Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 33

[p. 98]

Optima
door Karel van de Woestijne.

I.

Gij die ik deelzaam in mijne eeuwigheid,
o gij die 'k deelzaam maak in mijn verderven:
ik zal wel buiten ruste moeten sterven,
waar gij de zweepe van mijn leven zijt.

Ik ben het peil-lood, aan me-zelf gebonden;
gij maakt me pijl die ge in de sterren schiet;
wat ik u, bitter van mijne onmacht, bied,
hebt gij allang in eigen vreugd gevonden,

o schoone en krachtige! Ik, alle ijlt gewijd,
gedoemd me-zelf de oneindigheid te schenken:
ik ben de slaaf van uw verbeide wenken,
gij die me beidt, mijn kind, gij die me beidt.

[p. 99]

II.

Wie mij wat bloemen biedt, en 't zoete weren
van weemoed volgens liefde-rijk gebod:
is zij mij minder dan het daaglijksch keeren
der helle hemel-spheren
in 't zeker oog van God?

Zijn mij die steeds-herhaalde en nieuwe geuren
wel minder, dan aan mijn vertrouwd gezicht
het kallem en het koninklijke beuren,
uit vochte en veer'ge veuren
der zee, het zonne-licht? ....

Wel word ik nooit het matelijke wikken
(o gulden pols die door mijne ooren klopt)
dat wijs bestieren zal en rijk beschikken:
een vlinder die, bij tikken,
zich wemelend ontpopt;

maar worde ik, in de diepste en warmste korven
't framboosken, onder alle vracht geplet,
dat, kenen-rijk gekneusd en dood-verdorven,
aan 't laatste bloed gestorven,
den dag in geuren zet.

[p. 100]

III.

Sluit uwe oogen op het licht:
dieper zal het branden........
Nimmer is me uw lief gezicht
liever, dan waar 't veilig ligt
binnen mijne handen.

Keer uw zinnen van den dag:
langer zal hij duren......
Rijker langend wordt uw lach
Waar hij schemert door het rag
der verleden uren.

Neuren als een voorjaars-wind
bij geborgen wachten....
Mondje, dat geen vrage ontbindt;
oogen zonder vreeze, o kind;
en uw haren, bleek en blind
als de maan ten nachte.

[p. 101]

IV.

Er is geen tijd. Wat gistren wás
is wat vandaag me een liefde wijst.
Herdenken: aangedronken glas
dat morgen laaft en spijst.

Wat is me droeve scheppings-daad
en baren in 't gelaat der dood?:
een kindje dat aan 't schaetren slaat
daar 't wemelt in mijn schoot.

Welke is de krankheid die me pijnt
bij dreigend komen en vergaan?
We zijn, daar ze onbeweeglijk schijnt,
een sterre aan hare baan.

Wij reizen, en uit ieder punt
verrijst een einde, ontrijst begin;
waar alles wat het leven gunt
verlies is, en gewin.

En komt eens de ongenoode Gast
ons scheemren in 't vervaald gelaat,
o Dood, met gaven rijk belast:
dán wordt het dageraad.