, aan alles.’

[p. 256]

Op 't station, waar het druk en rumoerig was, bleef Evelien, Alfs hand in de hare gekneld, bij den uitgang wachten.

Het was een volle internationale trein, langs haar schoof een dichte drom passagiers. Ze keek onderzoekend rond, maar zag Kees niet.

‘Paps,’ juichte Alf plotseling en rukte zich los. Hij vloog naar een langen, donkeren man, die met uitgespreide armen klaar stond zijn zoontje op te vangen.

Even vlijmde jaloezie door haar heen; ja, voor het kind had hij alles over, en voor haar.... Maar ze had zich immers voorgenomen daar niet aan te denken, ze wilde immers probeeren van hem dat ook te krijgen.

‘Dag, vrouw.’ Zijn koele, heldere stem was als altijd, of ze geen zes weken van elkaar waren geweest.

‘Dag,’ antwoordde ze, mat glimlachend, ‘goeie reis gehad?’

‘Hm, volle trein! Heb je de auto?’

‘Nee,’ zei ze, in stug verweer; hij had immers gezegd de auto uitsluitend voor zijn visites te willen bewaren.

‘Waarom niet, je hebt maar even op te bellen!’

‘'t Was zulk mooi weer en Alf wandelt graag bij lamplicht.’

De jongen, afgeleid door een paar vechtende krantenjongens, was er weer bij, toen hij zijn naam hoorde noemen.

‘Zeg Paps, heb je 'm?’ ‘Wat kerel?’ ‘De chauffeurspet.’

Harders lachte geheimzinnig.

‘Je moet straks maar eens komen helpen mijn koffers uit te pakken!’

‘Ha!’ juichte Alf, zich dringend tusschen hen beiden, en zoo verlieten ze eendrachtig het station.

‘Hij is 't alweer vergeten van de auto,’ dacht Evelien bitter, ‘waarom begint hij dadelijk met aanmerkingen!’

Ze luisterde afwezig naar het drukke gesprek tusschen vader en zoon; Alf vroeg naar de Duitsche kindertjes en of daar ook auto's en trams waren net als hier. ‘Ja zeker, maar weet je wat 't mooiste is, ze hebben er treinen, die onder de grond doorloopen, onder de huizen en de straten, hoe vindt je zooiets?’

‘O!’ Alf stond stil van verbazing, ‘zakken die huizen nooit in als er een gat onder komt?’

‘Neen, de tunnels zijn stevig gebouwd.’

't Kind zweeg even, hij kon het zich nog niet heelemaal indenken.

Van terzijde keek Harders naar zijn vrouw. Ze liep, tenger, elegant, of ze alleen was, haar klare oogen zoekend in de donkere schemerte.

‘Evelien!’.... Ze schrok op. ‘Aardige hoed heb je op, nieuw?’ ‘Welnee, herken je hem niet meer? Van verleden jaar. Ging't goed in Berlijn, Kees?’

‘Jawel, vermoeiend alleen, een paar interessante gevallen, en de meeste dokters heel geschikt. Weet je wie er ook was Evelien, je achterneef Vervliet.’

[p. 257]

‘O ja, die?’ Geïnteresseerd keek ze hem vol aan. ‘Is hij dan al afgestudeerd, we hebben in geen tijden iets van hem gehoord!’

‘Neen,’ zei hij, verdiept in haar groote, bruine oogen, ‘hij is verleden jaar pas klaar gekomen en gaat zich specialiseeren nu. Zeg, weet je dat er een puistje bij je linkermondhoek opkomt? Ik zal het straks even wegnemen.’

‘Hoe bezorgd is hij voor mijn uiterlijk,’ dacht ze, toch verteederd door de zorg, die hij voor haar toonde.

