Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 31

[p. 272]

Wie van zijn hart een klooster maakt,
door Ernst Groenevelt.

Wie van zijn hart een klooster maakt
en lijk een monnik boet en waakt,
is niet mijn dichter.

Maar hij, die woont in 't open huis
en moedig vreugde draagt en kruis,
die is mijn richter.

Het lied van wie zich zelf bemint
en daar alleen maar tranen vindt,
kan ik niet lezen.

Maar die als tot den open dag
het leven tegen gaat - die mag
mijn dichter wezen.

En hij, die altijd schreit of bidt
en in zijn eigen schemer zit,
kan mij niet roeren.

[p. 273]

 

Maar hij, die van den toren uit

 

de roepstem van het leven luidt,

 

kan mij vervoeren.

 

 

 

Hem vraag ik in mijn huis tot gast;

 

hij draagt met mij de zware last

 

van 't moeizaam leven.

 

 

 

Maar zal, wanneer de zon er is,

 

van al zijn rijkdom mij gewis

 

het schoonste geven.

 

 

 

Bij al wat is en komen gaat,

 

voel ik mij op zijn levens-maat

 

gerust en blijde.

 

 

 

Want - zoo het leed mij onder houdt -

 

zijn oog, dat in het mijne schouwt,

 

leert mij te strijden.

 

 

 

En op dat strijden volgt gewin.

 

Mijn dichter zet zijn lied reeds in.

 

De Torens luiden!

 

 

 

O torens, luidt voor wie het meest

 

een dichter - 't leven mij tot feest

 

weet te beduiden.