Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 33

[p. 386]

Ultima,
door Karel van de Woestyne.

IV.

Wij heffen in dees heil'ge vonte
naar uwen schuinen blik, o God,
dit Kind dat, blank en ongeschonden,
van onze liefde en onze zonde
ten zoen u wezen, en ten gebod.

Zijn moeder zou 't mij smoorlijk schenken
met, schriklijk, in 't gelaat gegrift
de teeknen van mijn loenschen drift,
zooals 'k haar zou met leugen drenken
van pijnlijk vleesch en schittrend schrift.

Zij droeg het in haar ronde flanken
gelijk 't heelal zijn bollen draagt;
zijn klop in haar was als hun wanken;
en van ons bei was ík de kranke
die beeft en om verlossing vraagt.

En toen 't uit haren smart geboren
bij halos van haar dankbaarheid,
stond ík gelijk een wees verloren
waarvan geen menschen-hart zou hooren
hoe hij om doode moeder schreit.

En 't lag in zijne wolk'ge kribbe
wonder-verlaten, rood en schraal
gelijk een late, draal'ge straal,
of, aan een levens-moede lippe,
een schemer-kleurige adem-haal.

Maar neen, o God: het lag te blinken
zooals bevrijde oneindigheid:
zoo ziet men u den avond drinken
ten zoom der zee en 't zonne-zinken
als aan een schaal-rand, dien ge bijt....

[p. 387]

 

Dús zagen we uit ons reeuwsche geuren,

 

uit woeste liefde, uit norschen geest,

 

zich dit onnoozel kindje beuren.

 

Thans staan we, o God, aan uwe deuren

 

gelijk de hond die slagen vreest.

 

 

 

Zult ge er de loome rust van wasschen

 

en 't hunkeren om 't beminde wee?

 

Het doode water van de sassen,

 

dik-blikkerend van gist en gassen,

 

bereidt ter zuivering der zee.

 

 

 

Zult gij het uit den doem verlossen

 

van ruimte en dorst, van walg en tijd?

 

o Kreet van wien de baren drossen,

 

en kleuren met steeds nieuwe blossen

 

om steeds herhaalde mooglijkheid.

 

 

 

Zult gij 't uit weifelen en wikken,

 

uit dom verschil dat hoopt en doodt

 

tot uw gevalligheid beschikken,

 

o Schutter die, na 't oolijk mikken,

 

in 't eigen oog de wereld schoot?

 

 

 

Bewuste Veger der woestijnen,

 

vroed Zaemlaar van het vol gevecht:

 

zal 't in een grijze leêgheid kwijnen,

 

of zal zijn aanzicht lichtend schijnen

 

aan een veroverende plecht?

 

 

 

Wij zijn de Vader en de Moeder;

 

wij hebben uwen wil gedaan

 

bij schreeuw en zweet, bij wrok en traan.

 

Zult gij ons wilder en verwoeder

 

gaan make' om ongerechten waan? ....

 

 

[p. 388]

 

Maar neen: ons, armen, zult gij teistren

 

met deemoed, dankbaarheid en rouw;

 

ons wordt de vreê, bij buigend peistren,

 

van 't vee dat, maetlijk van gekouw,

 

geen wolke kent, dan aan haar schaaûw.

 

 

 

Wij zullen, moede, nuchter worden

 

na al den drift, na zelfs het leed

 

dat als een wroeging 't brein ons beet:

 

er is geen zegen dan in de orde;

 

loon gaat aan wie te zwijgen weet.

 

 

 

Dit kind, geheven in uw vonte

 

tot bittren zoen, tot wrang gebod;

 

dit wichtje, bleek van onze zonde:

 

gij hebt het aan ons lot gebonden

 

als een profijt'ge straf, o God.

 

 

 

Doch niets kan ons den droom onthouden

 

die de' allerijlsten nacht doorglanst,

 

waarin het blijde blinken zoude

 

zooals het luchtig kaf, dat, gouden,

 

van uit den wan ter zonne danst.