‘Heb je honger?’ vroeg ze zacht, een warme, vleiende klank in haar stem. Wat hield ze van hem, God, wat hield ze van hem, terwijl ze wist en altijd geweten had, dat hij 't niet waard was, haar liefde, haar niet begreep, en altijd iets anders van haar wilde dan ze hem kon geven. Wat was hij slank en goed gekleed! Haar blikken hingen vol bewondering aan zijn vastberaden gezicht, ze voelde een warmen gloed naar haar wangen stijgen, als de keeren dat ze hem, vóór ze elkaar kenden, tegenkwam,

Gestreeld door haar stillen lof, dien hij voelde, knikte Harders vriendelijk.

‘Ja vrouwtje, heb je iets lekkers?’

‘O,’ ze lachte opgewekt in 't blij weten dat ze hem dezen avond weer eens heelemaal voor zich zou hebben, ‘'t is een verrassing, 'tis iets heerlijks hè Alf?’

‘Nou!’ Alf klakte met zijn tong, ‘ik heb de pannen uit mogen likken, fijn! Toe, Paps vertel nog eens iets van de dierentuin, daar waar jij geweest bent!’

En Evelien, toegebogen naar de beide anderen, voelde hoe het nu goed zoo was, hij en zij en het kind.

Na 't eten, terwijl Harders met Alf naar boven was gegaan om verrassingen uit zijn koffer te voorschijn te tooveren, bleef Evelien alleen het zilver afwasschen. Met een blijmoedigheid en rust, die ze in lang niet gekend had, waschte ze voorzichtig het kristal, de zware lepels en vorken, 't gaf een helder getinkel als twee glazen elkaar raakten en het schoot door haar heen, hoe ze vroeger, als kind, er een spelletje van maakte en wijsjes uit de karaffen en glazen trachtte te halen.

Zacht neuriënd liep ze van de tafel naar de oude, eiken kast; ze wilde vlug voortmaken om in de voorkamer alles gezellig te hebben wanneer Kees weer beneden kwam. Even bleef ze staan; boven haar hoofd was een getrappel van dansende voetjes en een luid gejuich van Alf. Hij past zeker zijn pet, glimlachte ze, nu zal hij wel dadelijk hier komen om zich te vertoonen. In de gang hoorde ze hem roepen.

‘Eerst aan Mammie laten zien, ik kom zoo terug hoor!’

Hij stond stralend voor haar, de te wijde pet diep in zijn oogen gedrukt.

‘Hoe vind je mijn chauffeurspet, zeg, Mammie?’

Evelien keek in z'n blij gezichtje.

[p. 258]

‘Schat die je bent,’ zei ze, maar heel ernstig vroeg ze dan: ‘Ach chauffeur, kunt U nog even wachten, ik moet nog't een en ander opruimen, ziet U, maar misschien is het te koud om in de auto te wachten. Gaat U dan zoo lang naar Corrie in de keuken!’

Alf was dadelijk in zijn rol.

‘Zeker, Mevrouw, maar ik kan best in de auto blijven, hoor!’

‘Zooals U wilt chauffeur, dus tot straks dan, ik zal mijn man ook vragen voort te maken. Dag chauffeur!’

‘Dag Mevrouw!’ En Alf, zijn waardigheid vergetend, holde opgewonden de trap op. Ze hoorde nog even zijn schel stemmetje.

‘O Paps, Mammie dacht heusch dat ik een echte chauffeur was, eenig hè?’

In de zitkamer wachtte Evelien op haar man.

Ze had na heftig gesputter Alf in z'n bedje gekregen, de pet vlak naast hem moeten leggen, en tenslotte Paps moeten roepen om hem voor 't eerst na zooveel tijd weer goedennacht te komen zeggen.

Ze had de schemerlamp opgestoken, het haardje brandde flikkerend, er lag iets heel rustigs en gezelligs in de kamer, Evelien voelde hoe innig ze nu bereid was, een Wonder, hét Wonder van hem te beleven. Met verlangende oogen strekte ze haar handen uit naar de koesterende warmte van het vuurtje.

