Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 33

[p. 314]

Ultima
door Karel van de Woestijne

I.

Ik doe mijn maal van zuivel, brood en noten.
Helaas, van deze strenge schamelheid
zijt gij niet meer de blijde disch-genoote,
gij die niet meer mijn rust'ge zuster zijt.

Wij hebben saêm de vrome vreê bezeten,
betrouwend, ik, op al 't ervaren leed;
gij, mijne woeste driften ongeweten
in de effen plooien van uw wollen kleed.

Maar toen, bij zon en wind, de tijd genaakte
dat, traag gerijpt tot een doorrilde vrouw,
ge in 't eigen oog tot schrik en hoop ontwaakte',
ontwaakte in mij de hitte van den rouw.

- Ik doe mijn maal van zuivel, brood en noten,
en in mijn lip bijt de assche der begeert, -
o verre, o vreemde, o pijnlijke genoote
die deze disch ontbeert.

[p. 315]

II.

Gij moogt niet heen: nóg ben 'k geheel van u bevaên.
Uw ongebonden knie en uw gebonden lippe
hebben mijn arrem hart met bitterheid begaan.

Met bitterheid. Geen woord en zal uw mond ontglippen;
maar gapend-donker gilt 't verschiet van uwen schoot
met de onafwendbaarheid van kolken en van klippen.

En gij zult gaan, omdat vergééfs ge uw schoonheid boodt,
die nimmer hebt gedurfd me uw schoonheid aan te bieden:
gij, van begeerte bleek, o gij van schaamte rood;

- waar dit mijn hard gelaat, gebijteld tot gebieden,
maar norsch ombonden met het masker van den dood,
weet dat geen argelooze liefde zal geschieden

hèm, die geboden liefde als een verbod ontvlood.

[p. 316]

III.

Ik zet mij naast mijn naakte zuster:
zij draagt de merken, lam en fel,
van wat haar droever en bewuster
moet maken van haar norsche hel.

Zij heeft veel kinderen gedragen
in haren bleek-doorreepten buik,
en als van onbekende plagen
is hare borst verneêrd en sluik.

Hare oogen waren vochte spheren
'lijk de aarde blinkt van zonn'ge zee:
thans zijn ze tranend van ontbeeren
en glanzend slechts van koortsig wee.

Toch hangt zij me aan als zware trossen
beladen met den warmsten drank;
en 'k weet dat niets mij kan verlossen
van liefde en trots, van leed en dank.

Wij zijn allang, allang gescheiden;
nooit danst haar lichaam door mijn droom,
hoe zij moog' hunkeren en beiden,
en hoe zij bidde, en hoe zij schroom'.

Maar zie: van de allerwreedste mannen
heeft zij den wuftsten lust gevoed,
en op hun nukken blijft gespannen
het kloppen van haar pijnlijk bloed.

Zij draagt in zich het zekerst teeken
dat ik me aldoor tot jeugd herbaar,
en hare lippen zijn de kreken
waar 'k eens mijn moer'ge moeheid gaêr.

En 'k weet dat ik, ten laatsten dage,
een gier'gen God de dierste buit,
niet naar de hand zal moeten vragen
die, zonder wrok en zonder klagen,
me op mijn berooidheid de oogen sluit.