O, als hij nu kwam en zei, dat hij naar haar verlangd had al die weken, dat hij verlangd had haar stil bij zich te hebben, om met haar veel moois te beleven. Als het nu eens eindelijk worden zou, zooals ze het zich gedroomd, voor en in het begin van hun huwelijk, dat ze hem alleen had, heelemaal alleen, en op hem vertrouwen kon als op een rots. De deur was zacht open en dicht gegaan, Evelien voelde zich verstarren in een ondragelijke spanning.

Dan kwam zijn diepe stem.

‘Kleintje, heb je 't zoo koud, dat je vlak op 't vuur kruipt als een poes?’

Ze keerde zich vol verwachting naar hem toe. Héél licht waren haar oogen van een ongekende zachtheid.

‘Ligt Alf er goed in?’

‘Ja,’ knikte hij, ‘je moet nog wel de groeten van hem hebben en of je een paar koekjes voor hem bewaart.’

‘De schat,’ fluisterde ze.

‘Je houdt veel van hem Evelien?’

‘Ja, o ja!’

‘Hij ook van jou!’ Er klonk vergeefs beheerschte jaloezie door zijn stem. ‘Misschien wel meer van jou dan van mij!’

‘O, nee,’ weerde ze af, ‘heusch niet, 't kind is altijd vol van jou, geloof me!’

Ze herinnerde zich den middag niet, waarin ze heel anders gehoopt

[p. 259]

en gedacht had, er was nu maar dat ééne over: hij, haar man, de vader van Alf.

‘Hm, ik zou 't niet kunnen verdragen als hij van mij minder ging houden, en het ligt voor de hand, ik ben zooveel weg de laatste tijd.’

‘Maar....’ en Evelien voor de theetafel staand, draaide zich om,.... ‘ik praat toch altijd met hem over je....’

‘Ja?’ Hij lachte haar toe, vriendelijk, toegevend, ze was zijn vrouw, jong en mooi, iets te melankoliek misschien.

‘Geef me nu vlug thee kindje, en kom naast me zitten.’

‘Ik ben blij dat je er weer bent, Kees,’ fluisterde ze, dicht tegen hem aangevleid.

't Was even stil.

Evelien genoot dit oogenblik fel, zacht streelde hij haar handen, ze voelde zijn regelmatig-rustigen hartklop. Een loom tevreden gevoel drukte haar oogen dicht, zoo veilig was het bij hem!

Buiten ging de bel; ze veerde op; als er nu maar niemand kwam storen! Maar het was niets bijzonders.

Voor zijn voeten gleed ze neer en legde haar gevouwen handen op zijn knieën.

‘Heb je naar mij verlangd, Kees?’ vroeg ze heel ernstig.

‘Natuurlijk kleintje.’ Hij lachte even.

‘Waarom noem je me altijd “kleintje” Kees, en waarom lach je altijd als ik je zooiets vraag?’

‘Toe Evelien,’ hij maakte een ongeduldige beweging, ‘word nu niet sentimenteel, je weet toch best dat ik naar je verlang, wie zou niet verlangen zoo'n lief, mooi vrouwtje als jij weer bij zich te hebben, zeg?’

Hij boog zich over haar en kuste heel haar handen, haar hals.

Het was alles weer als altijd.

‘O ja,’ Evelien glimlachte moe, ‘'t is waar, ik was weer sentimenteel, je hebt gelijk, ik zal 't je niet meer vragen Kees.’

Moe richtte ze zich op.

‘Nog thee?’ ‘Graag.’

Kees verdiepte zich in het avondblad.

Het was drukkend stil in de kamer.

En terwijl Evelien met trage handen haar naaiwerk kreeg, dacht ze:

Dat deze laatste hoop voorbij was, dat ze weer verder moest leven in een eeuwig zelf-kwellen, een eeuwige jaloezie, en dat haar hart verschrompelen zou, zonder éénmaal voluit te hebben kunnen bloeien.

Omdat ze laf was geweest voor zichzelf en laf blijven zou, omdat hij haar kon behandelen zooals hij wilde, en ze zich zonder verweer door hem trappen en aanhalen liet.